Η αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.3

18 Γενάρη 1973

-ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ: <ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ>

-<`Ο Νονός'>; (αναφέρεται στην ταινία) Σιγά τη μαλακία!!>

-Χρόνια τώρα ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, τα βιβλία και οι εφημερίδες δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να δίνουν μια λαθεμένη εικόνα για τους ανθρώπους του υποκόσμου. Αν κάποιος πίστευε έστω και τα μισά απ' όσα έβλεπε στον κινηματογράφο ή διάβαζε στις διάφορες φυλλάδες για μας, σίγουρα θα 'φτανε στο συμπέρασμα ότι ο υπόκοσμος αποτελείται από ένα μάτσο σκληρά παλικάρια που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να απειλούν όλη την ώρα κάποιον ταλαίπωρο ιδιοκτήτη ζαχαροπλαστείου, μ' εκείνη τη χαρακτηριστική τους ιταλική προφορά του

Μπρονξ, ν' απαυτώνουν ωραίες γκόμενες, να συναντιούνται με μεγάλα πρόσωπα

και ν' αλληλοσφάζονται. Αυτά όλα απέχουν πολύ από την αλήθεια. Στην ουσία πολύ λίγα μέλη του υπο κόσμου μιλούν με ιταλική προφορά.Ά

-Όσο για τ' άλλα; Ε, ούτε αυτά ανταποκρίνονται τόσο πολύ στην πραγματικότητα. Αρκετοί από τους ανθρώπους του υποκόσμου δεν είναι δα και τόσο σκληροτράχηλοι, πολλές από τις γκόμενες είναι παχουλές και πάσχουν από κυτταρίτιδα, οι άνθρωποι που συναλλασσόμαστε είναι πολύ καθημερινοί, οι πιο πολλοί από μας σκοτώνουμε τις ελεύθερες ώρες μας μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού μας και λύνουμε τους

λογαριασμούς μας με το πιστόλι μόνο όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Στην ουσία η εικόνα που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο για μας,

από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα. Αυτό το

ξέρω, γιατί επί τριάντα χρόνια δουλεύω στον υπόκοσμο.Ά

-Το Οργανωμένο Έγκλημα βασικά έχει πολύ χαλαρή οργάνωση, αλλά πολύ στερεή

δομή. Έχουμε το δικό μας κοινωνικό σύστημα κι ακριβώς επειδή δεν μπορούμε

να κάνουμε χρήση του παραδοσιακού νομικού συστήματος, έχουμε δημιουργήσει

το δικό μας αστυνομικό σώμα που αναλαμβάνει και διευθετεί τα εσωτερικά μας

προβλήματα. Να λοιπόν κι ο ρόλος που παίζω εγώ μέσα στον υπόκοσμο: είμαι

ένα είδος χωροφύλακα! Κάθε μέλος του οργανωμένου εγκλήματος μπορεί να είναι

ικανό για πολλά πράγματα, πλην όμως, ο καθένας μας έχει μια συγκεκριμένη

ιδιότητα σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα. Άλλοι τα καταφέρνουν μια χαρά στη διοργάνωση στοιχημάτων, άλλοι είναι σαΐνια στο λαθρεμπόριο. Εγώ σκοτώνω! Ο

επίσημος τίτλος μου είναι <εκτελεστής> και μέχρι τώρα έχω στο ενεργητικό μου 38 <εκτελέσεις>, 35 επί πληρωμή και 3 για λόγους εκδίκησης. Ποτέ δεν έχω σκοτώσει αθώο άνθρωπο. Μπορεί να 'χω στραπατσάρει μερικούς έτσι για να τους υπενθυμίσω ότι πρέπει να ξοφλάνε τα χρέη τους. Πάντως και οι 38 που έχω καθαρίσει ήταν όλοι τους μέλη του υποκόσμου.Ά

-Υπάρχουν επίπεδα ή κατηγορίες συμμετοχής στη δομή του Οργανωμένου Εγκλήματος. Αν είσαι κράχτης, λόγου χάρη, κλείνεις στοιχήματα. Αυτή είναι η

κατηγορία σου. Ή μπορεί πάλι να έχεις ειδικευτεί στη διάθεση κλοπιμαίων ή στην τοκογλυφία. Εγώ δεν έχω ενδοιασμούς να κάνω το οτιδήποτε γιατί όλοι ξέρουν ότι τραβάω τη σκανδάλη, γεγονός που με <ανεβάζει> σε πολύ ψηλότερη και πιο ευυπόληπτη κατηγορία! Αυτό που κάνω ούτε καν τ' ονομάζω έγκλημα. Για μένα είναι ένας τρόπος να βγάζω το ψωμί μου. Είναι μια δουλειά! Το επάγγελμά μου. Πάντως έχω κι άλλες ασχολίες. Κάνω λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τσιγάρων, κλέβω φορτηγά, πουλάω στη μαύρη αγορά αρώματα, δίσκους και μαγνητοκασσέτες, κάνω τον μπράβο, διευθύνω χαρτοπαίγνια, καταχωρώ στοιχήματα, κάνω πορνογραφικές ταινίες, βρίσκω πελάτες για τους τοκογλύφους, πασάρω κλεμμένα αντικείμενα κ.τ.λ..

-Πάντως η ειδικότητά μου είναι να σκοτώνω ή όπως το λέμε στη γλώσσα μας να

χτυπάω ανθρώπους στο κεφάλι. Σήμερα είμαι ένας από τους πιο τρομερούς

δολοφόνους σ' αυτή τη χώρα Έχω τη φήμη ότι κάνω παστρικά και γρήγορα τη

δουλειά μου καταφέρνοντας να ξεπεράσω όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στο δρόμο

μου. Η συνταγή της επιτυχίας μου είναι απλή: τα παίζω όλα για όλα. Δε με νοιάζει αν ζήσω ή αν με φάνε. Αν είναι να ζήσω, έζησα, αν είναι να με φάνε, ε, Θεός σχωρέσ' τα πεθαμένα μου: αυτό είναι όλο. Ύστερα από τόσα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, έχω συνηθίσει. Αυτό που σου λέω δεν είναι λόγια του αέρα κι οι άνθρωποι του σιναφιού μου που το ξέρουν καλά με τρέμουν. Η βία δε μου κάνει καμιά ιδιαίτερη αίσθηση.

Αντίθετα, ύστερα από μια ολάκερη ζωή μου 'χει γίνει δεύτερη φύση. Άρχισα να κάνω αυτή τη δουλειά όταν κατάλαβα πως θα μου εξασφάλιζε αυτά που ζητούσα. Όταν είδα πως θα κέρδιζα τα λεφτά που ονειρευόμουνα να κερδίσω. Γι' αυτό λοιπόν ας μη μιλάμε για τύψεις και πράσιν' άλογα. Το έγκλημα και ο κόσμος του μου 'δωσαν ψωμάκι να φάω. Και μάλιστα τι ψωμάκι; Παντεσπάνι!Ά

-Το έγκλημα αφήνει λεφτά κι όποιος πει το αντίθετο είναι για δέσιμο. Λοιπόν άκου κάτι, αυτή τη στιγμή είναι πολύ περισσότεροι οι κακοποιοί -έτσι δεν τους λέτε;-

που κυκλοφορούν σαν τα λεύτερα πουλάκια με τις τσέπες τους γεμάτες λεφτά από

κείνους που 'ναι στην <ψειρού>.Ά

-Ο τύπος που καταλήγει στη φυλακή -τις περισσότερες φορές- είναι κάποιο χαζοπούλι που προσπάθησε να στριμώξει κανέναν ηλικιωμένο, να βιάσει καμιά γκόμενα ή να ληστέψει κάποιο μπακάλικο της κακιάς ώρας. Προσπαθεί με τα ψέματα να πιάσει την καλή και καταλήγει να το φάει το μαύρο φίδι! Τον επαγγελματία κακοποιό δεν τον στριμώχνεις εύκολα. Γιατί; Επειδή δεν πάμε γυρεύοντας να τα βάλουμε με τον τίμιο και ταλαίπωρο κοσμάκη. Αφήνουμε τους άλλους να έρθουν να μας βρουν!Ά

-Όπως τα υπολογίζω θα πρέπει να 'χω κερδίσει στη ζωή μου ίσαμε 4 εκατομμύρια δολάρια! Μ' άλλα λόγια μια ολάκερη περιουσία. Για την εφορία είμαι ένας φουκαράς πλασιέ γυναικείων καλλυντικών. Με κρατάει στα βιβλία του ένας φίλος μου και κάθε

βδομάδα του υπογράφω ένα τσεκ ανάλογο με το ποσοστό φόρου που προβλέπει ο νόμος για τα έσοδα της υποτιθέμενης δουλειάς μου. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι έχω οικονομήσει τόσα λεφτά και πάνω απ' όλους οι γείτονές μου. Δεν κάνω τη μεγάλη ζωή, δεν κυκλοφορώ μ' αστραφτερές Κάντιλακ. Οδηγώ κάποιο άνετο τελευταίο μοντέλο, δε γυρνάω στα καμπαρέ. Το χούι μου είναι ο τζόγος, δυστυχώς. Ποντάρω με γάλα στοιχήματα και τις περισσότερες φορές έχω χασούρα. Είμαι τρομερός ατζαμής. Είναι ζήτημα αν το άλογο που ποντάρω καταφέρει να τελειώσει την κούρσα στα τέσσερά του πόδια! Έτσι λοιπόν να πού πάει το χρήμα που βγάζω απ' τη <δουλειά> μου. Απ' όλα αυτά τα λεφτά πρόλαβε η γυναίκα μου να βάλει μια γερή μπάζα στην άκρη. Στη δουλειά που κάνω δυο πράγματα έχω μάθει καλά: να φροντίζω τη γυναίκα μου και να μη λέω ψέματα στο δικηγόρο μου, γιατί για μένα -και τους όμοιούς μου- αυτά τα δύο πρόσωπα είναι τα πιο σημαντικά πάνω στη γη. Κάθε φορά που πιάνω ζεστά λεφτά στα χέρια μου, δίνω μερικά στη γυναίκα μου και ξέρω καλά πως κάπου θα πάει να τα καταχωνιάσει. Δεν ξέρω πού θα τα κρύψει, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάπου θα βρει να τα κρύψει. Αυτά τα λεφτά είναι σαν ένα είδος ασφάλειας για την περίπτωση που κάποιος θα μου φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι ή θα πεθάνω από γηρατειά. Όταν πηγαίνω κάπου μακριά θέλω να ξέρω πως η κυρά μου είναι ασφαλισμένη. Παράλληλα αυτά τα φυλαγμένα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν στη ν

περίπτωση που με τσακώσουν και χρειάζομαι να πληρώσω εγγύηση. Ά

-Καμιά φορά δένεσαι με τον δικηγόρο σου περισσότερο απ' ότι με τη γυναίκα σου. Στα τριάντα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, δεν έχω καταδικαστεί ούτε μια φορά. Μ' έχουν τραβήξει για ανάκριση σε δεκαεφτά τουλάχιστον περιπτώσεις φόνου (για την ακρίβεια μόνο στις τρεις απ' αυτές ήμουν μπλεγμένος). Εφτά φορές με έχουν τραβήξει μέχρι το πρωτοδικείο, τέσσερις φορές απαλλάχτηκα και τρεις με κράτησαν για παραπέρα δίκη. Σαν υπόδικος έχω περάσει αρκετό καιρό στις διάφορες φυλακές αυτής της όμορφης χώρας. Ποτέ όμως δεν είπα ψέματα στον δικηγόρο μου κι ούτε έχω καταδικαστεί ποτέ.Ά

-Να λοιπόν γιατί σου λέω πως το οργανωμένο έγκλημα είναι μια όαση για μένα! Αν έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή, νομίζω πως θα 'κανα τα ίδια πράγματα χωρίς την παραμικρή αλλαγή. Έζησα μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, ενδιαφέρον και χρήμα.Ά

-Κανένας δε με υποχρέωσε να γίνω αυτό που έγινα. Το 38άρι-μου μου 'δωσε ψωμί και όλα όσα πόθησε η ψυχή μου. Η δουλειά που κάνω με μεταμόρφωσε από αγρίμι που ήμουν στα νιάτα μου, σε ψύχραιμο και συνετό άνθρωπο της βίας.Ά

-Άρχισα τις δοσοληψίες μου με το οργανωμένο έγκλημα απ' τα 11 μου χρόνια. Όχι φυσικά γιατί το επεδίωξα, αλλά γιατί δεν είχα και άλλη εκλογή. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και τόσο σόι. Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη το 1932 και είμαι ο δευτερότοκος γιος μιας οικογένειας μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη. Ο πατέρας μου ήταν ένας αρκετά πετυχημένος μαυραγορίτης κι η μάνα μου ο χαρακτηριστικός τύπος της νοικοκυράς του Μπρονξ. Όταν τελείωσε η ποτοαπαγόρευση, ο γέρος μου άρχισε ν' ασχολείται με τους <αριθμούς> (παράνομος τζόγος, συνδυασμός λοταρίας και προγνωστικών αποτελεσμάτων διαφόρων ομαδικών σπορ). Όταν τα οικονομούσε θυμάμαι που τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά στο σπίτι. 'Οταν έγινα τεσσάρων χρόνων ο γέρος μου καθάρισε δυο ανθρώπους του Ντατς Σουλζ που πήγαν να του φάνε το πόστο. Τον έπιασαν και τον έκλεισαν φυλακή κι από τότε τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Τον ξαναείδα μετά από 6 ολόκληρα χρόνια.Ά

-Η μάνα μου δεν είχε δουλέψει ποτέ, αλλά και εκτός αυτού, βρισκόμασταν στα μέσα της μεγάλης κρίσης. Προσπάθησε να βρει κάποια απασχόληση, αλλά στάθηκε αδύνατο. Έτσι άρχισαν οι πείνες γιατί με τα λίγα λεφτά που κατάφερνε να κλέβε ι ο μεγαλύτερος αδελφός μου αραιά και που, δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα. Έτσι η γριά μου αναγκάστηκε να με στείλει στο κρατικό ορφανοτροφείο. Εκεί μέσα αντιμετώπισα προβλήματα προσαρμογής. Αυτή η περίοδος ήταν η πιο μαύρη της ζωής μου. Το ίδρυμα, ένα κλασικό κρατικό χτίσμα φτιαγμένο από τούβλο, ήταν πήχτρα στα μυξιάρικα που κλαψούριζαν όλη μέρα. Όπου και να γύριζες το κεφάλι σου αντίκριζες κάποιο μικρό να τσιρίζει σαν δαιμονισμένο. Μ' όλη αυτή τη φασαρία τα βράδια δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Μερικά χρόνια αφ' ότου έφυγα από κει γύρισα να δω το κτίριο, αλλά το 'χαν γκρεμίσει και στη θέση του βρισκόταν ένα πάρκινγκ. Πολιτική του ορφανοτροφείου ήταν να φροντίζει για την υιοθεσία από διάφορες οικογένειες όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού παιδιών. Έτσι δεν έμεινα

παρά μόνο οκτώ μήνες εκεί μέσα. Από τότε και μέχρι τα δέκα μου που γύρισα πάλι στο σπίτι μου την έβγαλα από υιοθεσία σε υιοθεσία.Ά

-Το σύστημα της υιοθεσίας λειτουργεί αποδοτικά όταν αναλαμβάνει το παιδί κάποια οικογένεια που έχει στ' αλήθεια καρδιά και όρεξη να το αγαπάει και να το φροντίζει.

Διαφορετικά; γάμησέ τα! Μερικές οικογένειες αναλάμβαναν την υιοθεσία παιδιών μόνο και μόνο για να τσεπώνουν την κρατική επιχορήγηση, οπότε καταλαβαίνεις τι γινόταν. Σε πέντε χρόνια άλλαξα εννιά οικογένειες, άλλες καλές κι άλλες μαύρη συμφορά. Το πρόβλημα ήταν πως το ορφανοτροφείο δεν επέτρεπε την παραμονή ενός παιδιού πάνω από χρόνο στην ίδια οικογένεια, οπότε πάνω που άρχιζες να βολεύεσαι κάπου, τσουπ, σε έκαναν μπαλάκι και σε πάσαραν σε κάποιους άλλους.Ά

-Μια από τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου την πέρασα με μια οικογένεια στο 'Απερ Ιστ Εντ του Μανχάταν στη Γερμανική κοινότητα του Γιόρκβιλ. Με είχαν δώσει για υιοθεσία σ' ένα ζευγάρι Γερμανών μεταναστών που 'χαν μια κόρη τα διπλά χρόνια μεγαλύτερή μου. Ο άντρας ήταν καθηγητής μαθηματικών στη Γερμανία και η οικογένεια είχε τον τρόπο της από οικονομική άποψη. Όταν όμως αναγκάστηκαν να φύγουν, κυνηγημένοι από τους Ναζί, τα 'χασαν όλα και με τον ερχομό τους στην Αμερική έπρεπε ν' αρχίσουν απ' το μηδέν. Ο γέρος δεν τα κατάφερνε και τόσο άσχημα. Ήτανε ξύπνιος, δούλευε πολύ κι έτσι τα βόλευαν μια χαρά.Ά

-Όταν καμιά φορά σκέπτομαι πόσο σκατένιοι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι, φέρνω στο νου μου αυτούς τους Γερμανούς. Παρ' όλες τις σκοτούρες τους κατάφεραν ν' αναλάβουν και μένα και να με φροντίζουν σαν να ήταν οι πραγματικοί μου γονείς. Μου αγόραζαν ρούχα και παιχνίδια, πράγματα που μέχρι τότε ούτε στον ύπνο μου δεν τα 'χα δει, με πήγαιναν στους αγώνες του μπέιζμπολ και μέχρι η κόρη τους ασχολιόταν και έπαιζε μαζί μου. Μ' αυτούς είχα βολευτεί μια χαρά, αλλά στο τέλος της χρονιάς ήρθε κάποιος της Πρόνοιας και με πήρε από κοντά τους.Ά

-Μεγαλώνοντας κρατούσα κάποια επαφή μ' αυτούς τους ανθρώπους. Προσπάθησα

πολλές φορές να τους ξεπληρώσω τα καλά που μου 'χαν κάνει, όμως ποτέ δεν τα κατάφερα. Όταν ο γέρος έπαθε μια κρίση ενδιαφέρθηκα για τη νοσοκομειακή του περίθαλψη και μόλις βγήκε, φρόντισα να μη του λείψει τίποτα στη διάρκεια της ανάρρωσής του. Για κάποιο διάστημα τους έστελνα δώρα πολύ τακτικά. Ποτέ δεν έμαθαν την πραγματική μου ιδιότητα, αλλά ήξεραν έτσι γενικά και αόριστα ότι είχα πιάσει την καλή. Γι' αυτούς έμεινα για πάντα το μικρό χαριτωμένο παιδάκι που έζησε

κοντά τους ένα χρόνο. Αυτοί όμως ήταν οι καλύτεροι. Οι χειρότεροι ζούσαν σε μια παλιοσυνοικία της πόλης που 'ταν γνωστή με τ' όνομα <Το μαγειριό του Εξαποδώ>. Κρατούσαν ένα διαμέρισμα με μια και μοναδική κρεβατοκάμαρα και μοιραζόμουνα ένα πτυσσόμενο κρεβάτι μαζί με το γιο τους. Την πρώτη μέρα μαζί τους έπιασα τον μικρό να ψαχουλεύει τα ρούχα μου που ήταν και το μοναδικό περιουσιακό μου στοιχείο. Γι' αυτό του ρίχτηκα με μανία και του 'δωσα τόσες, όσες μπορεί να δώσει ένα παιδί 7 χρονών. Εκείνη τη νύχτα ο γέρος του, που δούλευε στο τελωνείο, γύρισε στο σπίτι και έμαθε τα καθέκαστα. Μετά το βραδινό φαγητό μου κράτησε τα χέρια

στην ανάταση κι άφησε το γιο του να μάθει μποξ βαρώντας με γροθιές στο στομάχι. Άρχισα να τσινάω σαν μουλάρι προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω. Ένιωσα ένα φοβερό ψυχοπλάκωμα εκείνο το βράδυ Αισθάνθηκα μόνος, αβοήθητος κι απελπισμένος. Το πρωί έπιασα πάλι το μικρό και τον μούρλανα στο ξύλο. Αυτό το βιολί συνεχίστηκε για κάμποσο καιρό: Το πρωί τις έβρεχα στο μικρό και το βράδυ έτρεχα να κρυφτώ για να γλιτώσω από τον πατέρα, μέχρι που με ξανάστειλαν στο ορφανοτροφείο.Ά

-Γύρισα σπίτι μου όταν είχα γίνει πια 10 χρόνων. Δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά τόσο πρέπει να 'μουνα. Ο γέρος μου είχε βγει από τη φυλακή αλλά όλη την ώρα γύρναγε. Η γριά μου είχε πέσει άρρωστη. Βρισκόταν στο πρώτο στάδιο του καρκίνου και μέρα με τη μέρα την έβλεπα που έλιωνε σαν το κερί, μέχρι που έσβησε! Κάποτε ήταν μια υγιής γυναίκα με πολύ γερή κράση που ζύγιζε σωστά εβδομήντα τρία κιλά. Όταν πέθανε, ήταν μονάχα τριάντα δυο! Ο τρόμος και η κτηνωδία με συντροφεύουν από μικρό παιδί, αλλά ο θάνατος της μάνας μου, μέσα στους πόνους και την αγωνία, ήταν ό,τι χειρότερο είχαν δει τα μάτια μου. Απ' την ημέρα που κατάλαβε ότι έχει καρκίνο έζησε για τρία ολόκληρα χρόνια, μέχρι που έγινα δεκατεσσάρων. Παρακολουθώντας την να υποφέρει έγινα οπαδός της ευθανασίας. Αν ήμουν λίγο μεγαλύτερος σίγουρα θα την είχα αποτελειώσει με τα χέρια μου. Ένα χρόνο μετά το θάνατό της, πέθανε

και ο πατέρας μου. Είχε αφεθεί στη μοίρα του και λίγο τον ένοιαζε αν θα ζούσε ή

αν θα πέθαινε πολύ πριν τα τινάξει κι έτσι απλώς μια μέρα δεν ξανασηκώθηκε

Ήξερε ότι είχα μπλέξει με τον υπόκοσμο αλλά ποτέ δε σχολίασε το θέμα. Στο κάτω κάτω εγώ συντηρούσα την οικογένεια. Τι μπορούσε να πει; Το μόνο πράγμα που μου είχε πει ήταν <κάνε ότι νομίζεις καλύτερο>. Πεθαμένος δε μου 'λειψε όσο μου είχε λείψει ζωντανός!Ά

-Με τον αδελφό μου συνδέθηκα όταν γύρισα σπίτι. Υπάρχει κάποιο περιστατικό που το θυμάμαι σαν να 'ταν χτες. Ήτανε μι α απ' τις σπάνιες μέρες που 'χαμε κρέας στο τραπέζι μας. Έπεσα με τα μούτρα στο δικό μου μερτικό και το 'κανα μια χαψιά. Ο αδελφός μου είδε πως πεινούσα ακόμα και κόβοντας ένα κομμάτι κρέας από το δικό του, το 'βαλε στο πιάτο μου. <Εδώ μικρέ>, μου 'π ε <εγώ στο κάτω-κάτω δεν πεινάω και τόσο πολύ>. Από κείνη τη στιγμή έγινε ο καλύτερος φίλος μου και από τότε οι

σχέσεις μας είναι πολύ καλές. Μεγαλώνοντας έγινε ένας ευυπόληπτος μικροεπιχειρηματίας και τα φέρνει βόλτα μια χαρά. Ξέρει ότι είμαι ανακατεμένος με τον υπόκοσμο και πολύ πιθανόν να ξέρει και τι ακριβώς κάνω. Ποτέ δεν έχουμε πει κουβέντα πάνω σ' αυτό. Το μόνο που μου είπε ήταν δυο κουβέντες: <να προσέχεις μικρέ>, όταν ένα βράδυ με πήγε ως την εξώπορτα του σπιτιού του. Αυτό ήταν όλο. Μετά το θάνατο των γονιών μας, μείναμε μαζί για ένα περίπου χρόνο σ' ένα μικρό διαμέρισμα. Τότε όμως εκείνος αποφάσισε να παντρευτεί κι εγώ μετακόμισα σ' ένα

επιπλωμένο τριάρι. Για πρώτη φορά ήμουν 100% ανεξάρτητος κι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω. Ήμουν τότε 16 χρόνων.Ά

-Στο μεταξύ είχα γίνει ξεφτέρι στους <αριθμούς>, αυθεντία αναγνωρισμένη από την

τοπική οργάνωση. Είχα αρχίσει να δουλεύω από τα έντεκά μου χρόνια. Κάποιος ονόματι Τζό Μπάγκελς που με λυπήθηκε, επειδή η οικογένειά μου εκείνη την

εποχή σχεδόν λιμοκτονούσε, με σύστησε στο μεγάλο αφεντικό, τον Σάμμυ Σλιτζ.

Ο Σάμι με ρώτησε αν ήθελα να δουλεύω στους <αριθμούς> κι εγώ του αποκρίθηκα
πως δε μου είχαν κάνει καλύτερη πρόταση στη ζωή μου.Ά