Μια σκέψη για το Μακεδονικό

Θα ήθελα να ρωτήσω τους υπερπατριώτες του ΛΑΟΣ, όταν μια ωραία πρωία του

Αυγούστου του 1944 αποφάσισε ο Στρατάρχης Τίτο να «βαφτίσει» τη Νότια Σερβία, «Μακεδονία» (μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια: γεωγραφική συρρίκνωση και αποδυνάμωση της Σερβίας, βλέψεις για προσάρτηση της ελληνικής Μακεδονίας στη «Μακεδονία» του κι ως εξ αυτού πρόσβαση στο Βόρειο Αιγαίο), οι δικοί τους (κυριολεκτικά) άνθρωποι που διαφέντευαν τότε τον τόπο, πώς αντέδρασαν;

Αναφέρομαι σε μια ιστορική περίοδο (τέλος του Β' Παγκ. Πολέμου), που τα αμερικανάκια (για τους δικούς τους πάντα λόγους), είχαν όλη την καλή διάθεση να «καθαρίσουν» για πάρτη μας, το οποίο και έπραξαν με τη διαμαρτυρία του ΥΠΕΞ του Ρούσβελτ, 'Εντουαρντ Στετίνιους του Νεότερου, όμως το ερώτημα παραμένει: οι δικοί μας πώς είχαν αντιδράσει τότε, και σε τι ενέργειες είχαν προβεί;

Αφήσαμε αυτή τη χαίνουσα πληγή και κακοφόρμισε, κι έτσι, αφού επί πενήντα συναπτά χρόνια η συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή έφερε την ονομασία, (με την άδεια της διεθνούς ...; αστυνομίας, αλλά και τη δική μας ανοχή), «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», θυμηθήκαμε να ξυπνήσουμε από την χειμέρια νάρκη μας μόλις το 1991, όταν οι Σκοπιανοί, με την απόσχισή τους από την Γιουγκοσλαβία, έκαναν το αυτονόητο, δηλαδή πέταξαν από την συνθετική ονομασία τους το «Γιουγκοσλαβική» και κράτησαν το, «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Βέβαια σαν συνταξιούχος ναυτικός που είμαι, ουδέν δικαίωμα έχω να εκφέρω γνώμη επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής, όμως έτσι όπως τα κάναμε- με βάση την κοινή λογική, αλλά και τη διεθνή πρακτική, όλο που μπορούμε να επιδιώξουμε είναι ένας σαφής γεωγραφικός προσδιορισμός, ήτοι: «The Republic of Northern Macedonia», για τους Σκοπιανούς, «Southern Macedonia, Territory of Greece», για την αφεντιά μας.