Θα ήθελα να ρωτήσω τους υπερπατριώτες του ΛΑΟΣ, όταν μια ωραία πρωία του
Αυγούστου του 1944 αποφάσισε ο Στρατάρχης Τίτο να «βαφτίσει» τη Νότια Σερβία, «Μακεδονία» (μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια: γεωγραφική συρρίκνωση και αποδυνάμωση της Σερβίας, βλέψεις για προσάρτηση της ελληνικής Μακεδονίας στη «Μακεδονία» του κι ως εξ αυτού πρόσβαση στο Βόρειο Αιγαίο), οι δικοί τους (κυριολεκτικά) άνθρωποι που διαφέντευαν τότε τον τόπο, πώς αντέδρασαν;
Αναφέρομαι σε μια ιστορική περίοδο (τέλος του Β' Παγκ. Πολέμου), που τα αμερικανάκια (για τους δικούς τους πάντα λόγους), είχαν όλη την καλή διάθεση να «καθαρίσουν» για πάρτη μας, το οποίο και έπραξαν με τη διαμαρτυρία του ΥΠΕΞ του Ρούσβελτ, 'Εντουαρντ Στετίνιους του Νεότερου, όμως το ερώτημα παραμένει: οι δικοί μας πώς είχαν αντιδράσει τότε, και σε τι ενέργειες είχαν προβεί;
Αφήσαμε αυτή τη χαίνουσα πληγή και κακοφόρμισε, κι έτσι, αφού επί πενήντα συναπτά χρόνια η συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή έφερε την ονομασία, (με την άδεια της διεθνούς ...; αστυνομίας, αλλά και τη δική μας ανοχή), «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», θυμηθήκαμε να ξυπνήσουμε από την χειμέρια νάρκη μας μόλις το 1991, όταν οι Σκοπιανοί, με την απόσχισή τους από την Γιουγκοσλαβία, έκαναν το αυτονόητο, δηλαδή πέταξαν από την συνθετική ονομασία τους το «Γιουγκοσλαβική» και κράτησαν το, «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Βέβαια σαν συνταξιούχος ναυτικός που είμαι, ουδέν δικαίωμα έχω να εκφέρω γνώμη επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, όμως έτσι όπως τα κάναμε- με βάση την κοινή λογική, αλλά και τη διεθνή πρακτική, όλο που μπορούμε να επιδιώξουμε είναι ένας σαφής γεωγραφικός προσδιορισμός, ήτοι: «The Republic of Northern Macedonia», για τους Σκοπιανούς, «Southern Macedonia, Territory of Greece», για την αφεντιά μας.
Κυριακή 2 Μαρτίου 2008
Ποιήματά μου στα ελληνικά και τα αγγλικά
ΝΑΥΤΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ
Τότε, προτού το βγάλω το ρημάδι,
Του Πειραιά το βρόμικο λιμάνι
Στα νεανικά μου φάνταζε τα μάτια
Η θύρα που άνοιγε σ’ του κόσμου τα παλάτια.
Τώρα _αλίμονο_
Σε όλους τους χάρτες Βλέπω σημειωμένες,
Της μοναξιάς μου Τις συντεταγμένες.
***
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ
Μέρες μου χαμένες,
Της αρμύρας μέρες,
Τι κι αν περασμένες,
Στη θύμηση νωπές,
Μέρες με το κύμα άλλοτε που λακούσα,
Κι άλλοτε με το κύμα που έβγαινα στις στεριές.
Πλοία μου θεόρατα,
του κορμιού μου δυνάστες,
Πέλαγα μου απέραντα,
Της ψυχής μου αλάνες,
Πόρτα μου πολύχρωμα,
ξωτικοί μου έρωτες,
της αρμύρας μέρες,
Από ιδρώτα και θάλασσα,
Μέρες μου χαμένες;
Μέρες κερδισμένες;
Μέρες κόρες-άσωτες,
Στης ζωής το αντάριασμα
Στη θύμηση νωπές·
Μέρες που το κύμα,
άλλοτε πολεμούσα,
Κι άλλοτε με το κύμα
γλίτων’ απ’ τις στεριές
***
ΠΡΥΜΑ
Στην πρύμη στέκω και κοιτάζω
την προπέλα,
Έτσι όπως άσπλαχνα αλέθει με τ’ απόνερα
Τους μήνες και τα χρόνια της ζωής μου.
***
1979
Αίφνης να κάνω όνειρα σταμάτησα,
Και τότε _αλίμονό μου_
Επιβάτης βρέθηκα σ’ ένα καράβι,
Που ‘χε την προπέλα του στην πλώρη.
***
ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΕΡΔΕΣ
Από την πλώρη αγνάντευες
Του ονείρου σου τις πύλες,
Τις καμωμένες από μπλε,
Θολούρα και ηλιαχτίδες.
Κι απ’ το καμπούνι ανάλαφρος
Ψηλά ανασηκωνόσουν,
Και στον αέρα αρμένιζες
Μπροστά από το βαπόρι,
Ψάχνοντας πόρτα μυστικά
Με της ψυχής το μάτι,
_μοναδική σου ανταμοιβή.
Της θάλασσας εργάτη.
***
ΒΑΛΠΑΡΑΙΣΟ, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Περνάει ο καιρός και μας σαπίζει.
Που ‘ναι οι μέρες που ‘κλαιγα
Για την αγάπη μιας Χιλιάνας
Πόρνης;
***
ΡΕΜΒΑΣΜΟΙ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Παλιά, την Καραϊβική
Όταν περνούσα,
Και τύχαινε να πέφτει
κάποιο αστέρι,
Κρυφά μου το παρακαλούσα,
Αιώνια μιαν αγάπη να μου φέρει.
Μα πια την Καραϊβική
Όταν κροσσάρω βράδυ
Και τύχει κάποιο αστέρι,
να <φουντάρει>,
Η μόνη ευχή που νιώθω
πως μου κάνει,
Είναι να μη μου πέσει
στο κεφάλι.
***
ΜΟΙΡΑ ΜΟΙΡΑΙΑ
Θα ξαναφύγω ταξιδάκ¶
ως το Τόκιο,
Του Περικλή να φέρω ένα SEICO,
Του Γιώργη ένα μαγνητοφωνάκι.
Να μάσω και καμιά σαρανταριά
χιλιάρικα
_Έτσι ίσα για το σινεμά και τα σουβλάκια_
Ώσπου να ξαναφύγω.
***
ΟΜΙΧΛΗ
Η παγωμένη ανάσα
του Θεού _άσπρο σάβανο_
Από παντού μας ζώνει.
Φόβος!...
Κάποιου νεκρού η ψυχή
Κρατάει το τιμόνι!
***
10 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1967, ΣΤΟ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟ
(ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΕΡΛΙΚΟΝ ΣΤΟ <Β.Π. ΛΑΣΚΟΣ>
ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΣΤΙΣ ΠΑΤΟΥΣΕΣ)
Αν οι καυτοί άνεμοι του πολέμου
Στ’ άγριο διάβα τους μου κόψουνε
το νήμα της ζωής,
Και το του βίου μου κεφάλαιο θα κλείσει
Με το κουφάρι μου λιπαίνοντας τη γης,
Πιότερο απ’ την ταφόπετρα θα αισθάνομαι
βαριές,
Κάμποσες απορίες
Και μια θλίψη,
για κάποιες που δε γνώρισα χαρές.
***
ΠΡΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟ 1972
Πλώρη για την Οντέσσα
όταν βάλαμε,
Οι πιότεροι από εμάς,
βαθιά μέσα μας νιώθαμε να καίει,
μια κρυφή χαρά κι ελπίδα.
Μα πόδι σαν πατήσαμε στο ντόκο,
Γυναίκα σαρανταπεντάρα αφίλητη
μας καλοδέχτηκε ο σοσιαλισμός τους.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΙΛΤΑΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ (ΞΕΜΠΑΡΚΟ)
Πόνε μου κερατά
Και ψυχοβγάλτη,
Ολούθε σε σεργιάνισα
Τόπους άλλους να λιμπιστείς
και να λακίσεις,
_ήσυχο επιτέλους να με αφήσεις,
την πλαστική μου ευημερία
να χαρώ.
Όμως εσύ τρόπους πάντα βρίσκεις
να με πηγαίνεις συνοδεία,
και να περνάς χωρίς δασμούς,
τα τελωνεία,
Ίσως γιατί στο κάτω κάτω
είσαι εγχώριο προϊόν.
***
BLACK OUT
Τα μηχανήματα χαλάσαν στο καράβι,
Και τούτο θεοσκότεινο ακούσια πορεία
έχει χαράξει, του χαμού.
ο Αχός μόνο ακούγεται
απ’ την αιώνια πάλη του αέρα με τη θάλασσα
_σίδερα που ζορίζονται και τρίζουν,
κεφάλια που τινάζονται,
μάτια που γυρεύουν του Χάρου τη σκιά
έξω στη βαρδιόλα.
Στην τιμονιέρα όλοι μαζωχτήκαμε,
και τη θεϊκή απόφαση προσμένοντας,
Άλλοι μιλούσαν για χειρότερα,
Άλλοι για τη βλάβη,
Κι άλλοι σωπαίνανε,
Τις αμαρτίες τους μετρώντας.
***
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ (ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ)
Στην Κούβα από νωρίς μας κλειδαμπάρωναν,
Γιατί _λέει_ πολίτες ήμασταν
χώρας καπιταλιστικής.
Κι ύστερα στην Τζαμάικα
όπου <πιάναμε> για Bunkers,
Πόδι να αγγίξουμε στο χώμα
δε μας άφηναν,
Γιατί _λέει πάλι_ από την Κούβα
ερχόμασταν, χώρα άθεη και
κομμουνιστική.
Κι Εμείς;
Εμείς, όταν στο πέλαγο ανοιγόμασταν,
μούτζες ολούθε ρίχναμε:
Δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω.
***
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ
Να ‘ταν, όπως την πλώρη σου
ορθώνεις προς τα πάνω,
Ψηλά να τιναζόσουνα
Στα βάθη τ’ ουρανού
Κι εγώ ολόρθος και στητός
στην έρημη βαρδιόλα,
Να ‘ταν να σε διαφέντευα,
_άτι μου σιδερένιο_
μαστουρωμένος,
Από γαλαξιακή ακτινοβολία.
***
Μακριά _τόσο μακριά _ απ’ το σπίτι μας εφύγαμε,
Που ιδού μας τώρα οι καψεροί,
εδώ στην ξένη διαβιούμε νοσταλγούντες,
όσα πίσω μας αφήσαμε:
μέχρι και τις στιγμές ακόμη,
Που τόσο μας εφλόγιζε η ιδέα του φευγιού.
***
<ΣΑΝΤΑ ΜΑΡΙΑ>
Σαν το Κολόμβο αλαφροΐσκιωτος
αν τύχει και δεν είσαι,
Ποτέ πλώρη μη βάλεις
ωκεανό για να κροσσάρεις.
Γιατί, κύματα χίλια μέτρα
δε θα δεις,
Μήτε θεριά της θάλασσας
στη ρότα θ’ ανταμώσεις,
μήτε στεριές με δέντρα ροζ
και μοβ οροσειρές.
***
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΜΑΡΟΤΑΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
Τ’ ανάθρεψε το έλατο,
μα η θάλασσα το πήρε.
Ως εγλυκοπιπίλιζε το θυμαρίσιο μέλι,
Στην άκρη βρέθηκε της γης,
με τη ματιά σβησμένη,
τη βρόμα όλου του ντουνιά
με το γλυκό το φλούδι,
να γεύεται σε μια βραδιά
μετά το μεροδούλι.
Κι η κοπελίτσα του χωριού
με το μακρύ φουστάνι,
γκέισα αίφνης έγινε,
και η σάρκινη ομορφιά της,
για χρήμα προσφερότανε.
και τα ‘χασε ο χωριάτης.
‘όπως το στήθος χάιδευε
της πόρνης το αφράτο,
κι όπως τον νου του παίδευε
ο γερο-Λεονάρδος,
που λόγια του ‘χε πει σκληρά
για τούτες τις γυναίκες,
και τι παθαίνει όποιος τολμά
μ’ αυτές να ‘χει κουβέντες.
Και πότε σκοτιζότανε,
και πότε παθιαζόταν,
Και το χωριό του ολάκερο
στο πιόμα του πνιγόταν,
και του χωριάτη ο λογισμός
είχε βαθιά θολούρα:
Στη Yokohama μια βραδιά
του ‘ρθε ο κόσμος τούμπα.
***
ΣΤΗ ΝΑΥΤΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ (ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΛΕΝΕ)
Ως τις άκριες της γης φτάσανε οι επιτήδειοι,
γυρεύοντας τον κρυμμένο θησαυρό _το άδειο σου στομάχι.
Κι από τις άκριες της γης σε κουβάλησαν,
για ν’ αναμετρηθούμε,
πιο γρήγορα απ’ τους δυο,
ποιος θα μπορέσει,
με ιδρώτα να γεμίσει τις πισίνες τους.
Κι εμένα ειδικά, μελαψέ αδερφέ,
που κατά ντιπ μαύρος δεν
ήμουνα,
δυο χέρια πίσσα την ψυχή μου την περάσανε,
κάνοντάς-με ρατσιστή.
***
ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Όλοι οι καημοί
και οι πίκρες μας,
μαύρος καπνός βγαίνουν
από το φουγάρο,
και ψηλά χάνονται στα βάθη
του ουρανού,
για ν’ ανταμώσουν ένα Θεό
που μήτε βλέπει, μήτε ακούει.
***
AMERICA LATINA
Από τούτες τις αυλές,
τις γεμάτες τροπικές μυρωδιές κι αγάπες άδολες,
ο θάνατος σαν περνά σε ξεκουφαίνει
και η χαρά όταν περνά σηκώνει σκόνη,
τόση,
που σκοτεινιάζει ο ντουνιάς.
Σε τούτες τις αυλές τις μακρινές,
ο πόνος ομορφαίνει τα μάτια,
και το δάκρυ της μάνας σαν βλέπει
ο ήλιος τη μέρα
πασχίζει να στεγνώσει _ο ήλιος, του δίκιου ο Θεός.
Σε τούτες τις αυλές που
_χρόνια τώρα_
η πείνα αντιμάχεται τα όνειρα,
οι κοπέλες λάβαρα σχίζουν και ράβουν.
Κι εκεί ανάμεσα στου ανθρώπου το τίποτε
_τα χαλάσματα_ και στου Θεού τα πάντα_
τη βλάστηση την τροπική_
μέρος πάντα θα βρεις να φυτέψεις μια ιδέα _πλάνα για ένα καλύτερο αύριο.
Σε τούτες τις αυλές οι κακουχίες γεννούν την αρετή,
και η αρετή γεννάει
τους άντρες τους θεόρατούς
που με τα χέρια τους κρατούν τον κόσμο
να μην πέσει.
***
ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΥΛΑΝΔΕΖΑ ΠΟΡΝΗ
Σ’ αυτόν τον κόσμο
που ψοφάει για ναυτικές
και πονεμένες ιστορίες,
Σ’ αυτόν τον κόσμο που
δεν ξέρει στάλα ν’ αγαπάει,
θαρρώ οι δυο μας άσπρη μέρα
δε θα δούμε.
Όμως σε χρόνους μακρινούς
μας βλέπω τιναγμένους
απ’ τη βία της αζήτητης αγάπης μας
σε ύψη δυσθεόρατα,
να σεργιανάμε σε γαλαξίες πνιγμένους
στα φώτα και τα χρώματα,
πάνω σε δυο τεράστια ιπτάμενα χαλιά:
το βιβλιάριο υγείας σου εσύ, κι εγώ το ναυτικό φυλλάδιό μου.
***
ΔΕΟΣ
Μαυρίλα ολούθε,
κύματα βουνά,
κι ένας αγέρας που τα θέλει
όλα δικά του.
Στημένος είσαι έξω στη βαρδιόλα
και ανασαίνεις την αντάρα.
Τούτη η θανάσιμη απειλή ανάστημα έχει
κι ομορφάδα.
***
SUNDA STRAIT
O διάολος πέρα στ’ ανοιχτά
δρόσιζε το κορμί του,
και η καυτή ανάσα του
ξεσήκωνε τυφώνες.
Αγάντα να προλάβουμε να μπούμε
στα Στενά.
Στο Κόμπε μας προσμένουνε
μεταξωτές γοργόνες.
Κι ό,τι κακό είναι να μας βρει,
κάλλιο στο γυρισμό·
_αν είναι να πνιγούμε,
με το κορμί ανάλαφρο
τη ρότα για Παράδεισο
ευθύς θε να τη βρούμε.
***
ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΤΡΟΠΙΚΑ
Γιομάτο μυρωδιές
τ’ αγέρι
μέσα απ’ τις πάλμες και τις μανγκρόβες
όπως γλιστρά
γλυκά φιλάει το κορμί και το διεγείρει.
Κι ένα φεγγάρι ολόγιομο
με σκιές μύριες ντύνει
το τοπίο,
_έτσι όπως του πρέπει μισοκρυμμένο
να ‘ναι,
ονειρικά ακαθόριστο,
να ‘χεις μετά να το θυμάσαι
και να το ιστορείς
καταπώς του πρέπει:
φτιασίδια όλο, και υπερβολές.
***
ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΑΙΩΝΑ
Είναι καιροί, κατά καιρούς
που δεν καλοκαιρεύει.
***
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
Εκείνο το πρωί
Στις άκριες του μεγάλου δρόμου
πλήθη ανθρώπων στριμωγμένα ήτανε
_Θε να περνούσε ο βασιλιάς.
Κι αλήθεια, μια άμαξα φάνηκε να ζυγώνει
πλουμιστή και χρυσαφένια
στη μέση μιας παράταξης
από καβαλαραίους πολύχρωμους
και μπακιρένιες μπάντες.
Κι όλος ο κόσμος φώναζε, <Ζήτω!!>
απ’ το υπερθέαμα συνεπαρμένος.
Και μέσα από την άμαξα ένα κατιτίς
_ένας άνθρωπος; μια στολή άδεια;_
το χέρι του κουνούσε...
***
ΥΠΕΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΤΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑ
Πάνε χρόνια πολλά τώρα που κάποτε
σε είχα δει στην τηλεόραση,
ντυμένο με μια άσπρη νυχτικιά
να σπας τούβλα με χτυπήματα Καράτε.
Κι η απορία είναι ακόμη στο μυαλό μου,
και κοντεύει να σαπίσει. Ένα ερώτημα: Γιατί, αδελφοκτόνε;
***
ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Έτσι καθώς το βλέμμα μου
λιάζεται στο τελευταίο φως της μέρας
που παραλλάζει ανάλαφρα
το γαλάζιο του νερού και του ορίζοντα,
Κι έτσι όπως το πεδίο
το βρίσκω ακόμη πιο στενό,
στην 33η επέτειο των καλοκαιριάτικων ρεμβασμών μου,
ένα μονάχα αποζητώ,
ένας μονάχα είναι ο πόθος της ψυχής μου:
Μια στάλα κατανόηση, ένα σπυρί αγάπη.
Σκύρος, 9 Ιουλίου 1980
***
ΣΤΙΓΜΗ ΣΠΑΝΙΑΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Περνάς μέσα από σκέλια γυναικεία, ανοιχτά,
ξαναγεννιέσαι,
αναρριχιέσαι πάνω σε στήθια
άσπρα, τρυφερά,
ανακλαδιέσαι,
κοιτάς τον κόσμο με άλλο μάτι,
γυρνάς και με κερνάς
ένα ζωοδόχο χαμόγελο,
κι ύστερα απογειώνεσαι,
μόνο μου αφήνοντας με
να ονειρεύομαι
_τι άλλο;_ το γυρισμό σου.
***
ΝΕΦΟΣ
Η προκοπή μας όλη
μαύρο χτικιάρικο στοιχειό
στέκει πάνω από τον Λυκαβηττό.
***
ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Θέλω με κάποια να μοιραστώ,
τούτη την αγάπη που αναβρύζει
από το λάλημα των τζιτζικιών,
την κάψα του ήλιου,
τη σπλαχνικότητα του νησιώτικου τοπίου
τα γιομάτα φρούτα καφάσια στα μανάβικα,
τις απλωμένες πραμάτειες έξω απ’ τα Tourist Shops,
τη μεγαλοψυχία της θάλασσας,
τη φιλόξενη αγκαλιά της μεγάλης παραλίας,
τη γλυκιά διακριτικότητα
της καλοκαιριάτικης νύχτας.
***
ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΑΝΗΦΟΡΑ (ΧΑ!)
Τούτο το αγκομαχητό
δε μου είναι άγνωστο,
Τούτο το δάκρυ που κυλάει
στο μάγουλό μου
μήτε μια στάλα με ξενίζει.
Τούτος ο αγκαθότοπος
που χρόνια τώρα τον βαδίζω
κακό δεν κάνει
στις γυμνές πατούσες μου _όχι πια.
Είμαι παιδί του ονείρου
της αλήθειας αποπαίδι
_και τούτη η μοίρα που στον Άδη
με οδηγά,
τον Άδη μου σε Κήπο της Εδέμ
μεταμορφώνει.
***
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Στέκω στο κατώφλι
της νέας δεκαετίας
κι ατενίζω το δρόμο
που εμπρός μου απλώνεται.
Και νιώθω.... τι; Πιο ώριμος;
Χμ, μεγάλα λόγια.
Βαριεστημένος; Αυτό σίγουρα.
Μακάριοι οι αναχωρήσαντες.
***
ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ (ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ’81)
Έτσι μαζί με
τ’ αποφάγια από τα κυριακάτικα τσιμπούσια,
μαζί με το αλάτι της τελευταίας βουτιάς
που ξεπλένει
το γλυφό νερό,
νιώθω να φεύγουν από πάνω μου
και να χάνονται
κομμάτια απ’ την καρδιά μου,
κομμάτια από τη νιότη μου.
Και τα όνειρά μου,
άδεια κουτιά από γάλα τα βλέπω,
σκόρπια στο χέρσο οικόπεδο.
***
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ
Μάνα, σαν έρθουν τα παιδιά
να πουν τα κάλαντα
μην τ’ αποδιώξεις.
Όχι. Γιατί στ’ αλήθεια
τίποτε δε χάθηκε.
Ίσα-ίσα, θαρρώ πως
τώρα όλα αρχίζουν,
_τώρα που πήραμε τη μοίρα μας
στα χέρια μας
Και τη χαρά την ψάχνουμε
σιμά μας.
***
ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Επιτέλους! Οι κακοί στη φυλακή!
Κι όσο για τους καλούς,
κακοί, ψυχροί, κι ανάποδοι
_όπως πάντα.
Φοβάμαι!...
***
ΥΠΑΡΞΙΑΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΑΙ
Άσπρη πέτρα, ξέξασπρη,
κι από δόντια πλυμένα με ΚΩΛΟΤΡΥΨ ξεξασπρότερη!
Είμαι διανοούμενος, είμαι καλλιτέχνης
κι επαναστάτης είμαι ερασιτέχνης.
Να γενώ μεγάλος το ‘βαλα σκοπό
μα έχω μέγα δίλημμα υπαρξιακό:
Τι πιο πολύ μ’ αρέσει;
Οι κόρες του Καμπούρη, ή το κοκορέτσι;
Αν τύχει και το λύσω,
όλοι θε να σωθούν,
και τους γεννήτορές μου
θε να ευγνωμωνούν.
Κι άγαλμα θα μου στήσουνε από ακριβό λιθάρι,
Να ατενίζω αγέρωχος,
καβάλα σε καλάμι!
***
ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ
Αίφνης τα φώτα της Τροχαίας
φάνηκαν να λάμπουν,
ίδια χιλιόχρονες αγάπες,
οι άνθρωποι να περπατάνε στο κενό,
μια σπιθαμή πάνω απ’ το χώμα,
και τ’ αυτοκίνητα _γυαλιστερά-γυαλιστερά_
μοιάζανε μ’ ανεμότρατες,
φερμένες απ’ τον Άρη!...
***
ΈΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Δε με καταλαβαίνετε,
ω, ναι, ναι, ναι!
Κι είν’ τούτη η αδυναμία κατανόησης _η δική σας, ε;_
που σαν ομίχλη με κρύβει από τα μάτια σας,
κάθε που θέλω να σας παίξω κάποια πουστιά.
***
ΠΕΡΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ
Κάθε που αμφιβάλλεις για
τον ανδρισμό σου,
πιάνεις να γαργαλάς την τρύπα του αποτέτοιου σου (να βεβαιωθείς, λέει, πως όντως δεν... σ’ αρέσει!...)
Κάθε που αμφιβάλλεις για την ευφυΐα σου,
πασχίζεις κάποιον να <ρίξεις>.
Κάθε που αμφιβάλλεις για την αγάπη των άλλων,
πιάνεις να λες ψέματα, (τάχα μου πως εσύ τους... λατρεύεις!...)
Μα το χειρότερο:
Κάθε που κόπτεσαι
για τη σωτηρία της ψυχής σου,
πιάνεις να κλαις μπροστά
σε κάποιο εικόνισμα,
κρυμμένο έχοντας κάτω από
το μαντίλι σου
ένα μικρό κρεμμύδι.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ
Η βροχούλα δρόσιζε
το γερασμένο βράχο.
Τα σκίνα και τα πεύκα
πλένονταν με μοσχοσάπουνο.
Η γης βύζαινε τη θεία υγράδα
και πέρα στο λιβάδι τα στάρια,
λιανοί στρατιώτες του καλού, ύψωναν σιωπηλά
αξιόπρεπο παράστημα,
με τις κορφές τους μόλις μια ιδέα σκυμμένες
λες και σκέφτονταν την όμορφη ζωή
που τέλειωνε το θέρος.
Ένα άλογο δροσιζόταν στο ψιλόβροχο,
φιλοσοφώντας,
και κουνώντας κάπου κάπου ένα αυτί,
σαν για να διώξει κάποιαν άσχημη σκέψη.
***
ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ
Τσουβάλι λίρες οι κρυφές μου οι σκέψεις
και πολλές απ’ αυτές βεβαιότατα κάλπικες.
Η δειλία ο φρουρός τους
και το βράδυ ο Θεός τους.
Κατά τ’ άλλα στη ζωή μου τραβάω
τη γραμμή της συμβατικότητας,
κι ό,τι κι αν λέω
κι ό,τι κι αν κάνω,
τη σφραγίδα φέρει
της πεζότητα.
***
ΣΤΑ ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΑΚΗ ΤΟΥ ΓΛΥΝΟΥ, ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ‘82
Μέσα απ’ τα μάτια σου κοιτάζω τ’ αύριο
και μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
των ευαισθησιών σου
βουτάει και ξανανιώνει
η γερασμένη μου ελπίδα.
***
ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟ
Ένας μικρός σταθμός μέσ’ στη ζωή μας
είν’ μια φορά κάθε εφτά ημέρες
που ο ήλιος πιο χαρούμενα χαϊδεύει το κορμί μας,
κι κόρες στα μαλλιά φορούν κορδέλες.
Γεμίζουμε τα σπίτια μας λουλούδια,
και την καρδιά μας από προσμονή,
_στο ράδιο βάζουμε τραγούδια,
ίσως το βράδυ κάτι ωραίο μας συμβεί.
Φορούμε τα καλά μας ρούχα
_οι άνδρες βάζουν λαιμοδέτη_
και τα παιδιά μας ικετεύουν, τέτοια μέρα,
τη σχολική να αγνοήσουμε μελέτη.
Μα ο ήλιος φεύγοντας αργότερα με βία
απ’ το παράθυρο γελάει που μας βλέπει,
αφού ο μόνος που δεν ένιωθε ανία,
ο κόμπος ήταν του κομψού μας λαιμοδέτη.
***
Πώς γίνεται κι από μέτρημα δε μάθαμε ποτέ μας;
Πώς γίνεται και ποτέ δεν καταλάβαμε
ότι δέκα μαχαιριές και μια πικρή κουβέντα
κάνουν έντεκα πληγές;
***
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ L.P. ΤΟΥ MIKE OLDFIELD,
<.... Could you get us higher,
Could you get us lighter, Navigator (...)>
Ax, τούτη η μουσική,
που σαν τεράστιο μπαλόνι,
πάνω απ’ την πόλη με σηκώνει.
Και είναι η χαρά αφέντρα μου.
Κι αφέντης είμαι της χαράς μου.
Κι είμαι ένα τίποτα.
Κι είμαι όλα!
***
ΕΚΛΟΓΕΣ ‘89
Εμπρός παιδιά,
όλοι μαζί!
Με καινούριες ιδέες,
Για καλύτερες μέρες,
Συνασπισμένοι,
Στων καιρών τη φαυλότητα!
***
TI BI KAI ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
Χτυπιέμαι πάνω στο γυαλί της οθόνης,
_όπως η μύγα στο τζάμι_
διέξοδο και λυτρωμό γυρεύοντας
από έναν κόσμο πνιγμένο
στα σκουπίδια.
***
ΠΕΡΣΙΚΟΣ ‘91 -ΚΟΣΟΒΟ ‘99
Οι Βαλκυρίες ξεσκονίζουν
τα κιτάπια τους,
Η Βαλχάλα φοράει τα γιορτινά της.
Κι ο θεός του <καλού>,
που στο τέλος πάντα θέλει νικητές
όσους το δίκιο έχουν με το μέρος τους,
έτσι αναπάντεχα φύλλο άλλαξε μα κι όνομα:
τώρα τον λέν’ Madelein Al(f)right
***
ΡΑΔΙΟΣΥΝΔΙΑΛΕΞΗ
<Έλα, καλή μου, περνάμε
έξω απ’ τη Μαδέρα·
σ’ αγαπώ>.
<Τι είπες;>
<Είπα: σ’ αγαπώ!>
<Έχει παράσιτα! Χάνεται η φωνή σου!>
***
ΠΕΝΤΕΛΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ‘98, ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ
Εκεί που άλλοτε
άγγελοι ζευγαρώναν,
Τώρα δαιμόνους βλέπεις
ν’ αυνανίζονται.
***
ΕΛΛΗΝ ΜΟΝΟΛΟΓΩΝ
Κάπου μέσα μου χωμένος,
είν’ ο Βαλκάνιος κρυμμένος·
μα κι ο Μεμέτης,
Κι ο Ευρωπαίος,
Και προκοπή δε βλέπω,
ο καημένος.
***
ΒΙΖΑΚΑΠΑΤΝΑΜ (ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ)
Στο φόντο του ήλιου
όπως γεννάει τη νέα μέρα,
γυμνό ένα Ινδόπουλο
τρέχει μέσα στις λάσπες και
τα χόρτα.
Ξοπίσω του, δεμένο με ψιλή τριχιά,
τραβάει ένα χαρτάκι
_κάτι σαν του πρωτόπλαστου τον χαρταετό.
Κοιτώ και νιώθω λες
κι όλα στον κόσμο ετούτο τώρα αρχίζουν.
***
ΕΛΛΑΣ 1990
<Βουλιάζουμε!> όλοι μαζί φωνάζουνε,
καθώς όλοι μαζί τραβούν τον Πίρο.
***
SIGNE
Καλή νεράιδα,
πάρε με μακριά,
απ’ τα ντυμένα signe ψευδαισθήσεις
δίποδα,
που ακόμη κι όταν στα μάτια σε κοιτούν,
άλλα δε ζητούν
απ’ το αντικαθρέφτισμα
του στείρα ματαιόδοξου εαυτού τους.
***
ΣΚΥΛΑΚΙΑ
Ποιος θα το ‘λεγε!
Σε τούτες τις τρελές
και μολυσμένες μέρες όπου ζούμε,
στη μοναξιά μας φύτρωσαν
πόδια τέσσερα και ουρά.
***
ΣΕ ΜΙΑ ΕΞ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΩΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Κάποτε _έτσι το νιώθω_
οι πόθοι μου για σένα
ναύτες θε να μπαρκάρουνε
στου γυμνού, αφράτου σου κορμιού
την πλουμιστή γαλέρα,
κορούλα του Βορρά.
Κι όσοι μόνο σε πόθησαν
δίχως να σε αγαπήσουν,
θε χάρη να μας κάνουνε
_ύψιστη προσφορά_
τους κάβους λύνοντάς μας.
***
ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΦΑΓΑΝΕ
Έρωτες τρελοί, αδιέξοδοι,
Της ψυχής το αλάτι,
Των θεών η αμφισβήτηση,
Του πρέποντος, που θάνατο γεννάει,
ο θάνατος.
***
LIFE STYLE
Kώλοι,¶
μυριάδες κώλοι που ανατέλλουν
στο στερέωμα _aesthetically correct είναι η αλήθεια_
σημεία των καιρών και σύμβολα,
του αύριο που μας ξημερώνει.
***
ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΑΙΤΗΣΗ ( ‘Η ΔΕΗΣΗ;)
‘Οταν θα φύγω,
αν καζάνι πάνω σε τρανή φωτιά δε θα μου πρέπει,
παρακαλώ-Σε: να μου λείπει ο Παράδεισος
_θαρρώ γνωρίζω ποιους θα συναντήσω εκεί,
και κάπως το φοβάμαι.
Κάνε μόνο απ’ τη Λαμπρή και μέχρι
τον Σεπτέμβρη _εσαεί_
άυλος ως θα είμαι, μόριο αύρας ν’ αλητεύω,
στου τόπου μου τις εξοχές,
τις νήσους και τις ζαφειρένιες θάλασσες.
***
ΠΕΡΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Και με μια σύριγγα γυρεύεις να βρεθείς,
σε κόσμους ψεύτικους,
Για να ξεφύγεις...
από ένα κόσμο ψεύτικο.
GREAT WHITE
O καρχαρίας τι φταίει
που έτσι τεράστιο
η φύση τονε θέλησε
να τριγυρνάει στα πέλαγα
σαν το κακό το ριζικό,
πανχάφτης άβουλος;
Μα αν τύχει και μέσα
στο νερό ανταμωθείτε,
να ξέρεις: με μια, με δυο χαψιές
θα σε τελειώσει,
γι’ αυτό το χρόνο είθε
να βρεις και ν’ αγαλλιάσεις,
που η μοίρα τέτοιο τέλος
γρήγορο και ηρωικό
σου επεφύλαξε.
Καρχαρίες σαδιστές _το ξέρω και
το ξέρεις_ θε ν’ ανταμώσεις μόνο
στη στεριά.
***
Φορές είναι που τ’ ανθρώπινα
τα κρίματα στοιχειώνουν
_στοιχειά-σκιές που φευγαλέα
γλιστρούν ανάμεσα σε άψυχα
κι ανθρώπους
για να χαθούν στο βάθος κάποιου
δρόμου,
ουρλιάζοντας μέσ’ στην απόλυτη
σιωπή τους.
Ιεράπετρα, Αύγουστος ‘98
Στο φίλο και... σωτήρα μου Μανόλη.
ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΘΑΝΑΤΟ…
Τη σπάθα αφήνουν και το δόρυ,
Κι ακόντιο πιάνουν και κοτρόνι
-πια στόχο τον εχθρό δεν έχουν,
μόνο τον ήλιο σημαδεύουν.
Θέλουν η βολή τους να διατρέξει,
Το άπειρο με μιας ν’ αντέξει,
Τη μάζα της φωτιάς ν’ αγγίξει,
Και πέρα ως πέρα να τρυπήσει.
Στο στίβο αντίπαλους δε νιώθουν,
Όσους με αυτούς έχουν ίδιους στόχους.
Γιατί, στ’ αλήθεια, όποιος κερδίσει,
Θα’ χει τη μοίρα του νικήσει…
…Μια μοίρα που μας θέλει όλους,
ερμηνευτές σε άχαρους ρόλους,
μακελάρηδες της ζωής μας
κι αχρείους δυνάστες της ψυχής μας…
…έτσι που όποιος το πετύχει,
με άλμα είτε, είτε με ρίψη,
τον ήλιο-στόχο να αγγίξει,
θα ‘χει για όλους μας νικήσει…
…Σ’ του άθλου του το άσπρο νέφος,
ως θ’ ακουμπά και θ’ αποσταίνει,
ευθύς θα νιώσει λυτρωμένος,
απ’ ό,τι ανάξιο τον βαραίνει.
Και τότε με τον εαυτό του,
Ειρήνη θα ‘χει πια συνάψει
-ειρήνη_ανάσα αγέρα μυροφόρου,
που όλη την πλάση θ’ αγκαλιάσει.
Σωπάτε!…
Θαρρώ άκουσα
Του Μπρανκαλεόνε τους αλλοπαρμένους
Να ζυγώνουν κατά εδώ!
Μαζί τους να μας σύρουν
σ’ εκστρατείες μουρλές, θολές κι ανίερες,
έτσι γλιτώνοντάς μας
από τούτη την απίστευτη μιζέρια.
ΠΕΡΙ ΑΝΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
Να πω, λοιπόν, να μου το γράψουν,
Για να το βλέπω και να ξέρω,
Στο λάθος να μην υποπέσω,
Κάποια ωραία Κυριακή,
Μεσ’ σε τζαμί να με συλλάβουν,
Ή σε καμιά Συναγωγή!
CHRIST’S (NOT ALL THAT HUMBLE,) SERVANT
Κάργια διαστάσεων τεραστίων,
Που παρασταίνει το ‘Αγιο Πνεύμα,
Και που όταν κλαίει δημοσίως,
Στην αγορά τα κρόμμυα… τέρμα
ΠΕΡΙ «ΔΙΔΥΜΩΝ»
Να ‘μαστε τώρα τρέχουμε,
Σαν τα ποντίκια πανικόβλητοι
Κι αμήχανοι
Μέσα στην παρακμή μας,
-θύματα μιας αντίληψης που θέλει
τον κόσμο να τελειώνει εκεί όπου σβήνεται
ο ήχος της πορδής μας.
=
# posted by Neptunus @ 2:27 PM 0 comments links to this post
Some poems from my days as a seaman
POEMS IN ENGLISH BY A. MIAOYLIS
BALKANS 1999
The time is ripe,
Medelein Al(f)right,
To pin upon
Your well-fleshed boobs,
Your skull-And-Bones
Gray-silvery brooch
Here. The ship is
Underway!
Sorry the color of your
Eyes I stole,
With me to take away
FOR PAM
Oh, how I wish
I’d see you,
The afterglow
Of your inner light
To flood my bleak
Surroundings,
My withering hope
To resurrect
Amid a riot of colors
-token of things better to come,
In times of promise barren
There we shall walk,
Down verdant paths,
Moist by tears
Of pains past
Nice and polite,
-Demurely instructive
To us all-
Though how very few, I ask
Have seen you dance
Naked,
In the safety of your
Private thoughts
T’ was back then,
‘fore I became
a sailor good and proper
that in my eyes yet so green
the harbor’s murky waters,
Somehow appeared to be
The gate accessing on to this
World’s riches too and wonders.
Alas, today,
Spread as they lay
Before my aging eyes,
All I can see in them charts,
In crimson all to boldly marked,
My loneness’s is
The Long. And Lat.
There, by the ship’s stern
As I lonely stand,
I watch the screw rotate,
Observing how,
together with the water of sea,
my life’s days it does stir,
from me pushing away,
down along the milky-foamy wake
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
_Remember those pine branches
Posing for a Christmas-Tree,
And how Santa always failed
Slide down your house
Chimney?
For Santa, on that Holy Night,
Out was, gambling with your Dad,
For you, your siblings, caring none!
How strange; even the sweetest
Fairy tale of all
Of value is only to the fortunate-ones
And the well-off…!
There I balance,
Walking down
The tight-rope
Of many a theories
-the perfect ignorant, albeit,
of things important!
So that my wretchedness
Void of real pain is,
But rather pregnant
With that something,
Which much more feels
Like dry ice…!
So here they came,
To –as they claimed_
Our foes chase away!
Armed to their teeth,
-A warriors’ creed,
Fearless of the fray!
Our enemies now in flee,
Our saviors we turn to see,
Though armed they still remain!
-«We do it for your own good!»
They hurry to explain.
Our faces crease to mirthless
Smiles,
And onto us descents the night,
As paper flags we wave with slight,
And all too tenuous fervor,
Thus greeting with a sinking heart
Our new Oppressors
Οποία μοίρα τραγική,
Γι’ αυτόν όπου στον τόπο ετούτο ζει,
Κι ερωτευμένος με την αφεντιά του,
Που δεν είναι!
So far away from home we’ve traveled,
That now,
In our yearning back home to head,
We even miss those moments past
When wish we did that
Far away from home we could have
Traveled.
Red flakes of hatred raw,
Down they swirl
And settle
On to this world,
Until by red a carpet
This world is fully covered-
-the perfect setting
For the warmongers and the terrorists
To have a ball!
He who of others speaks
In ways all but deserving,
While for himself reserves all
That is laudable,
What if he likes himself
To liken with an ocean.
In fact a chuckhole full
Of muddy water
He remains.
# posted by Neptunus @ 1:22 PM 1 comments links to this post
This page is powered by Blogger. Isn't yours?
About Me
My Photo
Name: Andreas Miaoulis
Location: Ierapetra, Lasithi Pref., Greece
Used to be a seaman. Now I just scan the horizon with my binoculars, pretending I am still standing on the wing of a freighter. Old habits die hard!
View my complete profile
Links
* Google News
* Edit-Me
* Edit-Me
archives
* June 2006
* March 2008
Τότε, προτού το βγάλω το ρημάδι,
Του Πειραιά το βρόμικο λιμάνι
Στα νεανικά μου φάνταζε τα μάτια
Η θύρα που άνοιγε σ’ του κόσμου τα παλάτια.
Τώρα _αλίμονο_
Σε όλους τους χάρτες Βλέπω σημειωμένες,
Της μοναξιάς μου Τις συντεταγμένες.
***
ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΖΑΚΙ
Μέρες μου χαμένες,
Της αρμύρας μέρες,
Τι κι αν περασμένες,
Στη θύμηση νωπές,
Μέρες με το κύμα άλλοτε που λακούσα,
Κι άλλοτε με το κύμα που έβγαινα στις στεριές.
Πλοία μου θεόρατα,
του κορμιού μου δυνάστες,
Πέλαγα μου απέραντα,
Της ψυχής μου αλάνες,
Πόρτα μου πολύχρωμα,
ξωτικοί μου έρωτες,
της αρμύρας μέρες,
Από ιδρώτα και θάλασσα,
Μέρες μου χαμένες;
Μέρες κερδισμένες;
Μέρες κόρες-άσωτες,
Στης ζωής το αντάριασμα
Στη θύμηση νωπές·
Μέρες που το κύμα,
άλλοτε πολεμούσα,
Κι άλλοτε με το κύμα
γλίτων’ απ’ τις στεριές
***
ΠΡΥΜΑ
Στην πρύμη στέκω και κοιτάζω
την προπέλα,
Έτσι όπως άσπλαχνα αλέθει με τ’ απόνερα
Τους μήνες και τα χρόνια της ζωής μου.
***
1979
Αίφνης να κάνω όνειρα σταμάτησα,
Και τότε _αλίμονό μου_
Επιβάτης βρέθηκα σ’ ένα καράβι,
Που ‘χε την προπέλα του στην πλώρη.
***
ΩΡΑΙΟ ΚΑΙ ΕΠΙΚΕΡΔΕΣ
Από την πλώρη αγνάντευες
Του ονείρου σου τις πύλες,
Τις καμωμένες από μπλε,
Θολούρα και ηλιαχτίδες.
Κι απ’ το καμπούνι ανάλαφρος
Ψηλά ανασηκωνόσουν,
Και στον αέρα αρμένιζες
Μπροστά από το βαπόρι,
Ψάχνοντας πόρτα μυστικά
Με της ψυχής το μάτι,
_μοναδική σου ανταμοιβή.
Της θάλασσας εργάτη.
***
ΒΑΛΠΑΡΑΙΣΟ, ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
Περνάει ο καιρός και μας σαπίζει.
Που ‘ναι οι μέρες που ‘κλαιγα
Για την αγάπη μιας Χιλιάνας
Πόρνης;
***
ΡΕΜΒΑΣΜΟΙ ΑΛΛΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ
Παλιά, την Καραϊβική
Όταν περνούσα,
Και τύχαινε να πέφτει
κάποιο αστέρι,
Κρυφά μου το παρακαλούσα,
Αιώνια μιαν αγάπη να μου φέρει.
Μα πια την Καραϊβική
Όταν κροσσάρω βράδυ
Και τύχει κάποιο αστέρι,
να <φουντάρει>,
Η μόνη ευχή που νιώθω
πως μου κάνει,
Είναι να μη μου πέσει
στο κεφάλι.
***
ΜΟΙΡΑ ΜΟΙΡΑΙΑ
Θα ξαναφύγω ταξιδάκ¶
ως το Τόκιο,
Του Περικλή να φέρω ένα SEICO,
Του Γιώργη ένα μαγνητοφωνάκι.
Να μάσω και καμιά σαρανταριά
χιλιάρικα
_Έτσι ίσα για το σινεμά και τα σουβλάκια_
Ώσπου να ξαναφύγω.
***
ΟΜΙΧΛΗ
Η παγωμένη ανάσα
του Θεού _άσπρο σάβανο_
Από παντού μας ζώνει.
Φόβος!...
Κάποιου νεκρού η ψυχή
Κρατάει το τιμόνι!
***
10 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 1967, ΣΤΟ ΝΑΥΣΤΑΘΜΟ
(ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΡΙΣΗ - ΧΕΙΡΙΣΤΗΣ ΕΡΛΙΚΟΝ ΣΤΟ <Β.Π. ΛΑΣΚΟΣ>
ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΣΤΙΣ ΠΑΤΟΥΣΕΣ)
Αν οι καυτοί άνεμοι του πολέμου
Στ’ άγριο διάβα τους μου κόψουνε
το νήμα της ζωής,
Και το του βίου μου κεφάλαιο θα κλείσει
Με το κουφάρι μου λιπαίνοντας τη γης,
Πιότερο απ’ την ταφόπετρα θα αισθάνομαι
βαριές,
Κάμποσες απορίες
Και μια θλίψη,
για κάποιες που δε γνώρισα χαρές.
***
ΠΡΩΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΡΩΣΙΑ ΤΟ 1972
Πλώρη για την Οντέσσα
όταν βάλαμε,
Οι πιότεροι από εμάς,
βαθιά μέσα μας νιώθαμε να καίει,
μια κρυφή χαρά κι ελπίδα.
Μα πόδι σαν πατήσαμε στο ντόκο,
Γυναίκα σαρανταπεντάρα αφίλητη
μας καλοδέχτηκε ο σοσιαλισμός τους.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΦΙΛΤΑΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ (ΞΕΜΠΑΡΚΟ)
Πόνε μου κερατά
Και ψυχοβγάλτη,
Ολούθε σε σεργιάνισα
Τόπους άλλους να λιμπιστείς
και να λακίσεις,
_ήσυχο επιτέλους να με αφήσεις,
την πλαστική μου ευημερία
να χαρώ.
Όμως εσύ τρόπους πάντα βρίσκεις
να με πηγαίνεις συνοδεία,
και να περνάς χωρίς δασμούς,
τα τελωνεία,
Ίσως γιατί στο κάτω κάτω
είσαι εγχώριο προϊόν.
***
BLACK OUT
Τα μηχανήματα χαλάσαν στο καράβι,
Και τούτο θεοσκότεινο ακούσια πορεία
έχει χαράξει, του χαμού.
ο Αχός μόνο ακούγεται
απ’ την αιώνια πάλη του αέρα με τη θάλασσα
_σίδερα που ζορίζονται και τρίζουν,
κεφάλια που τινάζονται,
μάτια που γυρεύουν του Χάρου τη σκιά
έξω στη βαρδιόλα.
Στην τιμονιέρα όλοι μαζωχτήκαμε,
και τη θεϊκή απόφαση προσμένοντας,
Άλλοι μιλούσαν για χειρότερα,
Άλλοι για τη βλάβη,
Κι άλλοι σωπαίνανε,
Τις αμαρτίες τους μετρώντας.
***
ΠΕΡΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ (ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΤΕ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ)
Στην Κούβα από νωρίς μας κλειδαμπάρωναν,
Γιατί _λέει_ πολίτες ήμασταν
χώρας καπιταλιστικής.
Κι ύστερα στην Τζαμάικα
όπου <πιάναμε> για Bunkers,
Πόδι να αγγίξουμε στο χώμα
δε μας άφηναν,
Γιατί _λέει πάλι_ από την Κούβα
ερχόμασταν, χώρα άθεη και
κομμουνιστική.
Κι Εμείς;
Εμείς, όταν στο πέλαγο ανοιγόμασταν,
μούτζες ολούθε ρίχναμε:
Δεξιά, αριστερά, πάνω και κάτω.
***
ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟ ΚΥΜΑ
Να ‘ταν, όπως την πλώρη σου
ορθώνεις προς τα πάνω,
Ψηλά να τιναζόσουνα
Στα βάθη τ’ ουρανού
Κι εγώ ολόρθος και στητός
στην έρημη βαρδιόλα,
Να ‘ταν να σε διαφέντευα,
_άτι μου σιδερένιο_
μαστουρωμένος,
Από γαλαξιακή ακτινοβολία.
***
Μακριά _τόσο μακριά _ απ’ το σπίτι μας εφύγαμε,
Που ιδού μας τώρα οι καψεροί,
εδώ στην ξένη διαβιούμε νοσταλγούντες,
όσα πίσω μας αφήσαμε:
μέχρι και τις στιγμές ακόμη,
Που τόσο μας εφλόγιζε η ιδέα του φευγιού.
***
<ΣΑΝΤΑ ΜΑΡΙΑ>
Σαν το Κολόμβο αλαφροΐσκιωτος
αν τύχει και δεν είσαι,
Ποτέ πλώρη μη βάλεις
ωκεανό για να κροσσάρεις.
Γιατί, κύματα χίλια μέτρα
δε θα δεις,
Μήτε θεριά της θάλασσας
στη ρότα θ’ ανταμώσεις,
μήτε στεριές με δέντρα ροζ
και μοβ οροσειρές.
***
ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΚΑΜΑΡΟΤΑΚΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΠΕΙΡΟ
Τ’ ανάθρεψε το έλατο,
μα η θάλασσα το πήρε.
Ως εγλυκοπιπίλιζε το θυμαρίσιο μέλι,
Στην άκρη βρέθηκε της γης,
με τη ματιά σβησμένη,
τη βρόμα όλου του ντουνιά
με το γλυκό το φλούδι,
να γεύεται σε μια βραδιά
μετά το μεροδούλι.
Κι η κοπελίτσα του χωριού
με το μακρύ φουστάνι,
γκέισα αίφνης έγινε,
και η σάρκινη ομορφιά της,
για χρήμα προσφερότανε.
και τα ‘χασε ο χωριάτης.
‘όπως το στήθος χάιδευε
της πόρνης το αφράτο,
κι όπως τον νου του παίδευε
ο γερο-Λεονάρδος,
που λόγια του ‘χε πει σκληρά
για τούτες τις γυναίκες,
και τι παθαίνει όποιος τολμά
μ’ αυτές να ‘χει κουβέντες.
Και πότε σκοτιζότανε,
και πότε παθιαζόταν,
Και το χωριό του ολάκερο
στο πιόμα του πνιγόταν,
και του χωριάτη ο λογισμός
είχε βαθιά θολούρα:
Στη Yokohama μια βραδιά
του ‘ρθε ο κόσμος τούμπα.
***
ΣΤΗ ΝΑΥΤΟΥΡΙΑ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ ΠΑΤΡΙΔΩΝ (ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΛΕΝΕ)
Ως τις άκριες της γης φτάσανε οι επιτήδειοι,
γυρεύοντας τον κρυμμένο θησαυρό _το άδειο σου στομάχι.
Κι από τις άκριες της γης σε κουβάλησαν,
για ν’ αναμετρηθούμε,
πιο γρήγορα απ’ τους δυο,
ποιος θα μπορέσει,
με ιδρώτα να γεμίσει τις πισίνες τους.
Κι εμένα ειδικά, μελαψέ αδερφέ,
που κατά ντιπ μαύρος δεν
ήμουνα,
δυο χέρια πίσσα την ψυχή μου την περάσανε,
κάνοντάς-με ρατσιστή.
***
ΠΑΡΑΠΟΝΟ
Όλοι οι καημοί
και οι πίκρες μας,
μαύρος καπνός βγαίνουν
από το φουγάρο,
και ψηλά χάνονται στα βάθη
του ουρανού,
για ν’ ανταμώσουν ένα Θεό
που μήτε βλέπει, μήτε ακούει.
***
AMERICA LATINA
Από τούτες τις αυλές,
τις γεμάτες τροπικές μυρωδιές κι αγάπες άδολες,
ο θάνατος σαν περνά σε ξεκουφαίνει
και η χαρά όταν περνά σηκώνει σκόνη,
τόση,
που σκοτεινιάζει ο ντουνιάς.
Σε τούτες τις αυλές τις μακρινές,
ο πόνος ομορφαίνει τα μάτια,
και το δάκρυ της μάνας σαν βλέπει
ο ήλιος τη μέρα
πασχίζει να στεγνώσει _ο ήλιος, του δίκιου ο Θεός.
Σε τούτες τις αυλές που
_χρόνια τώρα_
η πείνα αντιμάχεται τα όνειρα,
οι κοπέλες λάβαρα σχίζουν και ράβουν.
Κι εκεί ανάμεσα στου ανθρώπου το τίποτε
_τα χαλάσματα_ και στου Θεού τα πάντα_
τη βλάστηση την τροπική_
μέρος πάντα θα βρεις να φυτέψεις μια ιδέα _πλάνα για ένα καλύτερο αύριο.
Σε τούτες τις αυλές οι κακουχίες γεννούν την αρετή,
και η αρετή γεννάει
τους άντρες τους θεόρατούς
που με τα χέρια τους κρατούν τον κόσμο
να μην πέσει.
***
ΕΛΑΧΙΣΤΟΣ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΥΛΑΝΔΕΖΑ ΠΟΡΝΗ
Σ’ αυτόν τον κόσμο
που ψοφάει για ναυτικές
και πονεμένες ιστορίες,
Σ’ αυτόν τον κόσμο που
δεν ξέρει στάλα ν’ αγαπάει,
θαρρώ οι δυο μας άσπρη μέρα
δε θα δούμε.
Όμως σε χρόνους μακρινούς
μας βλέπω τιναγμένους
απ’ τη βία της αζήτητης αγάπης μας
σε ύψη δυσθεόρατα,
να σεργιανάμε σε γαλαξίες πνιγμένους
στα φώτα και τα χρώματα,
πάνω σε δυο τεράστια ιπτάμενα χαλιά:
το βιβλιάριο υγείας σου εσύ, κι εγώ το ναυτικό φυλλάδιό μου.
***
ΔΕΟΣ
Μαυρίλα ολούθε,
κύματα βουνά,
κι ένας αγέρας που τα θέλει
όλα δικά του.
Στημένος είσαι έξω στη βαρδιόλα
και ανασαίνεις την αντάρα.
Τούτη η θανάσιμη απειλή ανάστημα έχει
κι ομορφάδα.
***
SUNDA STRAIT
O διάολος πέρα στ’ ανοιχτά
δρόσιζε το κορμί του,
και η καυτή ανάσα του
ξεσήκωνε τυφώνες.
Αγάντα να προλάβουμε να μπούμε
στα Στενά.
Στο Κόμπε μας προσμένουνε
μεταξωτές γοργόνες.
Κι ό,τι κακό είναι να μας βρει,
κάλλιο στο γυρισμό·
_αν είναι να πνιγούμε,
με το κορμί ανάλαφρο
τη ρότα για Παράδεισο
ευθύς θε να τη βρούμε.
***
ΝΥΧΤΑ ΣΤΑ ΤΡΟΠΙΚΑ
Γιομάτο μυρωδιές
τ’ αγέρι
μέσα απ’ τις πάλμες και τις μανγκρόβες
όπως γλιστρά
γλυκά φιλάει το κορμί και το διεγείρει.
Κι ένα φεγγάρι ολόγιομο
με σκιές μύριες ντύνει
το τοπίο,
_έτσι όπως του πρέπει μισοκρυμμένο
να ‘ναι,
ονειρικά ακαθόριστο,
να ‘χεις μετά να το θυμάσαι
και να το ιστορείς
καταπώς του πρέπει:
φτιασίδια όλο, και υπερβολές.
***
ΣΤΟΝ ΕΙΚΟΣΤΟ ΑΙΩΝΑ
Είναι καιροί, κατά καιρούς
που δεν καλοκαιρεύει.
***
ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
Εκείνο το πρωί
Στις άκριες του μεγάλου δρόμου
πλήθη ανθρώπων στριμωγμένα ήτανε
_Θε να περνούσε ο βασιλιάς.
Κι αλήθεια, μια άμαξα φάνηκε να ζυγώνει
πλουμιστή και χρυσαφένια
στη μέση μιας παράταξης
από καβαλαραίους πολύχρωμους
και μπακιρένιες μπάντες.
Κι όλος ο κόσμος φώναζε, <Ζήτω!!>
απ’ το υπερθέαμα συνεπαρμένος.
Και μέσα από την άμαξα ένα κατιτίς
_ένας άνθρωπος; μια στολή άδεια;_
το χέρι του κουνούσε...
***
ΥΠΕΡ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ, ΤΕΩΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΑΙ ΝΥΝ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΑ
Πάνε χρόνια πολλά τώρα που κάποτε
σε είχα δει στην τηλεόραση,
ντυμένο με μια άσπρη νυχτικιά
να σπας τούβλα με χτυπήματα Καράτε.
Κι η απορία είναι ακόμη στο μυαλό μου,
και κοντεύει να σαπίσει. Ένα ερώτημα: Γιατί, αδελφοκτόνε;
***
ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Έτσι καθώς το βλέμμα μου
λιάζεται στο τελευταίο φως της μέρας
που παραλλάζει ανάλαφρα
το γαλάζιο του νερού και του ορίζοντα,
Κι έτσι όπως το πεδίο
το βρίσκω ακόμη πιο στενό,
στην 33η επέτειο των καλοκαιριάτικων ρεμβασμών μου,
ένα μονάχα αποζητώ,
ένας μονάχα είναι ο πόθος της ψυχής μου:
Μια στάλα κατανόηση, ένα σπυρί αγάπη.
Σκύρος, 9 Ιουλίου 1980
***
ΣΤΙΓΜΗ ΣΠΑΝΙΑΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
Περνάς μέσα από σκέλια γυναικεία, ανοιχτά,
ξαναγεννιέσαι,
αναρριχιέσαι πάνω σε στήθια
άσπρα, τρυφερά,
ανακλαδιέσαι,
κοιτάς τον κόσμο με άλλο μάτι,
γυρνάς και με κερνάς
ένα ζωοδόχο χαμόγελο,
κι ύστερα απογειώνεσαι,
μόνο μου αφήνοντας με
να ονειρεύομαι
_τι άλλο;_ το γυρισμό σου.
***
ΝΕΦΟΣ
Η προκοπή μας όλη
μαύρο χτικιάρικο στοιχειό
στέκει πάνω από τον Λυκαβηττό.
***
ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Θέλω με κάποια να μοιραστώ,
τούτη την αγάπη που αναβρύζει
από το λάλημα των τζιτζικιών,
την κάψα του ήλιου,
τη σπλαχνικότητα του νησιώτικου τοπίου
τα γιομάτα φρούτα καφάσια στα μανάβικα,
τις απλωμένες πραμάτειες έξω απ’ τα Tourist Shops,
τη μεγαλοψυχία της θάλασσας,
τη φιλόξενη αγκαλιά της μεγάλης παραλίας,
τη γλυκιά διακριτικότητα
της καλοκαιριάτικης νύχτας.
***
ΤΗΣ ΖΩΗΣ Η ΑΝΗΦΟΡΑ (ΧΑ!)
Τούτο το αγκομαχητό
δε μου είναι άγνωστο,
Τούτο το δάκρυ που κυλάει
στο μάγουλό μου
μήτε μια στάλα με ξενίζει.
Τούτος ο αγκαθότοπος
που χρόνια τώρα τον βαδίζω
κακό δεν κάνει
στις γυμνές πατούσες μου _όχι πια.
Είμαι παιδί του ονείρου
της αλήθειας αποπαίδι
_και τούτη η μοίρα που στον Άδη
με οδηγά,
τον Άδη μου σε Κήπο της Εδέμ
μεταμορφώνει.
***
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Στέκω στο κατώφλι
της νέας δεκαετίας
κι ατενίζω το δρόμο
που εμπρός μου απλώνεται.
Και νιώθω.... τι; Πιο ώριμος;
Χμ, μεγάλα λόγια.
Βαριεστημένος; Αυτό σίγουρα.
Μακάριοι οι αναχωρήσαντες.
***
ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ (ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ ’81)
Έτσι μαζί με
τ’ αποφάγια από τα κυριακάτικα τσιμπούσια,
μαζί με το αλάτι της τελευταίας βουτιάς
που ξεπλένει
το γλυφό νερό,
νιώθω να φεύγουν από πάνω μου
και να χάνονται
κομμάτια απ’ την καρδιά μου,
κομμάτια από τη νιότη μου.
Και τα όνειρά μου,
άδεια κουτιά από γάλα τα βλέπω,
σκόρπια στο χέρσο οικόπεδο.
***
ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ
Μάνα, σαν έρθουν τα παιδιά
να πουν τα κάλαντα
μην τ’ αποδιώξεις.
Όχι. Γιατί στ’ αλήθεια
τίποτε δε χάθηκε.
Ίσα-ίσα, θαρρώ πως
τώρα όλα αρχίζουν,
_τώρα που πήραμε τη μοίρα μας
στα χέρια μας
Και τη χαρά την ψάχνουμε
σιμά μας.
***
ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
Επιτέλους! Οι κακοί στη φυλακή!
Κι όσο για τους καλούς,
κακοί, ψυχροί, κι ανάποδοι
_όπως πάντα.
Φοβάμαι!...
***
ΥΠΑΡΞΙΑΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΙΑΙ
Άσπρη πέτρα, ξέξασπρη,
κι από δόντια πλυμένα με ΚΩΛΟΤΡΥΨ ξεξασπρότερη!
Είμαι διανοούμενος, είμαι καλλιτέχνης
κι επαναστάτης είμαι ερασιτέχνης.
Να γενώ μεγάλος το ‘βαλα σκοπό
μα έχω μέγα δίλημμα υπαρξιακό:
Τι πιο πολύ μ’ αρέσει;
Οι κόρες του Καμπούρη, ή το κοκορέτσι;
Αν τύχει και το λύσω,
όλοι θε να σωθούν,
και τους γεννήτορές μου
θε να ευγνωμωνούν.
Κι άγαλμα θα μου στήσουνε από ακριβό λιθάρι,
Να ατενίζω αγέρωχος,
καβάλα σε καλάμι!
***
ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΠΗΡΕΙΑ
Αίφνης τα φώτα της Τροχαίας
φάνηκαν να λάμπουν,
ίδια χιλιόχρονες αγάπες,
οι άνθρωποι να περπατάνε στο κενό,
μια σπιθαμή πάνω απ’ το χώμα,
και τ’ αυτοκίνητα _γυαλιστερά-γυαλιστερά_
μοιάζανε μ’ ανεμότρατες,
φερμένες απ’ τον Άρη!...
***
ΈΛΛΕΙΨΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Δε με καταλαβαίνετε,
ω, ναι, ναι, ναι!
Κι είν’ τούτη η αδυναμία κατανόησης _η δική σας, ε;_
που σαν ομίχλη με κρύβει από τα μάτια σας,
κάθε που θέλω να σας παίξω κάποια πουστιά.
***
ΠΕΡΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ
Κάθε που αμφιβάλλεις για
τον ανδρισμό σου,
πιάνεις να γαργαλάς την τρύπα του αποτέτοιου σου (να βεβαιωθείς, λέει, πως όντως δεν... σ’ αρέσει!...)
Κάθε που αμφιβάλλεις για την ευφυΐα σου,
πασχίζεις κάποιον να <ρίξεις>.
Κάθε που αμφιβάλλεις για την αγάπη των άλλων,
πιάνεις να λες ψέματα, (τάχα μου πως εσύ τους... λατρεύεις!...)
Μα το χειρότερο:
Κάθε που κόπτεσαι
για τη σωτηρία της ψυχής σου,
πιάνεις να κλαις μπροστά
σε κάποιο εικόνισμα,
κρυμμένο έχοντας κάτω από
το μαντίλι σου
ένα μικρό κρεμμύδι.
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΟ
Η βροχούλα δρόσιζε
το γερασμένο βράχο.
Τα σκίνα και τα πεύκα
πλένονταν με μοσχοσάπουνο.
Η γης βύζαινε τη θεία υγράδα
και πέρα στο λιβάδι τα στάρια,
λιανοί στρατιώτες του καλού, ύψωναν σιωπηλά
αξιόπρεπο παράστημα,
με τις κορφές τους μόλις μια ιδέα σκυμμένες
λες και σκέφτονταν την όμορφη ζωή
που τέλειωνε το θέρος.
Ένα άλογο δροσιζόταν στο ψιλόβροχο,
φιλοσοφώντας,
και κουνώντας κάπου κάπου ένα αυτί,
σαν για να διώξει κάποιαν άσχημη σκέψη.
***
ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ
Τσουβάλι λίρες οι κρυφές μου οι σκέψεις
και πολλές απ’ αυτές βεβαιότατα κάλπικες.
Η δειλία ο φρουρός τους
και το βράδυ ο Θεός τους.
Κατά τ’ άλλα στη ζωή μου τραβάω
τη γραμμή της συμβατικότητας,
κι ό,τι κι αν λέω
κι ό,τι κι αν κάνω,
τη σφραγίδα φέρει
της πεζότητα.
***
ΣΤΑ ΔΕΚΑΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΑΚΗ ΤΟΥ ΓΛΥΝΟΥ, ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ‘82
Μέσα απ’ τα μάτια σου κοιτάζω τ’ αύριο
και μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα
των ευαισθησιών σου
βουτάει και ξανανιώνει
η γερασμένη μου ελπίδα.
***
ΠΑΡΩΧΗΜΕΝΟ
Ένας μικρός σταθμός μέσ’ στη ζωή μας
είν’ μια φορά κάθε εφτά ημέρες
που ο ήλιος πιο χαρούμενα χαϊδεύει το κορμί μας,
κι κόρες στα μαλλιά φορούν κορδέλες.
Γεμίζουμε τα σπίτια μας λουλούδια,
και την καρδιά μας από προσμονή,
_στο ράδιο βάζουμε τραγούδια,
ίσως το βράδυ κάτι ωραίο μας συμβεί.
Φορούμε τα καλά μας ρούχα
_οι άνδρες βάζουν λαιμοδέτη_
και τα παιδιά μας ικετεύουν, τέτοια μέρα,
τη σχολική να αγνοήσουμε μελέτη.
Μα ο ήλιος φεύγοντας αργότερα με βία
απ’ το παράθυρο γελάει που μας βλέπει,
αφού ο μόνος που δεν ένιωθε ανία,
ο κόμπος ήταν του κομψού μας λαιμοδέτη.
***
Πώς γίνεται κι από μέτρημα δε μάθαμε ποτέ μας;
Πώς γίνεται και ποτέ δεν καταλάβαμε
ότι δέκα μαχαιριές και μια πικρή κουβέντα
κάνουν έντεκα πληγές;
***
ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ L.P. ΤΟΥ MIKE OLDFIELD,
<.... Could you get us higher,
Could you get us lighter, Navigator (...)>
Ax, τούτη η μουσική,
που σαν τεράστιο μπαλόνι,
πάνω απ’ την πόλη με σηκώνει.
Και είναι η χαρά αφέντρα μου.
Κι αφέντης είμαι της χαράς μου.
Κι είμαι ένα τίποτα.
Κι είμαι όλα!
***
ΕΚΛΟΓΕΣ ‘89
Εμπρός παιδιά,
όλοι μαζί!
Με καινούριες ιδέες,
Για καλύτερες μέρες,
Συνασπισμένοι,
Στων καιρών τη φαυλότητα!
***
TI BI KAI ΣΥΜΠΑΘΕΙΑ
Χτυπιέμαι πάνω στο γυαλί της οθόνης,
_όπως η μύγα στο τζάμι_
διέξοδο και λυτρωμό γυρεύοντας
από έναν κόσμο πνιγμένο
στα σκουπίδια.
***
ΠΕΡΣΙΚΟΣ ‘91 -ΚΟΣΟΒΟ ‘99
Οι Βαλκυρίες ξεσκονίζουν
τα κιτάπια τους,
Η Βαλχάλα φοράει τα γιορτινά της.
Κι ο θεός του <καλού>,
που στο τέλος πάντα θέλει νικητές
όσους το δίκιο έχουν με το μέρος τους,
έτσι αναπάντεχα φύλλο άλλαξε μα κι όνομα:
τώρα τον λέν’ Madelein Al(f)right
***
ΡΑΔΙΟΣΥΝΔΙΑΛΕΞΗ
<Έλα, καλή μου, περνάμε
έξω απ’ τη Μαδέρα·
σ’ αγαπώ>.
<Τι είπες;>
<Είπα: σ’ αγαπώ!>
<Έχει παράσιτα! Χάνεται η φωνή σου!>
***
ΠΕΝΤΕΛΗ, ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ‘98, ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΦΩΤΙΑ
Εκεί που άλλοτε
άγγελοι ζευγαρώναν,
Τώρα δαιμόνους βλέπεις
ν’ αυνανίζονται.
***
ΕΛΛΗΝ ΜΟΝΟΛΟΓΩΝ
Κάπου μέσα μου χωμένος,
είν’ ο Βαλκάνιος κρυμμένος·
μα κι ο Μεμέτης,
Κι ο Ευρωπαίος,
Και προκοπή δε βλέπω,
ο καημένος.
***
ΒΙΖΑΚΑΠΑΤΝΑΜ (ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ)
Στο φόντο του ήλιου
όπως γεννάει τη νέα μέρα,
γυμνό ένα Ινδόπουλο
τρέχει μέσα στις λάσπες και
τα χόρτα.
Ξοπίσω του, δεμένο με ψιλή τριχιά,
τραβάει ένα χαρτάκι
_κάτι σαν του πρωτόπλαστου τον χαρταετό.
Κοιτώ και νιώθω λες
κι όλα στον κόσμο ετούτο τώρα αρχίζουν.
***
ΕΛΛΑΣ 1990
<Βουλιάζουμε!> όλοι μαζί φωνάζουνε,
καθώς όλοι μαζί τραβούν τον Πίρο.
***
SIGNE
Καλή νεράιδα,
πάρε με μακριά,
απ’ τα ντυμένα signe ψευδαισθήσεις
δίποδα,
που ακόμη κι όταν στα μάτια σε κοιτούν,
άλλα δε ζητούν
απ’ το αντικαθρέφτισμα
του στείρα ματαιόδοξου εαυτού τους.
***
ΣΚΥΛΑΚΙΑ
Ποιος θα το ‘λεγε!
Σε τούτες τις τρελές
και μολυσμένες μέρες όπου ζούμε,
στη μοναξιά μας φύτρωσαν
πόδια τέσσερα και ουρά.
***
ΣΕ ΜΙΑ ΕΞ ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΕΩΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ
Κάποτε _έτσι το νιώθω_
οι πόθοι μου για σένα
ναύτες θε να μπαρκάρουνε
στου γυμνού, αφράτου σου κορμιού
την πλουμιστή γαλέρα,
κορούλα του Βορρά.
Κι όσοι μόνο σε πόθησαν
δίχως να σε αγαπήσουν,
θε χάρη να μας κάνουνε
_ύψιστη προσφορά_
τους κάβους λύνοντάς μας.
***
ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΦΑΓΑΝΕ
Έρωτες τρελοί, αδιέξοδοι,
Της ψυχής το αλάτι,
Των θεών η αμφισβήτηση,
Του πρέποντος, που θάνατο γεννάει,
ο θάνατος.
***
LIFE STYLE
Kώλοι,¶
μυριάδες κώλοι που ανατέλλουν
στο στερέωμα _aesthetically correct είναι η αλήθεια_
σημεία των καιρών και σύμβολα,
του αύριο που μας ξημερώνει.
***
ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΑΙΤΗΣΗ ( ‘Η ΔΕΗΣΗ;)
‘Οταν θα φύγω,
αν καζάνι πάνω σε τρανή φωτιά δε θα μου πρέπει,
παρακαλώ-Σε: να μου λείπει ο Παράδεισος
_θαρρώ γνωρίζω ποιους θα συναντήσω εκεί,
και κάπως το φοβάμαι.
Κάνε μόνο απ’ τη Λαμπρή και μέχρι
τον Σεπτέμβρη _εσαεί_
άυλος ως θα είμαι, μόριο αύρας ν’ αλητεύω,
στου τόπου μου τις εξοχές,
τις νήσους και τις ζαφειρένιες θάλασσες.
***
ΠΕΡΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΩΝ
Και με μια σύριγγα γυρεύεις να βρεθείς,
σε κόσμους ψεύτικους,
Για να ξεφύγεις...
από ένα κόσμο ψεύτικο.
GREAT WHITE
O καρχαρίας τι φταίει
που έτσι τεράστιο
η φύση τονε θέλησε
να τριγυρνάει στα πέλαγα
σαν το κακό το ριζικό,
πανχάφτης άβουλος;
Μα αν τύχει και μέσα
στο νερό ανταμωθείτε,
να ξέρεις: με μια, με δυο χαψιές
θα σε τελειώσει,
γι’ αυτό το χρόνο είθε
να βρεις και ν’ αγαλλιάσεις,
που η μοίρα τέτοιο τέλος
γρήγορο και ηρωικό
σου επεφύλαξε.
Καρχαρίες σαδιστές _το ξέρω και
το ξέρεις_ θε ν’ ανταμώσεις μόνο
στη στεριά.
***
Φορές είναι που τ’ ανθρώπινα
τα κρίματα στοιχειώνουν
_στοιχειά-σκιές που φευγαλέα
γλιστρούν ανάμεσα σε άψυχα
κι ανθρώπους
για να χαθούν στο βάθος κάποιου
δρόμου,
ουρλιάζοντας μέσ’ στην απόλυτη
σιωπή τους.
Ιεράπετρα, Αύγουστος ‘98
Στο φίλο και... σωτήρα μου Μανόλη.
ΑΡΧΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ, ΑΘΑΝΑΤΟ…
Τη σπάθα αφήνουν και το δόρυ,
Κι ακόντιο πιάνουν και κοτρόνι
-πια στόχο τον εχθρό δεν έχουν,
μόνο τον ήλιο σημαδεύουν.
Θέλουν η βολή τους να διατρέξει,
Το άπειρο με μιας ν’ αντέξει,
Τη μάζα της φωτιάς ν’ αγγίξει,
Και πέρα ως πέρα να τρυπήσει.
Στο στίβο αντίπαλους δε νιώθουν,
Όσους με αυτούς έχουν ίδιους στόχους.
Γιατί, στ’ αλήθεια, όποιος κερδίσει,
Θα’ χει τη μοίρα του νικήσει…
…Μια μοίρα που μας θέλει όλους,
ερμηνευτές σε άχαρους ρόλους,
μακελάρηδες της ζωής μας
κι αχρείους δυνάστες της ψυχής μας…
…έτσι που όποιος το πετύχει,
με άλμα είτε, είτε με ρίψη,
τον ήλιο-στόχο να αγγίξει,
θα ‘χει για όλους μας νικήσει…
…Σ’ του άθλου του το άσπρο νέφος,
ως θ’ ακουμπά και θ’ αποσταίνει,
ευθύς θα νιώσει λυτρωμένος,
απ’ ό,τι ανάξιο τον βαραίνει.
Και τότε με τον εαυτό του,
Ειρήνη θα ‘χει πια συνάψει
-ειρήνη_ανάσα αγέρα μυροφόρου,
που όλη την πλάση θ’ αγκαλιάσει.
Σωπάτε!…
Θαρρώ άκουσα
Του Μπρανκαλεόνε τους αλλοπαρμένους
Να ζυγώνουν κατά εδώ!
Μαζί τους να μας σύρουν
σ’ εκστρατείες μουρλές, θολές κι ανίερες,
έτσι γλιτώνοντάς μας
από τούτη την απίστευτη μιζέρια.
ΠΕΡΙ ΑΝΑΓΡΑΦΗΣ ΤΟΥ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΙΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ
Να πω, λοιπόν, να μου το γράψουν,
Για να το βλέπω και να ξέρω,
Στο λάθος να μην υποπέσω,
Κάποια ωραία Κυριακή,
Μεσ’ σε τζαμί να με συλλάβουν,
Ή σε καμιά Συναγωγή!
CHRIST’S (NOT ALL THAT HUMBLE,) SERVANT
Κάργια διαστάσεων τεραστίων,
Που παρασταίνει το ‘Αγιο Πνεύμα,
Και που όταν κλαίει δημοσίως,
Στην αγορά τα κρόμμυα… τέρμα
ΠΕΡΙ «ΔΙΔΥΜΩΝ»
Να ‘μαστε τώρα τρέχουμε,
Σαν τα ποντίκια πανικόβλητοι
Κι αμήχανοι
Μέσα στην παρακμή μας,
-θύματα μιας αντίληψης που θέλει
τον κόσμο να τελειώνει εκεί όπου σβήνεται
ο ήχος της πορδής μας.
=
# posted by Neptunus @ 2:27 PM 0 comments links to this post
Some poems from my days as a seaman
POEMS IN ENGLISH BY A. MIAOYLIS
BALKANS 1999
The time is ripe,
Medelein Al(f)right,
To pin upon
Your well-fleshed boobs,
Your skull-And-Bones
Gray-silvery brooch
Here. The ship is
Underway!
Sorry the color of your
Eyes I stole,
With me to take away
FOR PAM
Oh, how I wish
I’d see you,
The afterglow
Of your inner light
To flood my bleak
Surroundings,
My withering hope
To resurrect
Amid a riot of colors
-token of things better to come,
In times of promise barren
There we shall walk,
Down verdant paths,
Moist by tears
Of pains past
Nice and polite,
-Demurely instructive
To us all-
Though how very few, I ask
Have seen you dance
Naked,
In the safety of your
Private thoughts
T’ was back then,
‘fore I became
a sailor good and proper
that in my eyes yet so green
the harbor’s murky waters,
Somehow appeared to be
The gate accessing on to this
World’s riches too and wonders.
Alas, today,
Spread as they lay
Before my aging eyes,
All I can see in them charts,
In crimson all to boldly marked,
My loneness’s is
The Long. And Lat.
There, by the ship’s stern
As I lonely stand,
I watch the screw rotate,
Observing how,
together with the water of sea,
my life’s days it does stir,
from me pushing away,
down along the milky-foamy wake
-------------------------------------------------------------------------------------------------------
_Remember those pine branches
Posing for a Christmas-Tree,
And how Santa always failed
Slide down your house
Chimney?
For Santa, on that Holy Night,
Out was, gambling with your Dad,
For you, your siblings, caring none!
How strange; even the sweetest
Fairy tale of all
Of value is only to the fortunate-ones
And the well-off…!
There I balance,
Walking down
The tight-rope
Of many a theories
-the perfect ignorant, albeit,
of things important!
So that my wretchedness
Void of real pain is,
But rather pregnant
With that something,
Which much more feels
Like dry ice…!
So here they came,
To –as they claimed_
Our foes chase away!
Armed to their teeth,
-A warriors’ creed,
Fearless of the fray!
Our enemies now in flee,
Our saviors we turn to see,
Though armed they still remain!
-«We do it for your own good!»
They hurry to explain.
Our faces crease to mirthless
Smiles,
And onto us descents the night,
As paper flags we wave with slight,
And all too tenuous fervor,
Thus greeting with a sinking heart
Our new Oppressors
Οποία μοίρα τραγική,
Γι’ αυτόν όπου στον τόπο ετούτο ζει,
Κι ερωτευμένος με την αφεντιά του,
Που δεν είναι!
So far away from home we’ve traveled,
That now,
In our yearning back home to head,
We even miss those moments past
When wish we did that
Far away from home we could have
Traveled.
Red flakes of hatred raw,
Down they swirl
And settle
On to this world,
Until by red a carpet
This world is fully covered-
-the perfect setting
For the warmongers and the terrorists
To have a ball!
He who of others speaks
In ways all but deserving,
While for himself reserves all
That is laudable,
What if he likes himself
To liken with an ocean.
In fact a chuckhole full
Of muddy water
He remains.
# posted by Neptunus @ 1:22 PM 1 comments links to this post
This page is powered by Blogger. Isn't yours?
About Me
My Photo
Name: Andreas Miaoulis
Location: Ierapetra, Lasithi Pref., Greece
Used to be a seaman. Now I just scan the horizon with my binoculars, pretending I am still standing on the wing of a freighter. Old habits die hard!
View my complete profile
Links
* Google News
* Edit-Me
* Edit-Me
archives
* June 2006
* March 2008
Εισαγωγή ενός βιβλίου του Ν. Φώσκολου που μεταφράστηκε στα αγγλικά
'Learn How to Live, Learn How to Die', it's a historical novel. Werner
Libnits, Rosa Epstein, Carol Zimny, and Klaus Funke are fictional, though
this is not the case and with the rest of the characters integrated in the
plot of this book as it unfolds against the backdrop of WWII's fierce
reality _a war that went down in history as the bloodiest and costlier in
terms of human lives._
Also, much as we find it difficult to believe, it's the main historical
event that practically led to the outbreak of WWII on which is based the
plot of the present book._
And this event in itself may well be described as an abhorrent monument of
historical cynicism dedicated to state-inspired mass lawlessness and
criminality, a legacy Herr Adolph Hitler and his uniformed gang of thugs
left to the rest of the world with the notorious `Gleivic Incident' _an
incident which, together with a few others, seem to have set a
historical precedent which helped created a spirit of cruel and inhuman
ruthlessness and outright disregard and contempt towards man's values and
principles, displayed in our times by the contemporary nuclear empires,
known also as today's Superpowers._
And the big irony is that it was precisely those same superpowers that
during WWII lead their armies to the trenches and bloody fronts under the
banners of Freedom, Democracy, and Self-Determination for the peoples of
the world, also those for the respect of human rights _in all values and
high ideas destined to be abused and trampled over soon after the victory
of the then Allies over the Axis _values and high ideas for which almost
thirty million people sacrificed their lives._
_
Nicos Foscolos._
_
_
Dedicated to the victims of coercion and totalitarianism of all
times, and of all countries._
_
The fatal night that the biggest carnage humanity has ever known was about
to begin, the notorious `border incident' plan, conceived and `crafted' by
Himmler was well under way. When Lieutenant Colonel Stenmets, CO of the
garrison patrolling by the borders, tried to object, he was made to comply
once he was informed that that was._
_
Raimon Cartier:._
_
_
_
_
Valter Selleberg_
(SS Security Services Second In Command).._
_
_
_
_
William Shirer_
._
_
_
, she said. .
The heavy door opened again as silently as before and the group
of grand-looking people walked in, noiselessly as if they were a
group of apparitions.
After a moment, Geurda remained motionless and with her eyes
half-closed, ecstatic as in a trance, overwhelmed by the familiar
thundering sound created by pairs of booted heels clacking together and
immediately after by the as thunderous and snapping calling out
of male voices in unison that for so many years caressed her
ears, thrilling her, sending shudders up her shrivelled-up body.
The Fuhrer was standing by the window, with his back turned to
his guests, motionless, shoulders slightly bent, his head low,
looking out the window somewhat absent-minded at the sea
of huge, deep red banners with the swastika, at the front of the
Chancellery that were fluttering leisurely to the morning breeze,
high above the steel helmets of the posted guards.
As was his habit, he turned abruptly and unexpectedly to face
his guests, a motion almost spastic, with his hands down, one
clutching the other, until he finally made the well known and at
the same time relieving to all gesture of crossing his hands
high on his chest.
He looked pale, tired and anxious though his eyes, focused and piercing
like twin naked flames capable of burning down the
will-power and the very souls of those standing in front of him,
held something even fiercer than ever before.
, he said in a low-keyed but steady voice,
He paused, lowered his head and remained like this for a while,
moody and taciturn and then looked at them again with his dark
eyes.
, he went on, , this is to be achieved only by the force of
arms. This is a right we have to demand all by ourselves,
gentlemen, paying the price required in blood. For this is
something no-one will ever offer to us for free...>_
He interrupted his little speech as abruptly as he had began
and looked them straight in the eye, one by one. Then again he
clasped his hands, shot outward his right foot, turned about face
and walked into his vast office. He stood erect under the huge
red and black shield with the swastika, resting both hands on the
glistering crystal of his desk. He remained frowned and brooding
for a moment or two, as if he was away in some-kind of wonderland
known and accessible only to him. He finally raised his head and
once more he darted his fierce gaze towards the group of men in
their resplendent uniforms who looked back at him stone-faced and
in array a few paces away. He remained silent. He drummed shortly
his fingers on the crystal nonplussed and for a tiny moment a
fiendish spark burned in his eyes and vanished, followed by a fleeting
shadow of a second thought that never lasts._
his voice sounded a bit hoarse this time,
_
These were the first words spoken by any of the men standing on
the other side of the room. They were offered with reverence
and self-assurance at the same time, from the lips of a man huge
in size, utterly resplendent in his showy gold-trimmed blue
uniform of the Chief Commander of the Luftwaffe. And it was the
same man who turning to the others promptly added:_
_
Hitler lost no time elaborating._
Inside the vast office, under the blood-red shield with the
swastika, Hitler talked to them about this thought which kept him
awake that warm and humid night; and he explained to them what
was it that it had to be carefully planned and carried out
secretly and silently and meticulously, for so demandedand
that the Third Reich was about to be engaged._
He began in a low but harsh voice, his speech fragmented, his
sentences short, but gradually his voice gained in volume until
it became a shrill cry reaching a climax, as the crazy horse of
his unholy passion bolted and began racing down the depths of
his abysmal inner world, only to drop and fade away as suddenly as the echo of a shot
fired in the dark. Once he was through, his staffers had by then the full picture
of what was it exactly he wished of them._
As they stood there, somewhat intimidated by the grandiose decor
of the space _the marble floor, the thick carpeting, the unique pieces of furniture_
under the stern gaze of the Emperor Frederick William looking down on them from his big
portrait _ the man Hitler so much admired right from the early
years of his life _ and now that they knew what was requested of
them, they all looked pallid, dumbfounded, and even some of
them felt a shudder running down their spine._
For what they have heard only minutes ago _ words uttered by the
leader of one of the great and mighty countries of the world, a
country rating among the most civilised in Europe with a long
and outstanding cultural tradition _ was incredible indeed. It was
something with no precedent in the history of human armed
conflicts to that day, also something never to occur again in any
of the future wars most probably. It was a thought and an order
at the same time, a thought never conceived even by the most
bellicose figures throughout the history of mankind, something
beyond the cunning and the shrewdness of Genghis Khan, of
Tamerlane or of Attila when each of Them in his day started out
to conquer the world, leaving on his wake trails of ruins, and
rivers of blood and tears. It was something devilish, sinister
and cynical, something outsizing in its wickedness even the
depravity of this very Nazi Party itself. In short it was something
that once declared, left the others petrified._
But still!_
The men standing in front of Hitler as if pinned down to the
floor, looking shocked and surprised were no others than Herman Goering, a known
adventurer and ruthless plunderer, Martin Borman, an obscure and
unscrupulous schemer, J. Goebbels, an able forger of History and
a morbid ravisher of truth, and three more sadistic criminals,
Himmler, Heydrich, and Mueller,of the SS and the ones
who hadthe creation of the concentration camps._
In short, a bunch of beasts. Though even this bunch of wild animals couldn’t help
but feel shocked by the sheer monstrosity of their Master’s
; and horrified by what was about to take place,
as the outbreak of the bloodiest of all the wars mankind had ever
known was closing near...
02
CHAPTER TWO
_
The bright sun was sinking slowly into the waters of Lake
Valenzee after its day-long cruising across the sky of Berlin shedding
spots of melted gold all over its still surface that now was
slowly shrouded by wafts of mist that seemed to materialise
out of nowhere._
Claus Funke was waiting for quite some time now, standing in a
shady corner of the park by the lake, right opposite from the
exit of Trabenestrasse as it gradually submerged in the gloom. He
looked again at his wrist-watch. It was some minutes past eight._
Well, he was waiting for over an hour now, but these scumbags
still failed to show up. It was not the first time though. Right
from the very fist day theirhad began, all those
loathsome pigs made no effort to hide their scorn for him. And
every time they chose to call him names or make a nasty
on him, Klaus Funke simply clenched his fists, his fingernails
almost cutting into the flesh of his palms, and bit at his grey- red lips
till they bled, trying to control the rage burning deep inside
him, struggling not to yell at them and let them have a taste of his
own disgust and hatred for them right in the middle of the
darkened streets._
The reason of his restraint though was that thewere
strong, big, well trained and far too many. Klaus Funke had
witnessed with his very own eyes quite a few times how brutal
they could be with someone weak or defenceless and even worse
with what a hair-raising easiness they could kill._
So he would wait._
He would wait for them today, and tomorrow, and the day after
that. And he would keep listening to their obscenities, half
smiling _ and in an amicable way at that _ about his godamned
hump that he was carrying around for so many years with
shame and anger, since the day his eyes met the world for the first
time, and about his crippled, and shorter than his right, left
leg that he was dragging along in a funny way, in-spite of his
persistent efforts to make it look as if it was quite normal._
Yes, he would wait._
-And while waiting he would keep turning a deaf ear to all the
insults, never letting the bitterness surging up within him out
of his chest. And he would keep honouring his end of the
with those humanoids until the chest he was keeping
stashed away under some rotten floor-boards in the dark and lurid
cellar he calledwas full to the brim with looting._
He would wait until this chest was full to the brim with
looting, and then for another and another. He would wait until
he had saved millions of marks, until he had accumulated a heap
of gold coins, and rings, and bracelets, and wrist-watches, and
gold pentacles. He would keep bowing his head to those bastards,
and to humiliate himself before them. He would keep hurting deep
inside, he would keep crucify others and be crucified himself,
till the day he was rich, really wealthy and well off._
For deep in his heart Klaus Funke knew right from his early
years, when he was parading along the cold streets of Berlin his
hump, his crippled leg and his half-empty stomach, that
no-one in this world dares to call you a cripple, or a hunchback, or a skinny
little bugger, or a cockeyed freak, once you’ve managed to hit it big. To
Claus, one being rich made one worth for the others to feast
their eyes on, even if this one was so ugly and deformed that
his creator spat on him the day of his birth._
He stopped brooding and grunting, as was his habit, for his
ears caught a familiar sound from a distance.
He began walking as fast as he could, dragging along his
crippled leg that gave him extra burden as he wore on it an
oversized and ungainly orthopaedic boot. He stopped right in the
middle of the street and his hawkish sight helped him make out
almost immediately the big shadows approaching from
Halenzestrasse._
And at the same time he felt his heart pounding against his
chest with joy, as, turning his head the other way, towards
Erbachestrasse, to the south, he saw another convoy of iron
Cyclops materialise out of the fog and the darkness._
Wasting no time and feeling as excited as he always felt in such
occasions, he limped as quickly as he could along the middle of
Trabenestrasse and then he stopped again and he began turning
this way then the other, flashing his torch-light, signalling._
Immediately after the grey trucks and the black smaller cars
with the SS insignia painted on their sides came to a halt before
him and many silent shadows began jumping out over the tail gates of
the bigger vehicles to the street. They wore helmets and the
steelworks of their rifles caught and reflected the pale light of
the rising moon. A grey-coloured Opel convertible stopped beside
Klaus and a tall, imposing figure got off. The man wore the
insignia of the SS and the stripes of a Haupstourmfuhrer. He
pulled his Lugger off his webbing holster and took a few strides
towards the waiting cripple._
_
._
_
_
_
_
_
_
_
_
_
So there it was again! There was the moment of ultimate pain for
Klaus. There was the moment of humiliation and wild anger._
He failed to respond at once, pausing for a second, clasping his
hands viciously._
_
Alfred Onayoks, the tall captain of the SS with the brown hair,
the clever eyes and the unlimited ambitions, looked for a moment
at the wretched cripple as he stood in front of him making
the same thought he had made so many times in the past while in
the company of Klaus Funke. It was more like a voice welling up
from the depths of his being telling him that, come to think of
it, no man was as unimportant as he seemed to be._
, he retorted curtly, and turning
the other way with his gun always at he ready, he crossed to the
vehicles waiting lined-up by the curb._
He gave his orders in a low and hasty voice, and the next moment
groups of men armed with rifles and machine guns rushed forward
rounding up the block. The Captain himself followed by a dozen
of hand-picked men hurried to the entrance of the old building. A
spay of machine-gun bullets shattered the wooden door and a
couple of men yanked it free from its hinges, and left it crush
against the marble floor of the entrance hall._
The group of men stormed inside the dark building shouting snappy
orders and at the same time Klaus Funke, lurking in the dark by
the entrance, heard a French door on the top floor of the
building leading to a balcony, open with a bang, its glass
rattling to the impact. He saw people bend over the wrought-iron
railing, looking down alarmed and anxious in the pale moonlight,
and he heard voices tinted with frustration calling out,
wondering aloud about the reason of this nasty commotion until
they saw the vehicles and the SS men running to all directions._
The next thing Klaus heard was the banging of rifle butts
against door frames, and then women crying out, children
screaming, and men shouting excited. Then there were a few quick
bursts from a Schmeizer followed by random gun shots._
Looking up, Klaus saw the top floor come alive with lights, but
then again the lights went out as quickly, as the cacophony of gun shots,
screams, and shouts reached a peak. Then he saw a male figure running
out to the balcony and diving down
to the street below over the railing. Moments before the body of
the falling man hit the cobblestone, almost right next to where
Klaus stood, the cripple saw another man trying to climb down the
sliding roof of the old building on all fours and jump over to the
roof of the next building that stood at a lower level._
From the back-street down below came two short bursts of machine-gun fire.
The dark shadow of the man on the roof took a few clumsy steps,
as if he was trying out a new dance, then he pivoted jerkily in
the uncertain backdrop of the dark sky and disappeared, falling
down the other side of the roof. A few minutes passed, and then,
as the windows of the nearby buildings began to open reluctantly
one after the other, the gun fire subsided and all one could hear
in the silence that followed was some sobbing and the sporadic
shouting of the soldiers herding off the night’s._
Soon the prisoners, about ten men with blood all over their faces
and their cloths in tatters, six or seven women and three
children, some of them half naked, some in night-gowns, appeared
in the street heading for the waiting trucks surrounded by
uniformed SS men who were pushing and shoving them non-stop till
they got them all on one of the vans. Once loaded, the van was on
its way._
The bloodied bodies of the two dead men were dragged along the
wet cobblestone and hurled on to the back of the second van as
if they were logs. This van too departed immediately, followed by
the personnel trucks._
One after the other the few open windows began to close as
discreetly as they had opened and the lights went out. Silence
once more engulfed the dark and deserted street _ a mournful
silence like the one prevailing inside a grave._
Still standing in his dark corner, leaning his weight on his
crippled leg, Klaus Funke kept staring at Captain Onayoks
speechless, as the other man approached shoving his pistol back
into its holster._
said the Captain accusingly. _
_
_
The two men, the tall, commanding Aryan with the thunderbolt
like SS insignia on the lapels of his tunic, and the short,
skinny cripple, stood there facing each other. Then Onayoks got
into his car. He turned the key to the ignition and leaving the
engine running, he rolled down the window._
_
, mumbled Klaus._
, snapped back the other man. _
The Captain remained silent for a moment, his bright eyes
focused on the cripple who was battling with the rage raving
inside him. Then he added in a cold voice._
_
Flashing a sarcastic smile to Klaus, he gunned his engine and
the powerful car dashed forward, its wheels screeching. §
03
CHAPTER THREE_
_
Klaus Funke was still standing there, in the middle of the
street. The cobblestone was already glistering with dampness, as
the mist coming from the small lake was settling in. He stood
clenching his bony fists, as inside his narrow chest that never
seemed big enough to contain all the air Klaus needed, huge
waves of wrath kept surging and falling._
he groaned, his
body shaking.he kept talking to himself enraged. ._
The sound of his own voice reached his ears hoarse and changed
and that made him stop talking to the night. He relaxed his
clenched fists and held his breath, wishing for he tempest raving
inside him to subside._
He fumbled his grey, creased trench-coat with his bony and still
shaking fingers, searching for his cigarette case. He fished it out
of his pocket and saw it sparkle, catching the
moonlight. Pure, solid gold! The sight of the golden case resting
on the palm o his hand slowly dispersed his anger and then it was
as though a sweet feeling of tranquillity rippled down his
system, touching his very soul._
Yeah, he pondered! He already had too many looting stashed away. Money,
gold, jewels... the works. But he would wait, one maybe two years
more, stashing away, accumulating, until he ended up with a mint.
And then he would leave the country and go away, far- far away
from the ghosts that haunted him. And once with both his feet
firm on this remote land, he would bury his past, and he would
scatter the ashes of his burned passport over an ocean starting
his life afresh, rich in the meantime and free. And finally he would try to
convince himself that he still was a human being._
He took a deep breath, something he needed to do pretty often,
for this accursed bronchitis that plagued him from his childhood
was always there to harass him. He was more relaxed now. He took
a cigarette from his golden case, adorned with a Star of
David pentacle that furtively reflected the pale light. The cigarette too was
a spoil from the unholy raids into the Jewish households. He lit
it with a trembling hand, inhaled the expensive, fragrant smoke,
savouring this tiny little pleasure he very seldom allowed to
himself. And then he saw the man for the first time._
He stood a few paces away, by the street corner and he seemed like
if he had come out of the mist as it swirled and swayed right behind
him, moving upwards, creating flimsy clouds. The stranger was
tall and lean, and looked as if he was carrying on his
shoulders some kind of burden too hard to bear _ shoulders outlined so wide
and strong under the shabby army overcoat, that Klaus
instinctively felt the steely hand of fear clutching his little
soul._
For just a second he dared look the stranger in the eyes and
this made his fear even greater._
What Klaus Funke saw were two dark slits etched on a gaunt face
and between those slits two flickering sparks, grey and cold, and
menacing as the stranger stared back at him. He seemed to be a loner and a
hard-egg, and as he kept looking intensely on, Klaus read something in
those eyes which reminded him of the stray dogs wandering wild in
the big cities._
Almost paralysed with fear, Klaus tried not to show any emotion.
He turned about and started towards Trabenerstrasse, his
walk slow. He kept going at a steady pace, but with all his
senses in alert, in a desperate effort to pick up any alarming
signs, trying to decipher the stranger’s secret thoughts and
intentions. And then he heard his steps on the cobblestone,
closing in from behind._
Funke was frozen with fear now. He was gasping for air and he
felt the crazy urge to run._
_
But no! he shouldn’t. All this could have been nothing more but
a nightmarish trick of his twisted imagination. Fear born out of
fear. Maybe the troll following him was doing so all by chance.
Maybe he was nothing more than a poor devil, a petty thief, one
of those creatures thrown-up by the social bottom of every big
city of the world once the sun gives way to darkness. Funke knew
only too well that if he would start running, if he would try to
take off, he would at the same time give in to his panic, and his
paralysing fear. And this could awaken the ``other's'' most
obscure instincts, like it happens with a dog that, as long as
you stand your ground facing it firmly, never dares to get close
to you, while it jumps you and tears you to pieces once
you try to make a run for it, scared._
_
The voice was persistent, agonising, but so was the sound of the
footfalls closing in from behind and Funke's urge to flee was
growing by the second - a shattering, choking feeling._
In spite of his panic, he managed to restrain himself and he kept
walking -a shade faster now - until he hurriedly turned a corner
and then on to Erbachstrasse through a narrow back street. God,
Kurfuster Alee was only two streets away, he discovered. He could
clearly hear the buzzing of traffic and the noise of the
people gathering there every night under the bright lights. If he
could just get there soon enough, the worst part of the danger
would have been over. He would be safe..._
Pallid like a ghost, soaked in cold sweat that was gushing through every pore of his body, he turned on to Erbachstrasse and stopped for a second to catch his breath._
The thudding of footsteps from behind kept getting louder
and louder, and it was obvious that the man who shadowed him was
moving faster than before. Half dead with fear, Funke decided it
was time to make a run for._
On trying to run he tripped, fell into a pothole deep like a huge
scar on the deck of the street, crawled out on all fours,
then got to his crooked feet and kept running as best as he could
toward the far end, to safety, where the bright afterglow of
too many lights and the ever-flowing river of human commotion and sounds._
It was there, under the pale glow of the first street-light that
Funke halted breathless and with his chest almost to the verge of
erupting from the tormenting effort, and ventured to cautiously
turn his head so he could take a better look at his ruthless
pursuer._
But the stranger was not coming after him any more. Instead he
had stopped short near the pothole Funke had tumbled in moments
ago. He saw the man lean low over the shallow chuckhole , feeling the
ground close to the rim with both his long hands. It was like he
was searching for something persistently, and when he finally
found it, he raised his tall, bonny body, walked just a
few feet back, climbed on the sidewalk, sat on a stone step, leaned his head against
the wall of a building, then slowly, sensually almost, brought
his tiny little trophy to his lips._
It was Funke's cigarette butt. That shitty stub Funke had dropped
as he was fleeing in terror, chased by the shadows of his
nightmares...§
CHAPTER FOUR_
For Werner Libnitch this was the second cigarette butt he was
sampling since early that morning when he walked through the
prison gate on his way to freedom._
The first time things had happened in a far more simpler
fashion; there was this fat moron - a banker or a diplomat, or a
loan-shark at that - waiting for a birdy to show up, and when he
saw her coming swinging like a ship in rough seas and smelling
like a French perfume-shop, he had had to get rid of his long,
thick cigar as he was standing by his sports Mercedes, so he
could kiss her hands and open the passenger door for her._
That to Werner was a windfall really, a lucky twist just as he
was entering Tiergarden. Moments later he was savouring his
unexpected treasure seated in a bench next to the one occupied by
a corpulent Bavarian nanny pretending to watch over a little brat
in a stroller while in fact glimpsing hungrily at the passing
by Wermacht soldiers until Werner caught her full attention._
Having established... visual contact, the woman kept looking at
him every now and then in so hot a way, enough to ignite a powder
keg, but Werner, although fresh out of prison after a good year
behind bars, couldn’t help but thinking of that other woman._
The other woman!..._
Actually it was nothing more than a three or four-minute
encounter, all the time he had needed to rescue her from the
hands of those bleeding SS baboons who had cornered her, dead to
the world all of them and full of nasty intentions, somewhere
along a poorly lit back-street in Sarlotburg, by knocking the
living day-lights out of them. Still that short-lived tet_a_tet was
more than enough for Werner to look into those big, fear-stricken
black eyes as he was gasping for air, wiping blood off his nose
and mouth with the back of his hand and capture them for ever in
his mind. For he had never since forgotten her._
A tall, slender female figure dressed in a simple dark outfit
that despite her modest appearance, her mere existence somehow
cried-out of money, education and an aristocratic background; all
those things Werner had learned to smell in the air from miles
away, since the time he had began roving aimlessly the streets
like a hungry dog, in his early years. And then, at some point,
as he had managed to somehow wrap around her body her torn-up and
dishevelled dress, she had mumbled a few words thanking him, and
then she had opened with trembling hands her purse offering him a
couple of ten-mark bills._
Until that unusual night, for Werner Libnitch the very meaning
of life was nothing more but figures printed on bank-notes, those
shitty green and grey little pieces of paper which won you access
to everything you needed, from food and clothing to cigarettes
and booze or a visit to the red-light district of Zimenstaat._
But in those intriguing and full of awe moments when that broad
had reached out to hand him the money looking at him with eyes
still full of fear and gratitude, Werner had the chance to
discover very much to his surprise that he was unable to raise
his hand and pocket the Heaven-sent bonanza. And the only thing
he could do - something he had never stopped to remember
although his time in prison as if it had happened only the day
before so weird and unusual that it was - was to stand there
facing her motionless like a snowman, looking deep into her big,
fawnish eyes._
It was sheer madness, a stupid, a dumb thing to do no doubt, but
still the only think _he could do_ at that time. He had never moved to take
the dough she had offered. For the only thing he had really wanted to do
with all his heart's might at that instance was not to be paid for what he
had done only minutes ago, proving this way to himself that what had
really motivated him was not the money but rather the longing to hear the
wordcoming from the lips of this classy broad. Just because he
didn’t fancy watching her being roughed-up by those drunken sons of
bitches._
And stranger still was the fact that, after twelve months in the slam
following his sentencing by that fucking Nazi court which had charged him
with, he was yet uncertain as to his motives, the real
reason which had made him react the way he had reacted that night, almost a
year ago. What was eating him was why he had never accepted the dough
offered to him. Was he really trying to prove something to himself or to
the woman for that matter? And if yes, what was it?_
Anyway, after he had refused to take her money, the woman had shoved it
back in her purse somewhat perplexed by his reaction, staring at him
persistently as if she was trying to see through his very being, and then
she had uttered the very last words he had heard from her ever since:_
Rosa Epstein! That was all..._
The woman had turned and walked away with short, hurried steps. A tall,
female figure, slim and ethereal like a magic shadow swallowed by
darkness, while he had remained there still looking at her motionless for
quite some time, until the two Nazi bums he had knocked silly had returned,
this time accompanied by five or six Gestapo people and Policemen who had
jumped him en masse screaming blue murder._
But even when they had secured the hand-cuffs round his wrists and began
dragging him along the narrow street toward the waiting Police van soaked
in his own blood and full of cuts and bruises, Werner still had his mind
fixed on one thing; how to preserve deep in him and cherish the two most
wonderful things he had experienced in his entire life: those two big,fawnish eyes staring at him, and the sound of her name; Rosa Epstein.§
Libnits, Rosa Epstein, Carol Zimny, and Klaus Funke are fictional, though
this is not the case and with the rest of the characters integrated in the
plot of this book as it unfolds against the backdrop of WWII's fierce
reality _a war that went down in history as the bloodiest and costlier in
terms of human lives._
Also, much as we find it difficult to believe, it's the main historical
event that practically led to the outbreak of WWII on which is based the
plot of the present book._
And this event in itself may well be described as an abhorrent monument of
historical cynicism dedicated to state-inspired mass lawlessness and
criminality, a legacy Herr Adolph Hitler and his uniformed gang of thugs
left to the rest of the world with the notorious `Gleivic Incident' _an
incident which, together with a few others, seem to have set a
historical precedent which helped created a spirit of cruel and inhuman
ruthlessness and outright disregard and contempt towards man's values and
principles, displayed in our times by the contemporary nuclear empires,
known also as today's Superpowers._
And the big irony is that it was precisely those same superpowers that
during WWII lead their armies to the trenches and bloody fronts under the
banners of Freedom, Democracy, and Self-Determination for the peoples of
the world, also those for the respect of human rights _in all values and
high ideas destined to be abused and trampled over soon after the victory
of the then Allies over the Axis _values and high ideas for which almost
thirty million people sacrificed their lives._
_
Nicos Foscolos._
_
_
Dedicated to the victims of coercion and totalitarianism of all
times, and of all countries._
_
The fatal night that the biggest carnage humanity has ever known was about
to begin, the notorious `border incident' plan, conceived and `crafted' by
Himmler was well under way. When Lieutenant Colonel Stenmets, CO of the
garrison patrolling by the borders, tried to object, he was made to comply
once he was informed that that was
_
Raimon Cartier:
_
_
_
Valter Selleberg_
(SS Security Services Second In Command).
_
_
_
William Shirer_
_
_
The heavy door opened again as silently as before and the group
of grand-looking people walked in, noiselessly as if they were a
group of apparitions.
After a moment, Geurda remained motionless and with her eyes
half-closed, ecstatic as in a trance, overwhelmed by the familiar
thundering sound created by pairs of booted heels clacking together and
immediately after by the as thunderous and snapping calling out
of male voices in unison that for so many years caressed her
ears, thrilling her, sending shudders up her shrivelled-up body.
The Fuhrer was standing by the window, with his back turned to
his guests, motionless, shoulders slightly bent, his head low,
looking out the window somewhat absent-minded at the sea
of huge, deep red banners with the swastika, at the front of the
Chancellery that were fluttering leisurely to the morning breeze,
high above the steel helmets of the posted guards.
As was his habit, he turned abruptly and unexpectedly to face
his guests, a motion almost spastic, with his hands down, one
clutching the other, until he finally made the well known and at
the same time relieving to all gesture of crossing his hands
high on his chest.
He looked pale, tired and anxious though his eyes, focused and piercing
like twin naked flames capable of burning down the
will-power and the very souls of those standing in front of him,
held something even fiercer than ever before.
He paused, lowered his head and remained like this for a while,
moody and taciturn and then looked at them again with his dark
eyes.
arms. This is a right we have to demand all by ourselves,
gentlemen, paying the price required in blood. For this is
something no-one will ever offer to us for free...>_
He interrupted his little speech as abruptly as he had began
and looked them straight in the eye, one by one. Then again he
clasped his hands, shot outward his right foot, turned about face
and walked into his vast office. He stood erect under the huge
red and black shield with the swastika, resting both hands on the
glistering crystal of his desk. He remained frowned and brooding
for a moment or two, as if he was away in some-kind of wonderland
known and accessible only to him. He finally raised his head and
once more he darted his fierce gaze towards the group of men in
their resplendent uniforms who looked back at him stone-faced and
in array a few paces away. He remained silent. He drummed shortly
his fingers on the crystal nonplussed and for a tiny moment a
fiendish spark burned in his eyes and vanished, followed by a fleeting
shadow of a second thought that never lasts._
These were the first words spoken by any of the men standing on
the other side of the room. They were offered with reverence
and self-assurance at the same time, from the lips of a man huge
in size, utterly resplendent in his showy gold-trimmed blue
uniform of the Chief Commander of the Luftwaffe. And it was the
same man who turning to the others promptly added:_
Hitler lost no time elaborating._
Inside the vast office, under the blood-red shield with the
swastika, Hitler talked to them about this thought which kept him
awake that warm and humid night; and he explained to them what
was it that it had to be carefully planned and carried out
secretly and silently and meticulously, for so demanded
that the Third Reich was about to be engaged._
He began in a low but harsh voice, his speech fragmented, his
sentences short, but gradually his voice gained in volume until
it became a shrill cry reaching a climax, as the crazy horse of
his unholy passion bolted and began racing down the depths of
his abysmal inner world, only to drop and fade away as suddenly as the echo of a shot
fired in the dark. Once he was through, his staffers had by then the full picture
of what was it exactly he wished of them._
As they stood there, somewhat intimidated by the grandiose decor
of the space _the marble floor, the thick carpeting, the unique pieces of furniture_
under the stern gaze of the Emperor Frederick William looking down on them from his big
portrait _ the man Hitler so much admired right from the early
years of his life _ and now that they knew what was requested of
them, they all looked pallid, dumbfounded, and even some of
them felt a shudder running down their spine._
For what they have heard only minutes ago _ words uttered by the
leader of one of the great and mighty countries of the world, a
country rating among the most civilised in Europe with a long
and outstanding cultural tradition _ was incredible indeed. It was
something with no precedent in the history of human armed
conflicts to that day, also something never to occur again in any
of the future wars most probably. It was a thought and an order
at the same time, a thought never conceived even by the most
bellicose figures throughout the history of mankind, something
beyond the cunning and the shrewdness of Genghis Khan, of
Tamerlane or of Attila when each of Them in his day started out
to conquer the world, leaving on his wake trails of ruins, and
rivers of blood and tears. It was something devilish, sinister
and cynical, something outsizing in its wickedness even the
depravity of this very Nazi Party itself. In short it was something
that once declared, left the others petrified._
But still!_
The men standing in front of Hitler as if pinned down to the
floor, looking shocked and surprised were no others than Herman Goering, a known
adventurer and ruthless plunderer, Martin Borman, an obscure and
unscrupulous schemer, J. Goebbels, an able forger of History and
a morbid ravisher of truth, and three more sadistic criminals,
Himmler, Heydrich, and Mueller,
who had
In short, a bunch of beasts. Though even this bunch of wild animals couldn’t help
but feel shocked by the sheer monstrosity of their Master’s
as the outbreak of the bloodiest of all the wars mankind had ever
known was closing near...
02
CHAPTER TWO
_
The bright sun was sinking slowly into the waters of Lake
Valenzee after its day-long cruising across the sky of Berlin shedding
spots of melted gold all over its still surface that now was
slowly shrouded by wafts of mist that seemed to materialise
out of nowhere._
Claus Funke was waiting for quite some time now, standing in a
shady corner of the park by the lake, right opposite from the
exit of Trabenestrasse as it gradually submerged in the gloom. He
looked again at his wrist-watch. It was some minutes past eight._
Well, he was waiting for over an hour now, but these scumbags
still failed to show up. It was not the first time though. Right
from the very fist day their
loathsome pigs made no effort to hide their scorn for him. And
every time they chose to call him names or make a nasty
on him, Klaus Funke simply clenched his fists, his fingernails
almost cutting into the flesh of his palms, and bit at his grey- red lips
till they bled, trying to control the rage burning deep inside
him, struggling not to yell at them and let them have a taste of his
own disgust and hatred for them right in the middle of the
darkened streets._
The reason of his restraint though was that the
strong, big, well trained and far too many. Klaus Funke had
witnessed with his very own eyes quite a few times how brutal
they could be with someone weak or defenceless and even worse
with what a hair-raising easiness they could kill._
So he would wait._
He would wait for them today, and tomorrow, and the day after
that. And he would keep listening to their obscenities, half
smiling _ and in an amicable way at that _ about his godamned
hump that he was carrying around for so many years with
shame and anger, since the day his eyes met the world for the first
time, and about his crippled, and shorter than his right, left
leg that he was dragging along in a funny way, in-spite of his
persistent efforts to make it look as if it was quite normal._
Yes, he would wait._
-And while waiting he would keep turning a deaf ear to all the
insults, never letting the bitterness surging up within him out
of his chest. And he would keep honouring his end of the
stashed away under some rotten floor-boards in the dark and lurid
cellar he called
He would wait until this chest was full to the brim with
looting, and then for another and another. He would wait until
he had saved millions of marks, until he had accumulated a heap
of gold coins, and rings, and bracelets, and wrist-watches, and
gold pentacles. He would keep bowing his head to those bastards,
and to humiliate himself before them. He would keep hurting deep
inside, he would keep crucify others and be crucified himself,
till the day he was rich, really wealthy and well off._
For deep in his heart Klaus Funke knew right from his early
years, when he was parading along the cold streets of Berlin his
hump, his crippled leg and his half-empty stomach, that
no-one in this world dares to call you a cripple, or a hunchback, or a skinny
little bugger, or a cockeyed freak, once you’ve managed to hit it big. To
Claus, one being rich made one worth for the others to feast
their eyes on, even if this one was so ugly and deformed that
his creator spat on him the day of his birth._
He stopped brooding and grunting, as was his habit, for his
ears caught a familiar sound from a distance.
He began walking as fast as he could, dragging along his
crippled leg that gave him extra burden as he wore on it an
oversized and ungainly orthopaedic boot. He stopped right in the
middle of the street and his hawkish sight helped him make out
almost immediately the big shadows approaching from
Halenzestrasse._
And at the same time he felt his heart pounding against his
chest with joy, as, turning his head the other way, towards
Erbachestrasse, to the south, he saw another convoy of iron
Cyclops materialise out of the fog and the darkness._
Wasting no time and feeling as excited as he always felt in such
occasions, he limped as quickly as he could along the middle of
Trabenestrasse and then he stopped again and he began turning
this way then the other, flashing his torch-light, signalling._
Immediately after the grey trucks and the black smaller cars
with the SS insignia painted on their sides came to a halt before
him and many silent shadows began jumping out over the tail gates of
the bigger vehicles to the street. They wore helmets and the
steelworks of their rifles caught and reflected the pale light of
the rising moon. A grey-coloured Opel convertible stopped beside
Klaus and a tall, imposing figure got off. The man wore the
insignia of the SS and the stripes of a Haupstourmfuhrer. He
pulled his Lugger off his webbing holster and took a few strides
towards the waiting cripple._
So there it was again! There was the moment of ultimate pain for
Klaus. There was the moment of humiliation and wild anger._
He failed to respond at once, pausing for a second, clasping his
hands viciously._
Alfred Onayoks, the tall captain of the SS with the brown hair,
the clever eyes and the unlimited ambitions, looked for a moment
at the wretched cripple as he stood in front of him making
the same thought he had made so many times in the past while in
the company of Klaus Funke. It was more like a voice welling up
from the depths of his being telling him that, come to think of
it, no man was as unimportant as he seemed to be._
the other way with his gun always at he ready, he crossed to the
vehicles waiting lined-up by the curb._
He gave his orders in a low and hasty voice, and the next moment
groups of men armed with rifles and machine guns rushed forward
rounding up the block. The Captain himself followed by a dozen
of hand-picked men hurried to the entrance of the old building. A
spay of machine-gun bullets shattered the wooden door and a
couple of men yanked it free from its hinges, and left it crush
against the marble floor of the entrance hall._
The group of men stormed inside the dark building shouting snappy
orders and at the same time Klaus Funke, lurking in the dark by
the entrance, heard a French door on the top floor of the
building leading to a balcony, open with a bang, its glass
rattling to the impact. He saw people bend over the wrought-iron
railing, looking down alarmed and anxious in the pale moonlight,
and he heard voices tinted with frustration calling out,
wondering aloud about the reason of this nasty commotion until
they saw the vehicles and the SS men running to all directions._
The next thing Klaus heard was the banging of rifle butts
against door frames, and then women crying out, children
screaming, and men shouting excited. Then there were a few quick
bursts from a Schmeizer followed by random gun shots._
Looking up, Klaus saw the top floor come alive with lights, but
then again the lights went out as quickly, as the cacophony of gun shots,
screams, and shouts reached a peak. Then he saw a male figure running
out to the balcony and diving down
to the street below over the railing. Moments before the body of
the falling man hit the cobblestone, almost right next to where
Klaus stood, the cripple saw another man trying to climb down the
sliding roof of the old building on all fours and jump over to the
roof of the next building that stood at a lower level._
From the back-street down below came two short bursts of machine-gun fire.
The dark shadow of the man on the roof took a few clumsy steps,
as if he was trying out a new dance, then he pivoted jerkily in
the uncertain backdrop of the dark sky and disappeared, falling
down the other side of the roof. A few minutes passed, and then,
as the windows of the nearby buildings began to open reluctantly
one after the other, the gun fire subsided and all one could hear
in the silence that followed was some sobbing and the sporadic
shouting of the soldiers herding off the night’s
Soon the prisoners, about ten men with blood all over their faces
and their cloths in tatters, six or seven women and three
children, some of them half naked, some in night-gowns, appeared
in the street heading for the waiting trucks surrounded by
uniformed SS men who were pushing and shoving them non-stop till
they got them all on one of the vans. Once loaded, the van was on
its way._
The bloodied bodies of the two dead men were dragged along the
wet cobblestone and hurled on to the back of the second van as
if they were logs. This van too departed immediately, followed by
the personnel trucks._
One after the other the few open windows began to close as
discreetly as they had opened and the lights went out. Silence
once more engulfed the dark and deserted street _ a mournful
silence like the one prevailing inside a grave._
Still standing in his dark corner, leaning his weight on his
crippled leg, Klaus Funke kept staring at Captain Onayoks
speechless, as the other man approached shoving his pistol back
into its holster._
The two men, the tall, commanding Aryan with the thunderbolt
like SS insignia on the lapels of his tunic, and the short,
skinny cripple, stood there facing each other. Then Onayoks got
into his car. He turned the key to the ignition and leaving the
engine running, he rolled down the window._
The Captain remained silent for a moment, his bright eyes
focused on the cripple who was battling with the rage raving
inside him. Then he added in a cold voice._
Flashing a sarcastic smile to Klaus, he gunned his engine and
the powerful car dashed forward, its wheels screeching. §
03
CHAPTER THREE_
_
Klaus Funke was still standing there, in the middle of the
street. The cobblestone was already glistering with dampness, as
the mist coming from the small lake was settling in. He stood
clenching his bony fists, as inside his narrow chest that never
seemed big enough to contain all the air Klaus needed, huge
waves of wrath kept surging and falling._
body shaking.
The sound of his own voice reached his ears hoarse and changed
and that made him stop talking to the night. He relaxed his
clenched fists and held his breath, wishing for he tempest raving
inside him to subside._
He fumbled his grey, creased trench-coat with his bony and still
shaking fingers, searching for his cigarette case. He fished it out
of his pocket and saw it sparkle, catching the
moonlight. Pure, solid gold! The sight of the golden case resting
on the palm o his hand slowly dispersed his anger and then it was
as though a sweet feeling of tranquillity rippled down his
system, touching his very soul._
Yeah, he pondered! He already had too many looting stashed away. Money,
gold, jewels... the works. But he would wait, one maybe two years
more, stashing away, accumulating, until he ended up with a mint.
And then he would leave the country and go away, far- far away
from the ghosts that haunted him. And once with both his feet
firm on this remote land, he would bury his past, and he would
scatter the ashes of his burned passport over an ocean starting
his life afresh, rich in the meantime and free. And finally he would try to
convince himself that he still was a human being._
He took a deep breath, something he needed to do pretty often,
for this accursed bronchitis that plagued him from his childhood
was always there to harass him. He was more relaxed now. He took
a cigarette from his golden case, adorned with a Star of
David pentacle that furtively reflected the pale light. The cigarette too was
a spoil from the unholy raids into the Jewish households. He lit
it with a trembling hand, inhaled the expensive, fragrant smoke,
savouring this tiny little pleasure he very seldom allowed to
himself. And then he saw the man for the first time._
He stood a few paces away, by the street corner and he seemed like
if he had come out of the mist as it swirled and swayed right behind
him, moving upwards, creating flimsy clouds. The stranger was
tall and lean, and looked as if he was carrying on his
shoulders some kind of burden too hard to bear _ shoulders outlined so wide
and strong under the shabby army overcoat, that Klaus
instinctively felt the steely hand of fear clutching his little
soul._
For just a second he dared look the stranger in the eyes and
this made his fear even greater._
What Klaus Funke saw were two dark slits etched on a gaunt face
and between those slits two flickering sparks, grey and cold, and
menacing as the stranger stared back at him. He seemed to be a loner and a
hard-egg, and as he kept looking intensely on, Klaus read something in
those eyes which reminded him of the stray dogs wandering wild in
the big cities._
Almost paralysed with fear, Klaus tried not to show any emotion.
He turned about and started towards Trabenerstrasse, his
walk slow. He kept going at a steady pace, but with all his
senses in alert, in a desperate effort to pick up any alarming
signs, trying to decipher the stranger’s secret thoughts and
intentions. And then he heard his steps on the cobblestone,
closing in from behind._
Funke was frozen with fear now. He was gasping for air and he
felt the crazy urge to run._
But no! he shouldn’t. All this could have been nothing more but
a nightmarish trick of his twisted imagination. Fear born out of
fear. Maybe the troll following him was doing so all by chance.
Maybe he was nothing more than a poor devil, a petty thief, one
of those creatures thrown-up by the social bottom of every big
city of the world once the sun gives way to darkness. Funke knew
only too well that if he would start running, if he would try to
take off, he would at the same time give in to his panic, and his
paralysing fear. And this could awaken the ``other's'' most
obscure instincts, like it happens with a dog that, as long as
you stand your ground facing it firmly, never dares to get close
to you, while it jumps you and tears you to pieces once
you try to make a run for it, scared._
The voice was persistent, agonising, but so was the sound of the
footfalls closing in from behind and Funke's urge to flee was
growing by the second - a shattering, choking feeling._
In spite of his panic, he managed to restrain himself and he kept
walking -a shade faster now - until he hurriedly turned a corner
and then on to Erbachstrasse through a narrow back street. God,
Kurfuster Alee was only two streets away, he discovered. He could
clearly hear the buzzing of traffic and the noise of the
people gathering there every night under the bright lights. If he
could just get there soon enough, the worst part of the danger
would have been over. He would be safe..._
Pallid like a ghost, soaked in cold sweat that was gushing through every pore of his body, he turned on to Erbachstrasse and stopped for a second to catch his breath._
The thudding of footsteps from behind kept getting louder
and louder, and it was obvious that the man who shadowed him was
moving faster than before. Half dead with fear, Funke decided it
was time to make a run for._
On trying to run he tripped, fell into a pothole deep like a huge
scar on the deck of the street, crawled out on all fours,
then got to his crooked feet and kept running as best as he could
toward the far end, to safety, where the bright afterglow of
too many lights and the ever-flowing river of human commotion and sounds._
It was there, under the pale glow of the first street-light that
Funke halted breathless and with his chest almost to the verge of
erupting from the tormenting effort, and ventured to cautiously
turn his head so he could take a better look at his ruthless
pursuer._
But the stranger was not coming after him any more. Instead he
had stopped short near the pothole Funke had tumbled in moments
ago. He saw the man lean low over the shallow chuckhole , feeling the
ground close to the rim with both his long hands. It was like he
was searching for something persistently, and when he finally
found it, he raised his tall, bonny body, walked just a
few feet back, climbed on the sidewalk, sat on a stone step, leaned his head against
the wall of a building, then slowly, sensually almost, brought
his tiny little trophy to his lips._
It was Funke's cigarette butt. That shitty stub Funke had dropped
as he was fleeing in terror, chased by the shadows of his
nightmares...§
CHAPTER FOUR_
For Werner Libnitch this was the second cigarette butt he was
sampling since early that morning when he walked through the
prison gate on his way to freedom._
The first time things had happened in a far more simpler
fashion; there was this fat moron - a banker or a diplomat, or a
loan-shark at that - waiting for a birdy to show up, and when he
saw her coming swinging like a ship in rough seas and smelling
like a French perfume-shop, he had had to get rid of his long,
thick cigar as he was standing by his sports Mercedes, so he
could kiss her hands and open the passenger door for her._
That to Werner was a windfall really, a lucky twist just as he
was entering Tiergarden. Moments later he was savouring his
unexpected treasure seated in a bench next to the one occupied by
a corpulent Bavarian nanny pretending to watch over a little brat
in a stroller while in fact glimpsing hungrily at the passing
by Wermacht soldiers until Werner caught her full attention._
Having established... visual contact, the woman kept looking at
him every now and then in so hot a way, enough to ignite a powder
keg, but Werner, although fresh out of prison after a good year
behind bars, couldn’t help but thinking of that other woman._
The other woman!..._
Actually it was nothing more than a three or four-minute
encounter, all the time he had needed to rescue her from the
hands of those bleeding SS baboons who had cornered her, dead to
the world all of them and full of nasty intentions, somewhere
along a poorly lit back-street in Sarlotburg, by knocking the
living day-lights out of them. Still that short-lived tet_a_tet was
more than enough for Werner to look into those big, fear-stricken
black eyes as he was gasping for air, wiping blood off his nose
and mouth with the back of his hand and capture them for ever in
his mind. For he had never since forgotten her._
A tall, slender female figure dressed in a simple dark outfit
that despite her modest appearance, her mere existence somehow
cried-out of money, education and an aristocratic background; all
those things Werner had learned to smell in the air from miles
away, since the time he had began roving aimlessly the streets
like a hungry dog, in his early years. And then, at some point,
as he had managed to somehow wrap around her body her torn-up and
dishevelled dress, she had mumbled a few words thanking him, and
then she had opened with trembling hands her purse offering him a
couple of ten-mark bills._
Until that unusual night, for Werner Libnitch the very meaning
of life was nothing more but figures printed on bank-notes, those
shitty green and grey little pieces of paper which won you access
to everything you needed, from food and clothing to cigarettes
and booze or a visit to the red-light district of Zimenstaat._
But in those intriguing and full of awe moments when that broad
had reached out to hand him the money looking at him with eyes
still full of fear and gratitude, Werner had the chance to
discover very much to his surprise that he was unable to raise
his hand and pocket the Heaven-sent bonanza. And the only thing
he could do - something he had never stopped to remember
although his time in prison as if it had happened only the day
before so weird and unusual that it was - was to stand there
facing her motionless like a snowman, looking deep into her big,
fawnish eyes._
It was sheer madness, a stupid, a dumb thing to do no doubt, but
still the only think _he could do_ at that time. He had never moved to take
the dough she had offered. For the only thing he had really wanted to do
with all his heart's might at that instance was not to be paid for what he
had done only minutes ago, proving this way to himself that what had
really motivated him was not the money but rather the longing to hear the
word
didn’t fancy watching her being roughed-up by those drunken sons of
bitches._
And stranger still was the fact that, after twelve months in the slam
following his sentencing by that fucking Nazi court which had charged him
with
reason which had made him react the way he had reacted that night, almost a
year ago. What was eating him was why he had never accepted the dough
offered to him. Was he really trying to prove something to himself or to
the woman for that matter? And if yes, what was it?_
Anyway, after he had refused to take her money, the woman had shoved it
back in her purse somewhat perplexed by his reaction, staring at him
persistently as if she was trying to see through his very being, and then
she had uttered the very last words he had heard from her ever since:
Rosa Epstein! That was all..._
The woman had turned and walked away with short, hurried steps. A tall,
female figure, slim and ethereal like a magic shadow swallowed by
darkness, while he had remained there still looking at her motionless for
quite some time, until the two Nazi bums he had knocked silly had returned,
this time accompanied by five or six Gestapo people and Policemen who had
jumped him en masse screaming blue murder._
But even when they had secured the hand-cuffs round his wrists and began
dragging him along the narrow street toward the waiting Police van soaked
in his own blood and full of cuts and bruises, Werner still had his mind
fixed on one thing; how to preserve deep in him and cherish the two most
wonderful things he had experienced in his entire life: those two big,fawnish eyes staring at him, and the sound of her name; Rosa Epstein.§
Re Jurnalism
Δημοσιογράφος δεν είμαι, και από δημοσιογραφική δεοντολογία -φυσικό είναι- έχω μαύρα μεσάνυχτα. Ωστόσο, αυτό που παρακολούθησα πριν λίγο σε μια πρωινή -«ενημερωτική», τρομάρα της- εκπομπή του MEGA, λίγη σχέση θα πρέπει να έχει με την καλώς εννοούμενη δημοσιογραφία.
Σε μια τέτοια χρονική συγκυρία (στην τούρλα του Σαββάτου, που τρέχουμε ασθμαίνοντες να δούμε τι κάνουμε με τον κακό μπελά που ακούει στο όνομα FYROM), λίγο με ενδιαφέρει να ενημερωθώ για τις ευαισθησίες και τα προβλήματα των εθνικών μειονοτήτων που ζουν στη χώρα μας.
Ωστόσο, η κοινή λογική λέει πως, αφού καλείς κάποιον στην εκπομπή σου για να ακούσεις την άποψή του -άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του-, του δίνεις το χρόνο και το δικαίωμα να την εκφράσει αυτή τη ριμάδα την άποψη.
Είχαν καλεσμένο κάποιον Παύλο Βοσκόπουλο, εκπρόσωπο του Ουράνιου Τόξου, εκπροσώπου μιας οργάνωσης της αυτοαποκαλούμενης μακεδονικής μειονότητας που ζει στη χώρα μας (με link από τη Φλώρινα, αν δεν απατώμαι).
Όταν, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να μιλήσει ο Χριστιανός, τον έβαλαν στη μέση ο Χασαπόπουλος, ένας άλλος τύπος με γυαλιά με σκελετό από κέλυφος λευκής ταρταρούγας, κάποιος υπερ-πατριώτης του ΛΑΟΣ, και ο Γιακουμάτος της Ν.Δ., του επιτέθηκαν ομαδόν και δεν τον άφησαν να σταυρώσει κουβέντα, έτσι που στο τέλος τον κατέστησαν μέχρι και συμπαθή, αφού το μόνο που αναδείχτηκε από το όλο μπάχαλο ήταν η ανεπάρκεια των δυο δημοσιογράφων σε ότι αφορούσε το χειρισμό του όλου θέματος.
Αλλά φαίνεται το έχουν κάνει πια σύστημα εκεί στο MEGA να αντιμετωπίζουν τους καλεσμένους τους ως ιεροεξεταστές. Ποιον να πρωτο-μνημονεύσουμε; Την κυρία Τρέμη με το μόνιμα ανυψωμένο φρυδάκι; Τον γεννημένο οργίλο κύριο Καψή; Τον καθ’ έξιν είρωνα κύριο Πρετεντέρη;
Να πω εδώ μια καλή κουβέντα για τον Χατζηνικολάου: είναι ο ΜΟΝΟΣ που σέβεται τους καλεσμένους του και τους παρέχει -ως οφείλει άλλωστε- την προστασία του, ακόμη κι εκείνους που ευχαρίστως θα τους έτρωγε το μάτι.
Σε μια τέτοια χρονική συγκυρία (στην τούρλα του Σαββάτου, που τρέχουμε ασθμαίνοντες να δούμε τι κάνουμε με τον κακό μπελά που ακούει στο όνομα FYROM), λίγο με ενδιαφέρει να ενημερωθώ για τις ευαισθησίες και τα προβλήματα των εθνικών μειονοτήτων που ζουν στη χώρα μας.
Ωστόσο, η κοινή λογική λέει πως, αφού καλείς κάποιον στην εκπομπή σου για να ακούσεις την άποψή του -άσχετα αν συμφωνείς ή διαφωνείς μαζί του-, του δίνεις το χρόνο και το δικαίωμα να την εκφράσει αυτή τη ριμάδα την άποψη.
Είχαν καλεσμένο κάποιον Παύλο Βοσκόπουλο, εκπρόσωπο του Ουράνιου Τόξου, εκπροσώπου μιας οργάνωσης της αυτοαποκαλούμενης μακεδονικής μειονότητας που ζει στη χώρα μας (με link από τη Φλώρινα, αν δεν απατώμαι).
Όταν, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να μιλήσει ο Χριστιανός, τον έβαλαν στη μέση ο Χασαπόπουλος, ένας άλλος τύπος με γυαλιά με σκελετό από κέλυφος λευκής ταρταρούγας, κάποιος υπερ-πατριώτης του ΛΑΟΣ, και ο Γιακουμάτος της Ν.Δ., του επιτέθηκαν ομαδόν και δεν τον άφησαν να σταυρώσει κουβέντα, έτσι που στο τέλος τον κατέστησαν μέχρι και συμπαθή, αφού το μόνο που αναδείχτηκε από το όλο μπάχαλο ήταν η ανεπάρκεια των δυο δημοσιογράφων σε ότι αφορούσε το χειρισμό του όλου θέματος.
Αλλά φαίνεται το έχουν κάνει πια σύστημα εκεί στο MEGA να αντιμετωπίζουν τους καλεσμένους τους ως ιεροεξεταστές. Ποιον να πρωτο-μνημονεύσουμε; Την κυρία Τρέμη με το μόνιμα ανυψωμένο φρυδάκι; Τον γεννημένο οργίλο κύριο Καψή; Τον καθ’ έξιν είρωνα κύριο Πρετεντέρη;
Να πω εδώ μια καλή κουβέντα για τον Χατζηνικολάου: είναι ο ΜΟΝΟΣ που σέβεται τους καλεσμένους του και τους παρέχει -ως οφείλει άλλωστε- την προστασία του, ακόμη κι εκείνους που ευχαρίστως θα τους έτρωγε το μάτι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
