Η αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.6

άρχισαν


να τον βαράνε χωρίς αιτία. Τους είχε δώσει μέχρι και τα σώβρακα του, αλλά


παρ' όλα αυτά οι αραπάδες του όρμησαν φωνάζοντας σαν παλαβοί, <Κουφάλα


ασπρουλιάρη, πουτάνας γιε, Μπήξε, Δείξε>. Τελικά τον χτύπησαν στον σβέρκο


με τον υποκόπανο μιας καραμπίνας και τον έστειλαν στο νοσοκομείο. 'Ο,τι


έκαναν, το 'καναν έτσι για το κέφι τους, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος.Ά


-Όταν έμαθα τα καθέκαστα, έβγαλα σπιθουράκια απ' το κακό μου. Έπιασα δυο


μαύρους που γνώριζα και τους έβαλα να διαδώσουν πως θα έβγαινα στην πιάτσα


να πιω αίμα με το καλαμάκι. Τους είπα ότι μέχρι να μου παραδοθούν οι δυο μάγκες που στραπατσάρισαν το φίλο μου, όλοι οι μαύροι συμμορίτες της


περιοχής, το καλύτερο που 'χαν να κάνουν ήταν να μείνουν κλειδωμένοι σπίτια


τους. <Αν δεν πιάσω αυτούς τους τύπους μέσα σε 48 ώρες>, τους είπα <μερικοί


από εσάς θα πάθουν χοντρές ζημιές και δε με νοιάζει ποιοι θα 'ναι οι τυχεροί. Όποιον πάρει ο χάρος>. Περνάνε οι δυο μέρες και τίποτα. Τότε μπαίνω στο αμάξι μου, πάω κάπου και κάνω τα δικά μου. Σπάω μερικά πόδια, ανοίγω καμπόσες κουμπότρυπες, βάζω στο σημάδι μερικά αυτιά και γενικά απ' όπου περνάω είναι σαν να πέρασε μπουλντόζα!! Την άλλη μέρα χτυπάει το τηλέφωνο και κάποιος μου δίνει τηλέφωνα και διευθύνσεις. Δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση να πιάσω κουβεντούλα μαζί τους, γι' αυτό τον πρώτο που μου άνοιξε την πόρτα του την έφερα στο δοξαπατρί μ' ένα ραβδί του μπέιζμπολ. Ο άλλος που είδε τη σκηνή την κοπάνησε από το παράθυρο. Κατάφερε να ξεφύγει. Αλλά εκείνος που έπιασα πραγματικά υπέφερε. Του 'σπασα το χέρι, το πόδι και μερικά δάχτυλα. Μετά του φύτεψα από μια σφαίρα στον κάθε ώμο, έτσι για γούρι, και του 'χωσα μια με το ραβδί στα γεννητικά όργανα, σαν αποχαιρετιστήριο δώρο. Δε νομίζω πως ήταν σε θέση να ακούσει αυτά που του φώναζα, αλλά όταν βγήκε από το νοσοκομείο ύστερα από 5 μήνες σίγουρα θα κατάλαβε τι ακριβώς είχε πάθει. Υποθέτω πως μ' αυτό που του 'κανα, θα 'χασα τον τίτλο του επίτιμου μέλους της Ένωσης για την Προώθηση και Κοινωνική Ανέλιξη των 'Εγχρώμων (NAACP)!!Ά


-Το Οργανωμένο Εγκλημα σε εθνική κλίμακα, το συνδικάτο είτε η συμμορία, οι


κακοποιοί, τα παιδιά ή όπως θες πες το, είναι πολύ χαλαρά οργανωμένο, όπως


σου είπα και πιο πάνω. Κάθε περιφέρεια είναι διαιρεμένη σε καθορισμένες


ζώνες και η κάθε μια από αυτές διευθύνεται από κάποιο αφεντικό. Δεν μπορείς


να δουλέψεις στη ζώνη κάποιου άλλου, χωρίς την άδεια του αφεντικού. Ας


πάρουμε παράδειγμα την περιοχή του Βόρειου Μπρονξ, που <διοικείται> βασικά


από τη συμμορία του Καρμίνο Τραμούντι. Οι άνθρωποι που δουλεύουν σ' αυτή,


οι τοκογλύφου, οι άλλοι που παίζουν τους <αριθμούς>, οι μπουκμέικερς


(δη λ. αυτοί που δουλεύουν στα γραφεία στοιχημάτων), γενικά οποιαδήποτε


παράνομη δραστηριότητα, εγκρίνεται και κατευθύνεται από αυτόν. Ο Καρμίνο


έχει κάνει αυτήν την περιοχή τσιφλίκι του, που τα σύνορά του αρχίζουν από


το βόρειο μέρος του Μπρονξ και τελειώνουν στο Γουίτσεστερ Κάουντι και


νότια απλώνονται μέχρι το Πάρτσεστερ. Οποιοσδήποτε δουλεύει μέσα σ' αυτά


τα γεωγραφικά όρια, έχει την άδεια και την προστασία του Καρμίνο Τραμούντι.


Σαν αντάλλαγμα γι' αυτήν την παραχώρηση άδειας και προστασίας, ο ενδιαφερόμενος πληρώνει στην <φαμίλια> του Καρμίνο ένα ποσοστό από το


κάθε δολάριο που κερδίζει. Στη Νέα Υόρκη, υπάρχουν πέντε οικογένειες που


ελέγχουν όλη την πόλη και τα περίχωρα.Ά


-Στην ουσία δεν υπάρχει Διεθνής του Εγκλήματος, όπως θέλουν ο κινηματογράφος και η τηλεόραση να πιστεύει ο κοσμάκης. Υπάρχει πάντως ένας


βαθμός συνεργασίας ανάμεσα στις διάφορες ομάδες. Ας πάρουμε τα ναρκωτικά.


Πρέπει από κάπου να τα προμηθευτούμε. Αρχικά το εμπόριο των ναρκωτικών


βρισκόταν στα χέρια των Κορσικανών, όμως σήμερα το περισσότερο ?πράμα?


έρχεται από τη Νότια Αμερική μέσω Ευρώπης και Ασίας. Υπάρχουν διεθνείς


<συμβάσεις εργασίας>, αλλά δεν υπάρχει οργάνωση σε παγκόσμια κλίμακα με την αμερικάνικη σημασία της λέξης. Όσο για τη διείσδυση και εξάπλωση


αμερικάνικων οργανώσεων σε άλλες χώρες, αυτό είναι παραμύθι! Εκείνο που μας βοήθησε να στήσουμε την οργάνωσή μας με επιτυχία είναι το ότι γνωρίζουμε το


αμερικάνικο σύστημα και ξέρουμε πώς να κινηθούμε μέσα στα πλαίσιά του.


Ξέρουμε πού σηκώνει να κάνουμε κάτι και πού όχι. Ξέρουμε πώς θα το κάνουμε


και με ποιους. Οι άλλες χώρες έχουν εντελώς διαφορετικά συστήματα και θα


ήταν αδύνατο να προσαρμοστούμε σ' αυτά.Ά


-Μόνο μια χώρα της Δύσης μπορεί να παινευτεί σήμερα ότι δεν έχει Οργανωμένο


'Εγκλημα κι αυ τή είναι η Αγγλία. Εγκληματικότητα υπάρχει και μάλιστα


θεαματική, όπως ληστείες τραπεζών και τρένων, τέτοια πράγματα. Η χαρτοπαιξία είναι σβησμένη από τα κατάστιχα των κακοποιών μια και είναι νόμιμη. Το ίδιο συμβαίνει και με την πορνεία, που μπορεί μ εν να μην έχει νομιμοποιηθεί, πλην όμως κανένας δε σε πειράζει. Όσο για τα ναρκωτικά, τα κυβερνητικά μέτρα είναι τέτοια, ώστε δεν αφήνουν περιθώρια για κοντραμπάντο και κέρδη. Παράλληλα δεν μπορείς εύκολα να παίξεις τις κουμπάρες με την αγγλική νομοθεσία. Η συνοχή των αγγλικών νόμων δε σου επιτρέπει κάτι τέτοιο. Η νομοθεσία που ισχύει για το Λονδίνο, ισχύει και για το Μάντσεστερ -ο κάθε νόμος ισχύει για όλη τη χώρα. Τέλος εκεί πέρα, από τη μέρα που θα σε τσακώσουν μέχρι τη μέρα της δίκης σου, το πολύ να περάσουν 4 εβδομάδες. Με λίγα λόγια, καμιά οργανωμένη συμμορία δεν μπορεί να προκόψει στην Αγγλία!!Ά


-Τώρα ρίξε μια ματιά στο χάρτη αυτής της χώρας. Σχεδόν όλες οι πολιτείες


είναι χωρισμένες σε περιφέρειες όπως π.χ. το Βόρειο Μπρονξ, άλλες μικρότερες κι άλλες μεγαλύτερες, πλην όμως όλες οργανωμένες κατά τον ίδιο τρόπο. Κάποιος καταφέρνει να γίνει αφεντικό είτε γιατί είναι αρκετά έξυπνος είτε γιατί έχει τη δύναμη που χρειάζεται για να οργανώσει μια ομάδα ανθρώπων, που οι εφημερίδες αποκαλούν <φαμίλια>. Μια <φαμίλια> αριθμεί από 30 μέλη μέχρι μερικές εκατοντάδες. Το αφεντικό μοιράζεται τη διοίκηση με ορισμένους επίλεκτους που παίζουν το ρόλο υπαρχηγών ή Buttonmen, όπως είναι γνωστοί στη γλώσσα μας. Να σου εξηγήσω τώρα ποιες είναι οι δουλειές που κάνει ένας υπαρχηγός. Βασικά είναι κάποιος που έχει επιφορτιστεί με τον έλεγχο μιας περιοχής - μερικά τετράγωνα ή μια γειτονιά- για λογαριασμό του αφεντικού. Έχει υπό τις διαταγές του γύρω στους 10 με 50 άντρες που δουλεύουν σε μια συγκεκριμένη περιφέρεια. Ο υπαρχηγός είναι υπεύθυνος για την τήρηση της τάξης στην περιοχή του και για την είσπραξη του χαρατσιού από αυτούς που δουλεύουν υπό την προστασία της <φαμίλιας>. Όλα τα κέρδη που μαζεύει από τον <τομέα ευθύνης> του, τα μοιράζεται μισά-μισά με το αφεντικό, αφού όμως πρώτα πληρώσει τους ανθρώπους του. Σ' αυτά τα λεφτά περιλαμβάνονται εισπράξεις από τοκογλυφία, στοιχήματα, τους <αριθμούς> και οποιοδήποτε άλλο παράνομο κέρδος. Υπάρχουν όμως και μερικές νόμιμες επιχειρήσεις, όπως είναι τα καταστήματα τροφίμων, αίθουσες μπόουλινγκ, μπαρ και κοινωνικές λέσχες, (όλες αυτές οι λέσχες αποτελούν βιτρίνα. Εκεί μέσα θα βρεις κάποιον να ποντάρεις ένα στοίχημα, έναν τοκογλύφο, ένα τραπέζι για χαρτοπαιξία ή κάποιον κλεπταποδόχο πρόθυμο να σου πουλήσει σε τιμή ευκαιρίας οτιδήποτε βάζει ο νους σου.)Ά


-Τώρα όσον αφορά στην πίστη και την αφοσίωση ανάμεσα στα μέλη μιας


<φαμίλιας>, τα πράγματα δεν είναι και τόσο τραβηγμένα. Το χρήμα έχει πολύ


μεγάλο στόμα. Στην ουσία δεν φωνάζει απλώς αλλά τσιρίζει!! Αν και κάτω από


κανονικές συνθήκες κάποιος μένει πιστός στο αφεντικό, 1) γιατί του φέρεται


καλά, 2) γιατί το φοβάται και 3) γιατί κοντά του οικονομάει γερά λεφτά.


Μερικά αφεντικά αποσπούν την αφοσίωση των ανθρώπων τους για τον απλό λόγο ότι τους φέρονται καλά. Ένα τέτοιο αφεντικό μπορεί να ζητήσει από τους


άντρες του οτιδήποτε. Όταν π.χ. δούλευα για λογαριασμό του Φρανκ Ντράγκνα


στην Καλιφόρνια, αν μου 'λεγε να πάω στο διάολο, θα 'μπαινα στο πρώτο λεωφορείο με προορισμό την κόλαση. Στην κυριολεξία αγαπούσα αυτόν τον


άνθρωπο. Μου 'μαθε πώς να τα οικονομάω γερά, μου 'μαθε πως να ζω καλά, με


γλίτωσε από μπελάδες κάθε φορά που έμπλεκα. Με βοήθησε να κόψω το ποτό και με έμαθε να κυριαρχώ το βίαιο χαρακτήρα μου. Όταν έκανα καμιά στραβοτιμονιά δεν άρχιζε να μου φωνάζει και να με βρίζει. Αντίθετα μου μιλούσε με το μαλακό, ήρεμα, μου εξηγούσε το σωστό από το λάθος, αλλά και πώς να επανορθώνω τα λάθη μου όταν έκανα.Ά


-Την περίοδο της ακμής του, ο Τζακ Ντράγκνα, έλεγχε ολόκληρη τη Νότια


Καλιφόρνια. Για να στο πω πιο ωμά: μα κι ένα καθίκι με σκατά αν έπαιρνες


από κει, ένα μικρό μέρος απ' αυτά τα σκατά θα πήγαινε στον Τζακ. Δεν ξέρω


πώς τα κατάφερε να γίνει αφεντικό, γιατί όταν μπήκα στη δουλειά, αυτός ήταν


ήδη ισχυρό ς. Υποθέτω όμως πως θα 'φτασε ως εκεί που 'φτασε ακολουθώντας τον ίδιο δρόμο που ακολούθησαν και τα άλλα αφεντικά δηλ. όντας λίγο πιο σκληρός και πιο αδίστακτος από τους άλλους. Είχε ύψος γύρω στο ένα εβδομήντα πέντε, ήταν λίγο απότομος και μίλαγε με ιταλική προφορά. Ήτανε το πρότυπο αρχηγού συμμορίας. Ενέπνεε εκτίμηση και σεβασμό στους ανθρώπους του και φόβο στους εχθρούς του. Έδινε διαταγές μ' έναν ψυχρό, καλοζυγισμένο τρόπο και ποτέ δεν άφηνε περιθώρια για πολλές συζητήσεις. Όταν ο Τζακ έλεγε πως το πάρτι σχόλασε, το πάρτι πραγματικά είχε σχολάσει! Ένα βράδυ το πάρτι έγινε στο μικρό ρεστοράν κάποιου 'Αλεξ ή Αλεξάντερ, δε θυμάμαι καλά, στο Λος


Άντζελες. Ο Μίκυ Γιόχεν μόλις είχε αποφυλακιστεί και γύρευε να αναδιοργανώσει μερικά γραφεία στοιχημάτων και κάτι άλλες δουλειές, για να


ξαναποκτήσει πάλι έστω και μέρος από την παλιά του δύναμη. Έτσι ζήτησε να


συναντηθεί με τον Τζακ και 20 ακόμα υψηλόβαθμους συμμορίτες, για να


τακτοποιήσουν το ζήτημα. Πήγα μαζί με τον Τζακ σαν μπράβος του. Το φαΐ ήταν


υπέροχο. Αρχίσαμε με ορεκτικά, γαριδοσαλάτα και μύδια. Στη συνέχεια ήλθαν


τα ζυμαρικά και τέλος καταλήξαμε στο μπον-φιλέ και το κοτόπουλο. Δεν μπορώ


να θυμηθώ το ρεστοράν αλλά παράλληλα δεν μπορώ να ξεχάσω το γεύμα! Ο Τζακ δεν είχε δει ποτέ με καλό μάτι τον Μίκι και το σινάφι του, ενώ απ' την άλλη


έβρισκε μια χαρά την τάξη πραγμάτων που επικρατούσε. Έτσι κάθε άλλο παρά


χάρηκε όταν άκουσε τα σχέδια του άλλου για αναδιοργανώσεις κ.τ.λ. Περίμενε


μέχρι να τελειώσει το γεύμα, άκουσε υπομονετικά τις προτάσεις του Μίκι και


τέλος σηκώθηκε κι άρχισε να μιλάει: <Καλά τα 'πες, καλές ήταν κι οι μάσσες


που με κέρασες και σ' ευχαριστώ. Και για να σου δείξω την ευγνωμοσύνη μου,


σου λέω τούτο: Αν τσακώσω κανέναν σας που πηγαίνει απ' το Νότιο Λος Άντζελες για το Μεξικό ή που τραβάει δυτικά για την Αριζόνα και σταματήσει


στο μέσο της διαδρομής για τον οποιοδήποτε άλλο λόγο εκτός για κατούρημα ή


για κανένα τσιγάρο, θα τον καθαρίσω. Καληνύχτα, κύριοι>. Και μετά έφυγε!Ά


-Αρχικά γνώρισα τον Τζακ μ έσω τρίτων στη Νέα Υόρκη. Ήμουνα τότε μπράβος


μαζί με τον Τζόι Γκάλο, δυο νεαροί εκκολαπτόμενοι κακοποιοί, κι είχαμε να


συναντήσουμε κάποιον για κάτι λεφτά. Αυτός ο τύπος κρατούσε ένα γραφείο,


στον πρώτο όροφο του κτιριακού συγκροτήματος Στραντ, που βρισκόταν στο


Μπρόντγουϊκ, μεταξύ της 47ης και της 48ης Οδού. Ο μάγκας άρχισε να μας


πουλάει παραμύθια και τότε τον γράπωσα και σηκώνοντάς τον στον αέρα, τον


προσγείωσα πάνω στον ώμο μου. Είχα σκοπό να του κάνω λίγα αεροπλανικά και


να τον παρατήσω, α λλά δυστυχώς μου ξέφυγε κι έπεσε στο δρόμο από ένα


ανοιχτό παράθυρο. Τότε είπα στον άλλο: <Τζόι καλύτερα να του δίνουμε>, κι ο


Τζόι συμφώνησε. Ο τύπος δεν έπαθε σοβαρές ζημιές, αλλά πολύς κόσμος στο


Μπρόντγουϊκ τον είδε να προσγειώνεται ανώμαλα στο πεζοδρόμιο, από κάτω.


Μετά από αυτό πήγαμε να βρούμε τον τύπο που μας είχε αναθέσει τη δουλειά


και ξαφνικά βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε για το Σικάγο. Δεν είχα ιδέα γιατί με


ήθελαν εκεί κάτω, αλλά μια και πλήρωναν τα έξοδα, δέχτηκα να πάω. Μ' έβαλαν


στο ξενοδοχείο Μέριλαντ-Λαντ για τέσσερις μέρες και σ' όλο αυτό το διάστημα δε σταμάτησαν να με τροφοδοτούν με γκόμενες, πιοτό και μάσσες. Σκέφτηκα: <Τι διάολο, αν πρόκειται να πεθάνω τουλάχιστον να πάω καλοζωισμένος>. Τελικά ήρθε να με δει κάποιος 'Εντι Μάρλοου και μου έδωσε ένα αεροπορικό εισιτήριο για το Λος Άντζελες, 100 δολάρια και τη διεύθυνση ενός μπαρ στο Σαν Πέντρο. Μόλις έφτασα πήγα στο μπαρ που μου είχε πει ο τύπος, κάθισα σ' ένα σκαμπό και περίμενα. Εξακολουθούσα να μην καταλαβαίνω τίποτα. Τελικά κατάφερα να έρθω στα χέρια με κάποιο θαμώνα. Εκείνο τον καιρό αρπαζόμουνα για ψύλλου πήδημα, μιας και δεν ήξερα άλλους τρόπους ν' αντιμετωπίζω μια κατάσταση. Μόλις είχα ανοίξει το κεφάλι του άλλου μ' ένα μπουκάλι της μπίρας, όταν μπήκε μέσα ο Τζακ Ντράγκνα. Μου γέλασε και μου εξήγησε πως επρόκειτο να δουλέψω για λογαριασμό του. Το πρώτο πράγμα που 'κανε ήταν να με πάρει σε μια αντρική μπουτίκ όπου μου αγόρασε έξι κοστούμια. Μετά μου βρήκε ένα διαμέρισμα κι ένα αμάξι. Το πρώτο μέρος που δούλεψα για λογαριασμό του ήταν ένα πορνείο, με τ' όνομα <Ελ Ματαντόρ>, στη χειρότερη γωνιά της Τιχουάνα του Μεξικού. Τελικά με πήρε πίσω στο Λος Άντζελες και μου ανέθεσε διάφορες δουλειές: λαθρεμπόριο, στοιχήματα, οτιδήποτε παρουσιαζόταν. Οι σχέσεις μας ήταν κάτι παραπάνω από καλές. Μου φερόταν σαν να 'μουν γιος του κι όχι υπάλληλός του. Όταν ο Τζακ πέθανε από υπερβολική δόση ηρωίνης, ένιωσα σαν να 'χασα τον πατέρα μου. Ακόμα και σήμερα τον θυμάμαι με νοσταλγία. Αν θέλεις τη γνώμη μου, ήταν το καλύτερο αφεντικό συμμορίας που γνώρισα ποτέ. Τέλος πάντων...Ά


-Ο Μπόσης που λες, δηλ. το αφεντικό, δεν είναι εντελώς ανεξάρτητος! Κάθε


τόσο δίνει αναφορά στο Διευθυντήριο. Το Διευθυντήριο αποτελείται από τους


Μπόσηδες μιας μεγάλης περιοχής. Ο πρόεδρ ος του Διευθυντηρίου λέγεται Μπόσης των Μπόσηδων (στη Νέα Υόρκη π. χ. το πόστο αυτό το έχει ο Κάρλο Γκαμπίνο κι έφτασε ως εκεί γιατί είναι ο πιο παλιός, γιατί τον σέβονται και κατά κύριο λόγο, γιατί δε βρέθηκε κανείς ως τώρα να τον φάει). Το Διευθυντήριο


συγκαλείται σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, δηλαδή κάθε που κάποιος


σημαντικός είναι να φύγει από τη μέση ή όταν ξεσπούν διαμάχες γύρω από τον


έλεγχο μιας περιοχής. Το Διευθυντήριο καθορίζει ποιος ελέγχει, τι. Υπάρχει


αρκετός χώρος για όλους και αυτοί οι καβγάδες για τον έλεγχο των διάφορων


περιοχών είναι μόνο για κακό. Έτσι το Διευθυντήριο παρεμβαίνει και βάζει τα


πράγματα στη θέση τους, για το καλό όλων. Κάθε μεγάλη πόλη, εκτός από το


Λος Άντζελες που σήμερα δεν ελέγχεται από το Οργανωμένο 'Εγκλημα, διοικείται μ' αυτό το σύστημα. Αν θες ν' ανοίξεις δουλειές σε μιαν άλλη πόλη θα πρέπει πρώτα να πάρεις την άδεια του Διευθυντηρίου. Κι αυτό ισχύει για όλους. Από τον Κάρλο Γκαμπίνο μέχρι εμένα.Ά


-Προσωπικά έχω αποκτήσει το δικαίωμα να ασχολιέμαι με οποιαδήποτε δουλειά


υπάρχει μέσα στα πλαίσια της συμμορίας, όμως ό,τι κι αν κάνω πάντα υπάρχει


η δέσμευση. Αν θέλω να κάνω μια δουλειά σε κάποια συγκεκριμένη περιοχή


πρέπει να έρθω σε επαφή με τον τοπικό Μπόση, να του εξηγήσω τι έχω κατά νου


και να τον βάλω συνεταίρο. Ο κάθε Μπόσης ελέγχει απόλυτα την περιφέρειά του


κι αυτός διευθύνει όλες τις δραστηριότητες που αναπτύσσονται μέσα στα όριά


της. Πάντως αρχηγός σε εθνικό επίπεδο, γενικός δερβέναγας δηλαδή, δεν


υπάρχει. Ακόμα κι ο Καπόνε την εποχή της μεγάλης δόξας του, τη μόνη περιφέρεια που διαφέντευε ήταν το Σισέρο του Ιλλινόι. Καλά -καλά ούτε το


Σικάγο δεν έλεγχε. Στον κόσμο του Οργανωμένου Εγκλήματος δεν υπάρχει θέση


για αρχηγούς σε πανεθνικό επίπεδο, για <βασιλιάδες>. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο από αυτή την ίδια τη φύση των πραγμάτων. Πρέπει να υποτάξεις και να


θέσεις υπό τον έλεγχό σου κάπου εκατό χιλιάδες ανθρώπους, να γίνεις ένα


είδος Φύρερ, απόλυτου δικτάτορα. Ε, δεν γίνεται.Ά


-Ο μόνος άνθρωπος που βρέθηκε πιο κοντά α π' όλους στο πόστο του εθνικού


Μπόση ήταν ο Μέιερ Λάνσκι. Ήτανε άνθρωπος που έχαιρε γενικής αποδοχής. Όλοι τον σέβονταν και το Οργανωμένο 'Εγκλημα του χρωστάει πολλά γιατί πρόσφερε σ' αυτό όσο κανένας.Ά


-Δούλεψα για τον Μέιερ κοντά οχτώ χρόνια. Είναι άνθρωπος υπομονετικός,


συνεργάσιμος και έξυπνος. Είμαι σίγουρος πως αν έβαζε υποψηφιότητα για


πρόεδρος των ΗΠΑ, θα τις κέρδιζε τις εκλογές. Αυτός όμως αντί για τον κόσμο


διάλεξε τον υπόκοσμο κι όπως σου είπα σχεδόν τα κατάφερε να γίνει ο πρόεδρος τη ς δικιάς μας ιδιότυπης δημοκρατίας. Άνθρωπος που εκτιμούσε τις σωστές δουλειές. Όταν έμενε ευχαριστημένος με την απόδοσή σου, σου έδινε να το καταλάβεις μ' ένα χτύπημα στον ώμο, με μερικά παραπάνω δολαριάκια, με


καμιά γκόμενα... Κι είναι ο άνθρωπος π ου χαίρει της απόλυτης εκτίμησης και


του σεβασμού όσων δουλεύουν για λογαριασμό του.Ά


-Όπου κι αν πας σε τούτη τη χώρα, ο Μέιερ είναι γνωστός σαν <ο Μπάρμπας>.


Στην προκειμένη περίπτωση δεν πρόκειται για παρατσούκλι. Οι άνθρωποι που


τον αποκαλούν έτσι εκδηλώνουν μ' αυτόν τον τρόπο, την εκτίμηση και το σεβασμό που τρέφουν για το άτομό του. Όπως ξέρει ο κόσμος από τον κινηματογράφο και τα ΜΜΕ, τα παρατσούκλια προσδίδουν ιδιαίτερη αίγλη στους


συμμορίτες, στους ανθρώπους του Οργανωμένου Εγκλήματος. Όμως δεν έχουν όλοι παρατσούκλια. Μερικοί τα αποκτούν στην πορεία, άλλοι πεθαίνουν ή


αποσύρονται χωρίς να γνωρίσουν τούτη την εξαιρετική τιμή. Εμένα για


παράδειγμα, μου έχουν κολλήσει διάφορα κατά καιρούς, όμως ποτέ μου δεν


απόκτησα κανονικό παρατσούκλι, κάτι μόνιμο, κάτι που να το ακούει ο άλλος


και να ξέρει ότι αναφέρονται σε μένα.Ά


-Τα παρατσούκλια γεννιούνται από τ' οτιδήποτε. Μερικά έχουν τη ρίζα τους στο όνομα ή το επώνυμο κάποιου. Όπως για παράδειγμα ένας τύπος που τον λένε Τζο ντι Στέφανο, γίνεται γνωστός σαν Τζόι Ντι ή κάποιος άλλος που τον λένε Φράνκι Ζένο, κι από ένα σημείο κι ύστερα όλοι τον φωνάζουν Φράνκι


Ζένι. Αν κάποιον τον λένε Φράνκι, μπορεί να του μείνει το παρατσούκλι


Τσιτς.Ά


-Άλλοι πάλι χρωστάνε το παρατσούκλι τους στην εμφάνισή τους. Ο Καρμίνε ο


Σνέικ (ο Φίδις), πήρε αυτό το παρατσούκλι γιατί πραγματικά μοιάζει με φίδι.


Ο Τσάρλι ο Μπουλ (ο Ταύρος), έμοιαζε μα ταύρο έτσι τεράστιος και


γεροδεμένος που ήταν. Ο 'Αλεξ ο Μπήαρντ (ο Γένιας), περάστηκε στην ιστορία


με αυτό το παρατσούκλι γιατί είχε γένια. Αν κάποιος έχει μεγάλη μύτη μπορεί


να του βγει ο Τάδε ο Μυτόνγκας κ.ο.κ.Ά


-Σ' άλλους πάλι κολλάνε παρατσούκλια εντελώς αντίθετα από αυτό που είναι


στην πραγματικότητα. Τους χοντρούς τους βαφτίζουνε Τσίχλες, τους αδύνατους


Φούσκες και τους φαλακρούς Σγουρομάλληδες.Ά


-Μια σωματική ατέλεια ή αναπηρία, συχνά αποτελεί αφορμή για παρατσούκλι. Αν κάτι έχει το πόδι ή το χέρι σου σε βαφτίζουν Τζιμ ο Χωλός. Αν τα μάτια σου


αλληθωρίζουν σε φωνάζουν Νικ ο Αλλήθωρος . Σ' αυτή την τελευταία κατηγορία


έχουμε και μια φίρμα (βέβαια ο φουκαράς έγινε διασημότητα όταν τον κάθισαν


στην ηλεκτρική καρέκλα), τον Κόκαη (Αλλήθωρο) Νταν.Ά


- Άλλους τους βαφτίζουνε με βάση την εθνική τους προέλευση: Νικ δη Γουόπ


(Νικ ο Μακαρονά ς), 'Αλεξ δη Γκρηκ ('Αλεξ ο Έλληνας), Γίντι Στέιν (Στέιν ο


Οβριός). Άλλους στη βάση της ειδικότητάς τους. Κάποιον που δούλευε στους


ντόκους τον είχαν βγάλει Τσάρλι δη Χουκ (Τσάρλι ο Γάντζος). Αν δε


του άρεσε η μάπα σου, σε γράπωνε με το γάντζο που χρ ησιμοποιούν οι


λιμενεργάτες. Κάποιον που δουλεύει καλά το μαχαίρι του τον φωνάζουν Λεπίδα


ή ο Λεπίδας. Άμα δουλεύει καλά το ρόπαλο τον βαφτίζουν Στειλιάρι κ.λ.π.Ά


-Άλλους πάλι τους βαφτίζουν με βάση τον τόπο καταγωγής τους. Ο Τζόνι 'Οντο


κρατούσε από το Μπάθμπιτς του Μπρούκλιν. Έτσι τον φώναζαν Τζώνι Μπάθμπιτς. Κάποιον από το Πίτσμπεργκ, τον φώναζαν Λούι Πιτ.Ά


-Μερικά από αυτά τα παρατσούκλια έχουν συγκεκριμένη έννοια. Αν κάποιον για


παράδειγμα τον φωνάζουν Τζον Μπλακ, το Μπλακ σημαίνει θανατικό . Δηλαδή ο


τύπος είναι είτε εκτελεστής, είτε κλείνει κοντράτα για δολοφονίες. Το Κοστέλο κολλάει πολύ στους χαρτοπαίχτες και τους τζογαδόρους γενικότερα. Το


Κοστέλο έχει καταντήσει συνώνυμο του τζόγου, το ίδιο και το Πέπο.Ά


-Μερικοί χρωστάνε τα παρατ σούκλια τους στις συνήθειες τους. Κάποιος Φάνζυ


που ξέρω, τρελαίνεται για πίτσες. Έτσι του 'μεινε να τον φωνάζουν Πίτσαμαν. Ένας άλλος πάλι είχε το συνήθειο να ρουφάει όλη την ώρα τη μύτη του. Στο τέλος τον βάφτισαν Τζίμι δη Σνιφ (Τζίμι ο Ρούφας). Κι ένας τρίτος κάνει εννιά μπάνια την ημέρα και παστώνεται στο ταλκ. Πως τον φωνάζουν; Μπέιμπι Μπλου, ή Μπεμπουλίνι!!.Ά


-Αν σε κάποιον συνέβη κάτι ασυνήθιστο στη διάρκεια της καριέρας του, αυτό


το κάτι μπορεί να αποτελέσει αφορμή για παρατσούκλι. Ο Τζό ι Γκάλο έγινε


γνωστός σαν Κρέηζυ (Τρελός) Γκάλο γιατί το 'χε παίξει παλαβός όταν μια


φορά τον δίκαζαν για κάποια διάρρηξη. Ο Λάκι (Τυχερός) Λουτσιάνο, χρωστάει


το παρατσούκλι του στο γεγονός ότι κάποτε τον βρήκαν κυριολεκτικά γαζωμένο


από σφαίρες κι όμως στο τέλος τη σκαπούλαρε.Ά


-Τέλος μερικοί είναι τόσο σα^ινια στην ειδικότητά τους, που αποκτούν ένα

Η αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.5

Ο τίτλος της εφημερίδας μιλούσε για τη σύλληψη εκείνων που είχαν απαγάγει

και πιθανόν σκοτώσει τον ανιψιό του Κάρλο Γκαμπίνο. Ο <υπάλληλος> κούνησε

λυπημένα το κεφάλι του: <Αυτοί οι μάγκες την έχουν πολύ άσχημα>. <Όχι>, του

αποκρίθηκα <δεν τρέχει τίποτα, είναι εντάξει αφού τους έπιασε ο Νόμος>. Η

γυναίκα και ο αδελφός του Κάρλος είχαν καλέσει το Εφ Μπι 'Αι μόλις πήραν το

μήνυμα για τα λύτρα. Ο άλλος ξανακούνησε το κεφάλι του περίλυπα. <Δεν είναι

να κλαίει η ψυχή σου όταν ένας Κάρλο Γκαμπίνο καταντήσει να φωνάζει τους

μπάτσους; Μου φαίνεται πως η πιάτσα μας πάει κατά διαόλου>.Ά

-Η πιάτσα μας! Το επάγγελμά μας! Το Οργανωμένο Έγκλημα. Ναι! Γιατί, αν το καλοδείς, το Οργανωμένο Έγκλημα είναι επάγγελμα. Είναι μια ολάκερη επιχείρηση. Μια επιχείρηση που τυγχάνει να είναι παράνομη, αλλά πάντως μια επιχείρηση, πολύ καλύτερα οργανωμένη και διοικούμενη κι από αυτήν την Αμερικάνικη Κυβέρνηση ή την Τζένεραλ Μότορς, η οποία τζιράρει πολύ περισσότερα απ' όσα κερδίζουν μαζί η

Γιου Ες Στιλ, η Κράϊσλερ Κορπορέισον και η Στάνταρντ Όιλ Κόμπανι! Το 'Οργανωμένο 'Εγκλημα λειτουργεί πολύ πιο εύκολα και αποδοτικά: Δεν αντιμετωπίζουμε συνδικαλιστικά προβλήματα, δεν πληρώνουμε υπερωρίες, δεν

πονοκεφαλιάζουμε με συνταξιοδοτικά προγράμματα και κοινωνικές παροχές και

_το σπουδαιότερο_ έχουμε πάντα τόση δουλειά που δεν αντιμετωπίζουμε πρόβλημα

οικονομικής ύφεσης κι ανεργίας! Ο καταμερισμός των κερδών είναι ο καλύτερος

του επιχειρηματικού κόσμου κι η πελατεία πάντα ευτυχής και ικανοποιημένη.Ά

-Εμείς -κι όταν λέω <εμεί ς>, εννοώ τους 10.000 χιλ. περίπου νοματαίους που

παραδέχονται έτσι στα ίσια και στο φανερό ότι ανήκουν στην επιχείρηση <Οργανωμένο 'Εγκλημα> αυτής της χώρας- υπάρχουμε για να εξυπηρετούμε το

κοινό. Δίνουμε στον κοσμάκη ό,τι ζητάει η ψυχούλα του, προ λαβαίνουμε τις

επιθυμίες του! Ό,τι κάνουμε το κάνουμε φυσικά για το κέρδος όμως μ' αυτόν

τον τρόπο βρίσκουν οι άλλοι τα όσα πονηρά τραβάει ο οργανισμός τους! Κι

αυτά που συνήθως τραβάει ο οργανισμός τους είναι μια ευκαιρία για

τζόγο, ένα τσιγαριλίκι, ένα δάνειο στα γρήγορα και χωρίς τυμπανοκρουσίες ή

μια ευκαιρία για την αγορά προϊόντων υψηλής ποιότητας σε χαμηλή τιμή, από

τσιγάρα μέχρι κάλτσες! Εμείς τροφοδοτούμε τους αποκαλούμενους έντιμους

πολίτες αυτής της χώρας με όλα τούτα τα ωραία. Είμαστε Εγγλέζοι στην παράδοση, υποστηρίζουμε μέχρι θανάτου την ποιότητα της πραμάτειας μας κι όταν χάνουμε, πληρώνουμε απ' την τσέπη μας τα σπασμένα! Κάπου -κάπου χρησιμοποιούμε βία -όμως μόνο αναμεταξύ μας· πολύ σπάνια τα βάζουμε με τους απέξω. Οι μόνοι άνθρωποι εκτός του υποκόσμου που υποφέρουν από σπασμένες μύτες ή πλευρά είναι εκείνοι που δανείζονται τα λεφτά μας και δεν μας ξεχρεώνουν, εκείνοι που στοιχηματίζουν μαζί μας και δε μας πληρώνουν όταν χάνουν και πάει λέγοντας. Τέτοιους λεχρίτες σίγουρα όλο και κάποιο κακό τους βρίσκει, δεν το συζητάμε Όμως ο πραγματικά τίμιος κι εντάξει πολίτης δεν έχει να φοβάται τίποτε από μας. Δε γυρεύουμε φασαρίες με δαύτον. Η βία κοστίζει. Οι δολοφόνοι στοιχίζουν μια περιουσία κι οι μπράβοι αμείβονται πλουσιοπάροχα, γι' αυτό λοιπόν η βία είναι το έσχατο μέσο στο οποίο καταφεύγει το Οργανωμένο Έγκλημα. Τα ζωντανά λεφτά βγαίνουν από τη χαρτοπαιξία, την τοκογλυφία, τα ναρκωτικά και τη μαύρη αγορά. Ο

υπόκοσμος εδώ στην Αμερική βγάζει τα περισσότερα λεφτά από πράγματα που σε

άλλες χώρες είναι νόμιμα. Π.χ. χαρτοπαίγνιο και πορνεία.Ά

-Αν είναι ένα πράγμα που θέλω να τονίσω σ' αυτό το βιβλίο, είναι η ματαιότητα της επιβολής της ηθικής με νόμους και απαγορεύσεις. Θέλει ο άλλος να παίξει πόκερ;
Στρώσε τη ν τσόχα σου και κάτσε να μαζεύεις τον παρά του. Εφ' όσον οι άνθρωποι έχουν αυτό που ζητούν -με την προϋπόθεση ότι δεν πειράζουν κανένα, εντάξει; - τότε που είναι η ζημιά; Άσε τον άλλον να γίνει αφέντης της μοίρας του. Από τη στιγμή που θα πεις σε κάποιον ότι του απαγορεύεις κάτι, έχεις κιόλας δημιουργήσει μια καινούρια επιχείρηση σωστό χρυσωρυχείο. Γιατί κάπου εκεί θα 'μαι και γω για να τον βοηθήσω να κάμει το κέφι του, τόσο συχνά όσο βαστάει η τσέπη του!Ά


-Η Ποτοαπαγόρευση είναι το καλύτερο παράδειγμα για να στηρίξω αυτά που σου λέω. Ήρθανε οι ψευτο-πουριτανοί κι είπαν τέρμα το αλκοόλ, κανείς δε θα ξαναβάλει γουλιά οινόπνευμα στο στόμα του. Τι έγινε; Μπουμ, την άλλη μέρα γεννήθηκε το Οργανωμένο Έγκλημα! Μερικοί τύποι από κει που δεν κατάφερναν να οικονομήσουν 10 δολάρια τη βδομάδα, βρέθηκαν εκατομμυριούχοι από τη μια στιγμή στην άλλη! Σήμερα μερικοί από τους μεγάλους και τρανούς τούτης της χώρας είναι πρώην λαθρέμποροι οινοπνευματωδών! Αυτοί που 'φτιαξαν το περιβόητο <Κλαμπ 21> στη Νέα Υόρκη, λαθρέμποροι του κερατά ήτανε. Ο πολύς Τουπ Σωρ λαθρέμπορος κι αυτός. Αυτοί οι τύποι φτιάχνανε τζιν στην μπανιέρα του σπιτιού τους ή έφερναν <πράμα> από τον Καναδά. Στη συνέχεια οι λαθρέμποροι επέκτειναν τις δραστηριότητές τους από την τοκογλυφία μέχρι τους φόνους επί πληρωμή. Κι όμως σήμερα τα ονόματά τους προφέρονται με δέος στα περιωπής και τα <ιν> μαγαζιά, είτε φαγάδικα είναι αυτά, είτε ξενυχτάδικα. Τι σκατά ηθική είναι αυτή, μου λες; Η βλακεία που δέρνει τους πολίτες αυτής της χώρας από πάντα μου προκαλούσε τεράστια εντύπωση. Υποτίθεται πως είμαι άνθρωπος του κακού! Υποτίθεται ακόμη πως κάποιος πρέπει να με βγάλει από τη μέση για να μπορούν οι άνθρωποι να κυκλοφορούν ελεύθεροι τη νύχτα. Αυτό όχι μόνο είναι αηδίες και ξεράσματα, αλλά υποκρισία της χειρότερης μορφής που έχω ακούσει ποτέ! Άμα πάψει να υπάρχει ο έντιμος πολίτης, θα πάψω να υπάρχω κι εγώ. Αυτός είναι ο πελάτης και ο εργοδότης μου.Ά


-Το Οργανωμένο Έγκλημα παίζει το ρόλο του τροφοδότη του καλού και χρηστού


πολίτη - του <φορέα> που του εξασφαλίζει όλα τα πονηρά του. Ό,τι θέλει το


'χει. Από τη στιγμή που ο μέσος Αμερικάνος θα πάρει τη σπουδαία και μεγάλη


απόφαση να πληρώσει στην κανονική τιμή για την αγορά κάποιου προϊόντος,


από τη στιγμή που θ' αποφασίσει να τηρεί όλους τους νόμους της πολιτείας,


που θ' αποφασίσει να κόψει το τζόγο και τις στραβοτιμονιές του, εγώ πάω,


έσβησα. Δε θα μπορέσω να επιβιώσω! Αυτό όμως δεν πρόκειται να γίνει. Οι


άνθρωποι θα εξακολουθούν να κάνουν ακριβώς αυτό που θέλουν γι' αυτό κι έχω


βαρεθεί πια να ακούω να με κατηγορούν για τα δικά τους λάθη και τις δικές


τους αδυναμίες. Κάποτε δούλευα στην περιοχή του Σινσινάτι σε μια από τις


πιο <καλές> μεριές του Λας Βέγκας. Και λέγοντας <καλή>, δεν εννοώ ότι ήταν


παράδεισος για τον υπόκοσμο, όχι. Θέλω να πω ότι ήταν φιλόξενο μέρος, το


έκανες κέφι, πως να σ' το πω; Το μαγαζί που ήμουνα λεγόταν Γουέστ Ριβιέρα


Κλαμπ και μπορούσες να περάσεις εκεί μέσα το ίδιο όμορφα και ωραία όπως σε


οποιαδήποτε άλλη λέσχη του κόσμου! Δούλευα εκεί για λογαριασμό του Μέιερ


Λάνσκι, προσέχοντας να μην τσεπώνουν οι υπάλληλοι περισσότερα απ' όσα


δικαιούνταν. Κάποιο βράδυ συνάντησα έναν πελάτη απ' την 'Ομαχα της


Νεμπράσκα. 'Ηταν επίτροπος στην εκκλησία της ενορίας του. Το ξέρω γιατί όλη


την ώρα μου κοπανούσε την ιδιότητά του. Ε, παρ' όλα αυτά έρχονταν 600 μίλια


μακριά από το σπίτι του, ξεβιδωνόταν στο χορό με κάποια γκόμενα που ποτέ


δεν είχε ξαναδεί στη ζωή του κι έπινε σαν νεροφίδα. Του 'πα λοιπόν μια μέρα


<Αντί να 'ρχεσαι όλο αυτό το δρόμο γ ιατί δεν πηγαίνεις να κάνεις το κέφι


σου σε κάποιο κέντρο της κοινότητας σου;> Ξέρεις τι μου απάντησε; <Τι είναι


αυτά που λες; Τρελάθηκες; Δε θέλω να ντροπιάσω την οικογένειά μου με τέτοια


καμώματα!>. <Αφού λοιπόν είσαι τόσο φίνος φαμελιάρης>, τον ρώτησα <τι


διάολο γυρεύεις με μια κοπέλα που θα μπορούσε να 'ταν κόρη σου;> Εκείνο


που ήθελα να καταλάβω ήταν, στο βαθμό που ήθελε να κάνει τα <τρελά> και τα


<πονηρά> του, τι σημασία είχε το πού τα έκανε; Αυτού του είδους η υποκρισία


μου ταράζει το νευρικό σύστημα. Κι είναι ένας ακόμη από τους λόγους που


θέλω να γραφτεί αυτό το βιβλίο.Ά


-Δε θέλω να πω ότι ο υπόκοσμος αποτελείται από ένα μάτσο αδελφές του


ελέους. Μερικοί από μας είναι ικανοί να σε καθαρίσουν αν τους κάνεις


λαδιά. Πλην όμως οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δουλεύουν για το


Οργανωμένο 'Εγκλημα δεν είναι παρά οικογενειάρχες που πασχίζουν για τον


επιούσιο. Δε θέλουν να πειράξουν κανένα. Υπάρχουν πολλοί από μας που ούτε


σκοτώνουν, ούτε πόδια σπάνε γιατί απλώς δεν τους ταιριάζει η βία, δεν τη


γουστάρουν. Αλλά μόνο εκείνοι που δεν δίνουν δεκάρα για τίποτα, εκείνοι που


έτσι εν ψυχρώ σου φυτεύουν μια σφαίρα στο κεφάλι ή σου σπάνε τα πόδια, αν


κάτι τέτοιο σου αξίζει, είναι που φτάνουν ψηλά και οικονομάνε τα γερά


λεφτά. 'Οπως η αφεντιά μου, λόγου χάρη. Κάνω οτιδήποτε χωρίς κανένα


ενδοιασμό. Αν είναι να τα οικονομήσω δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα: ζήτα μου


κάτι και την άλλη στιγμή το 'χω τελειωμένο, αρκεί να μου δώσεις τα λεφτά


που συμφωνήσαμε. Κι ακριβώς το γεγονός ότι δεν παθαίνω αγκύλωση τη στιγμή


που τραβάω τη σκανδάλη, είναι που με ανεβάζει στην υπόληψη των άλλων


του συναφιού.Ά


-Το Οργανωμένο 'Εγκλημα στηριζόταν σε γερές βάσεις πολύ πριν ανακατευτώ


μαζί του. Οι ρίζες του είναι βαθιά χωμένες στο Σιτσιλιάνικο έδαφος και η


δομή του όπως την ξέρουμε σήμερα άρχισε να χτίζεται πριν από εκατοντάδες


χρόνια σ' αυτό το Ιταλικό νησί όταν οι ντόπιοι έφτιαξαν μια μυστική


οργάνωση για να προστατευτούν από τους μεγαλοτσιφλικάδεςι και τους


φεουδάρχες. Τα αρχικά αυτής της οργάνωσης σχημάτιζαν τη λέξη Μαφία και μ'


αυτό το όνομα παρέμενε γνωστή μέχρι τα σήμερα. Αρχικά η Μαφία ήταν πολύ


δημοφιλής ανάμεσα στους φτωχούς Σιτσιλιάνους, αργότερα όμως απόκτησε


τεράστια δύναμη ώσπου στο τέλος έφτασε να είναι πιο ισχυρή ακόμα κι απ'


τους γαιοκτήμονες. Άρχισε να βάζει χέρι παντού από τα λιανομάγαζα μέχρι την


εκκλησία. Οι ρόλοι τότε αντιστράφηκαν και οι γαιοκτήμονες άρχισαν να


<αγοράζουν> προστασία απ' αυτή την ίδια τη Μαφία, οπότε για πρώτη φορά


μπήκε μπροστά η μηχανή των εκβιασμών!Ά


-Οι πρώτοι Μαφιόζοι πάτησαν πόδι στην Αμερική το 1880. Πολλοί απ' αυτούς


έφτασαν ως εδώ κυνηγημένοι από την Ιταλική αστυνομία. Τα είχαν λογαριάσει


καλά τα πράγματα κι είχαν φτάσει στο περισπούδαστο συμπέρασμα ότι αυτά που


έκαναν στη Σικελία θα μπορούσαν να κάνουν κι εδώ. Δεν πέσανε έξω! Αυτοί οι


ιταλιάνοι εμιγκρέδες ήταν πολύ προληπτικοί, π.χ. το θεωρούσαν γρουσουζιά αν


τους έσπαγε κάποιος στο ξύλο κι έτσι μοιραία άρχισε η μεγαλοεπιχείρηση που


ακούει στο όνομα <προστασία>. Τελικά η Μαφία κατάφερε να ελέγχει το


μεγαλύτερο μέρος από τις παράνομες δραστηριότητες στις Ανατολικές Ηνωμένες


Πολιτείες. Την ίδια εποχή παράλληλα με τους Ιταλούς άρχισαν να φτάνουν στη


χώρα κατά κύματα οι μετανάστες άλλων εθνικοτήτων. Οι Ιρλανδοί και οι


Εβραίοι αντιγράφοντας τα καμώματα των Ιταλών, άρχιζαν να τα εφαρμόζουν κι


αυτοί στις δικές τους κοινότητες. Σ' αυτή τη φάση δεν υπήρχε ακόμα καμιά


μορφή οργάνωσης. Οι Ιρλανδοί δεν πείραζαν τους Ιταλούς κι οι Ιταλοί άφηναν


τους Ιρλανδούς στην ησυχία τους. Ο καθένας είχε τη δική του ακτίνα δράσης


κι έκανε τα δικά του ανενόχλητος. Τα πράγματα όμως άλλαξαν εκ θεμελίων


με την έλευση της Ποτοαπαγόρευσης.Ά


-Τη βάση για την οργάνωση του εγκλήματος έβαλε κάποιος Τζόνι Τόριο, θείος του Αλ Καπόνε. Ο Τόριο φεύγοντας από το Μπρούκλιν ήλθε στο Σικάγο και


δημιούργησε ένα συνδικάτο του εγκλήματος που ασχολούνταν με το λαθρεμπόριο, τα στοιχήματα, την πορνεία, κ.τ.λ. Όταν το λαθρεμπόριο άρχισε να αφήνει πολλά λεφτά χρειάστηκε κάποιον άνθρωπο για τη διεύθυνση της επιχείρησής του στο Σικάγο και κάλεσε γι' αυτή τη δουλειά τον Αλ Καπόνε. Ύστερα από μερικά χρόνια, μια συμμορία παρά λίγο να καθαρίσει τον Τόριο, ο οποίος μετά από αυτό το περιστατικό τα μάζεψε κι έφυγε στο εξωτερικό, αφήνοντας όλη την επιχείρηση στα χέρι α του Καπόνε. Απ' αυτό το σημείο κι ύστερα άρχισε η πραγματική οργάνωση του εγκλήματος και οι σχετικές εκκαθαρίσεις, ο πόλεμος για την απόκτηση περιοχών επιρροής, τον έλεγχο, ο χρήμα, την παντοδυναμία. Τότε ξεκίνησε κι ο περιβόητος πόλεμος των συμμορ ιών. Ο Καπόνε εκσυγχρόνισε τον τρόπο σκέψης του υποκόσμου. Αυτός πρώτος κατάλαβε ότι η επαφή και η συνεργασία με τις άλλες συμμορίες ήταν όχι μόνο αναγκαία για λόγους επιχειρηματικής σκοπιμότητας, αλλά και ωφέλιμη γι' αυτή την ίδια την επιβίωση του Ο ργανωμένου Εγκλήματος στο σύνολό του.Ά


-Καθώς τα χρόνια περνούσαν οι παλιές καραβάνες, οι τύποι σαν τον Μουστάκια


Πέπε, έπρεπε να φύγουν απ' τη μέση γιατί ήταν αργόστροφοι κι οπισθοδρομικοί,


ενώ παράλληλα οι νεαροί κοκόροι είχαν αρχίσει να κάνουν τη δυναμική τους


εμφάνιση στα πράγματα του υποκόσμου. Περί τα μέσα του 1930 όλες σχεδόν οι


μεγάλες πόλεις ελέγχονται από μια και μοναδική συμμορία η οποία στο μεταξύ


είχε καταφέρει να εξουδετερώσει τους ανταγωνιστές της. Η πόλη του Ντητρόιτ


π.χ. ήταν τσιφλίκι των Εβραίων γκάνγκστερ. Το ίδιο και το Κλίβελαντ. Οι


Ιρλανδοί είχαν πιάσει τα λιμάνια και τους ντόκους, ενώ οι Ιταλοί


διαφέντευαν ένα κομμάτι της Νέας Υόρκης και το μεγαλύτερο μέρος της


Ανατολικής Ακτής. Αυτοί οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι ο Καπόν ε είχε δίκιο. Ή


έπρεπε να συνεργαστούν ή έπρεπε να φύγουν από τη μέση. Μέσ' από αυτές τις


εξελίξεις άρχισε να γεννιέται η οργάνωση. Οργανωθήκαμε όταν κάποτε


καταλάβαμε ότι όλοι κάναμε την ίδια δουλειά. Αν οι μηχανικοί είχαν τη δικιά


τους οργάνωση και οι κτηματομεσίτες το ίδιο, τότε γιατί να μην μπορούσαμε


να οργανωθούμε κι εμείς οι άνθρωποι του εγκλήματος; Σήμερα δουλεύουν για


την οργάνωση, άνθρωποι κάθε φάρας και φυλής. Είναι μια 100% Αμερικάνικη


επιχείρηση!!Ά


-Είναι αστείο το γεγονός ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, όταν ακούν για


υπόκοσμο, ο νους πάει στους Ιταλιάνους. Έχουν ταυτίσει τη Μαφία με το


Οργανωμένο Εγκλημα, τη στιγμή που η πρώτη δεν αποτελεί παρά ένα κομμάτι


της όλης δομής του. Δυστυχώς για τους ίδιους, οι Ιταλοί συγκεντρώνουν πά νω


τους όλη τη δημοσιότητα. Ακριβώς γι' αυτό το λόγο, μερικοί μακαρονάδες


συμμορίτες που θέλουν να μπει τέλος σ' αυτό το <κακό>, μόλις αρχίσουν να


γίνονται φίρμες στους κύκλους του Οργανωμένου Εγκλήματος, αλλάζουν το όνομα τους και υιοθετούν κάποιο Ι ρλανδέζικο. Έτσι, ο Τζίμι Πλομέρι έγινε Τζίμι


Ντόυζι κι ο Τόμας 'Εμπολι έγινε Τόμι Ράιαν. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό,


μιας κι είναι σίγουρο πως οι Ιρλανδοί δεν έχουν ανάγκη από τέτοιου είδους


ρεκλάμα. Ακόμη και ΣΗΜΕΡΑ έχουν πολύ γερή συμμορία. Όμω ς και οι Εβραίοι δεν πάνε πίσω. Αυτοί βασικά ασχολούνται με τα χαρτοπαίγνια. Έχουμε ακόμη και κινέζικες συμμορίες. Παρ' όλα αυτά, οι πάντες φορτώνουν τα πάντα στους


ιταλιάνους. Φυσικά δε θέλω να τους υποτιμήσω μ' αυτά που λέω. Σίγουρα


αποτελούν μια υπολογίσιμη δύναμη στο χώρο του Οργανωμένου Εγκλήματος. Αλλά, όπως και να το δει κανείς, οι πιο σκληροτράχηλοι στις συναλλαγές τους, οι


πιο αδίστακτοι και πωρωμένοι δολοφόνοι στην ιστορία του Αμερικάνικου


υποκόσμου, είναι σίγουρα οι Εβραίοι.Ά


-Ήτανε ο ι Εβραίοι που έστησαν και δούλεψαν την περιβόητη εταιρεία των


δολοφόνων. Σαν ιδρυτής αυτής της εταιρείας φέρεται κάποιος Εβραίος ονόματι


'Αμποτ Ρέλες και μέλη της χρημάτισαν μεταξύ άλλων ο Λούι, ο Λέπκυ, ο


Μπούτσαλτερ μέχρι και ο Μπάγκου Σήγκελ. Κανείς δε θεωρεί τους Κινέζους μέλη του Οργανωμένου Εγκλήματος κι εδώ που τα λέμε δεν είναι. Έχουν τα δικά


τους χαρτοπαίγνια, το δικό τους σύστημα τοκογλυφίας, τα δικά τους ναρκωτικά. Αυτοί είναι Κινέζοι και κανείς Λευκός στον αιώνα τον άπαντα δεν πρόκειται να χωθεί ανάμεσά τους. Αν κάποιος <Καυκάσιος> (δηλαδή με τη φυλετικέ έννοια του όρου), προσπαθήσει να χώσει τη μύτη του φέρ' ειπείν στην Τσάινα Τάουν της Νέας Υόρκης ή του Σαν Φρανσίσκο, σίγουρα θα <πάει> πριν την ώρα του. Τους ξέρω καλά. Υπάρχει κάποιος τύπος στη Νέα Υόρκη, ένας μικρο σκοπικός ηλικιωμένος Κινέζος που ακούει στο όνομα Γου. Αυτός ο ανθρωπάκος ελέγχει το FAN -TAN, το ΜΑΗ -ΖΟΝGG και το λαθρεμπόριο ναρκωτικών. Διευθύνει μια οργάνωση που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από την οποιαδήποτε άλλη που υπάρχει σ' αυτή τη χώρα. Και τα οικονομάει τρελά γιατί οι Κινέζοι είναι τρομεροί τζογαδόροι. Ανάμεσα σε δυο κατσαρίδες μπορεί να στοιχηματίσουν ποια έχει τα περισσότερα πόδια. Οι Κινέζοι έχουν τις δικές τους πολιτικές λέσχες και γενικά ζουν στο δικό τους <κίτρινο> κόσμο. Δεν παίρνουν εντολές από κανένα. Έχουν τη δική τους φτιάξη, κι αυτό είναι όλο, φίλε μου. Πάντως εμείς του υποκόσμου τους σεβόμαστε γιατί κατάφεραν να δημιουργήσουν τη δική τους κατάσταση και να οργανωθούν όπως όλοι οι άλλοι... εκτός από τους μαύρους .Ά


-Οι μαύροι ήταν από πάντα τους <οι μικροί> για όλες τις δουλειές στον κόσμο


του Οργανωμένου Εγκλήματος. Το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών και ιδιαίτερα


οι <αριθμοί> είναι βασικά οι δυο τομείς που τους έχουν παραχωρηθεί για να


βγάζουν το μεροκάματο. Όμως οι μαύροι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους όσες


φορές προσπάθησαν να οργανωθούν το μόνο που κατάφεραν με κάποια επιτυχία


ήταν... οι πιο <τσαμπουκάδες> απ' αυτούς να βρεθούν με μια σφαίρα στο


κεφάλι! Κι αυτό συμβαίνει γιατί το κάθε αφεντικό εξαφανίζει α πό προσώπου


γης και καταστρέφει οποιοδήποτε προσπαθήσει να του αρπάζει την επιχείρηση ή


να πατήσει πόδι στα λημέρια του- και είναι σ' αυτές ακριβώς τις περιπτώσεις, που εγώ πουλάω τις καλές μου υπηρεσίες. Εδώ δεν υπάρχει προειδοποίηση του στιλ, : <Αυτό είναι δικό μου, παράτα το και δίνε του>. Αυτός που προσπαθεί να βάλει χέρι στο <βιος> κάποιου άλλου είναι ξεγραμμένος, εκτός κι αν έχει τα κότσια και τη δύναμη να ξαποστείλει αυτόν τον άλλο που διαφέντευε μέχρι τότε μια <επιχείρηση> ή μια περιοχή . Σ' αυτή τη δουλειά το πόσο μπροστά πας και το πόσο <προκόβεις> εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τα κότσια σου.Ά


-'Οταν οι άλλοι έδιναν τις μάχες τους, οργανώνονταν και δημιουργούσαν το


σύστημα πάνω στο οποίο βασίστηκε το Οργανωμένο 'Εγκλημα, οι μαύροι έξυναν


τα νύχια τους. Τώρα για ευνόητους λόγους, δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα


το σπουδαίο μέσα στα πλαίσια του Οργανωμένου Εγκλήματος. Δουλεύουν στο


Χάρλεμ και μερικές άλλες νέγρικες περιοχές κι αυτό είναι όλο. Ποτέ δεν


πρόκειται να πάνε π αραπέρα, πίστεψέ με. Όποιος μαύρος θελήσει να πουλήσει


αγριάδα, θα βρεθεί με τα μούτρα σπασμένα ή με μια σφαίρα στο κεφάλι, πριν


προλάβει να καλοσκεφτεί τη μαλακία που έκανε. Μερικοί δημοσιογράφοι


ρώτησαν κάποτε ένα μέλος των Μαύρων Πανθήρων γιατί δεν κατεβαίνουν στον


δρόμο να παίξουν <αριθμούς> με τους ομόχρωμούς τους. <Γιατί μεγάλος Μέγας


(δηλαδή τα λευκά αφεντικά του Οργανωμένου Εγκλήματος) θα μας τινάξει τα


μυαλά στον αέρα>, απάντησε ο τύπος κι είχε απόλυτο δίκιο. Μην προσπαθήσεις


να βάλεις χέρι στα χωράφια μας, γιατί το μόνο που θα κερδίσεις είναι μια


φτηνή κηδεία!! Υπάρχει προκατάληψη για τους μαύρους; Πραγματικά αυτό δεν το ξέρω. Ίσως έχει δημιουργηθεί μια τέτοια εντύπωση, επειδή χρόνια τώρα


κλαψουρίζουν και φωνάζουν γι' αυτά που στ ερούνται, αλλά βασικά ποτέ δεν


έκαναν κάτι από μόνοι τους για να αλλάξουν το ριζικό τους. Πριν από χρόνια


είχαν την ευκαιρία να βάλουν στο χέρι το Χάρλεμ, αλλά κανείς μαύρος δεν


έσπασε τη μέση του. Τότε ακόμα δε μας χρειάζονταν. Όμως εμείς ήρθαμε, είδαμε και... μείναμε, παίρνοντας συνάμα την κατάσταση στα χέρια μας. Και μια και μείναμε, κανείς δεν πρόκειται να μας κουνήσει.Ά


-Προσωπικά, μόνο μερικές φορές τα 'βαλα με μαύρους. Η τελευταία ήταν το


1968. Όλη η ιστορία άρχισε, όταν δυο αραπάδες πήγα ν στο σπίτι ενός φίλου


μου να τον ληστέψουν. Κι ως εδώ δεν τρέχει τίποτα γιατί το σούφρωμα είναι


μέσα στο κόλπο, είναι δουλειά, κι αν περιορίζονταν μόνο στη ληστεία, όλα


θα 'ταν μέλι -γάλα. Αυτός ο φίλος που σου λέω, είναι ένας φουκαράς


δικηγοράκος που ποτέ δεν είχε πειράξει κανέναν. Στην κυριολεξία αγαπάει


όλον τον κόσμο κι είναι πρόθυμος να βοηθήσει τον οποιοδήποτε που θα του


ζητήσει κάτι. Όσον αφορά στους μαύρους, αφιέρωνε τον χρόνο του αναλαμβάνοντας την υπεράσπιση μελών των μειονοτήτων που δεν είχαν λεφτά να


πληρώσουν δικηγόρο, πολύ πριν αυτού του είδους η κοινωνική προσφορά


αναγνωριστεί κι επίσημα. Αυτοί οι τύποι λοιπόν, αφού τον λήστεψαν, άρχισαν

Η αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.4

-Το πρώτο <γραφείο> μου το 'στησα στη διασταύρωση των λεωφόρων Γουίλκινς, 'Ιντερβαλ και της οδού Τζένινγκς στο Μπρονξ. Με λίγα λόγια, βρισκόμουν

ακριβώς στην καρδιά του εμπορικού κέντρου της περιοχής. Στη μια γωνιά ήταν

ένα εβραϊκό ψιλικατζίδικο, στην απέναντι ένα ζαχαροπλαστείο -που στην ουσία

ήταν γραφείο στοιχημάτων- και ακριβώς δίπλα απ' αυτό ένα μεγάλο φαρμακείο.

Εκεί γύρω απ' το τετράγωνο που είχα στήσει το <μαγαζί> μου βρίσκονταν σκορπισμένα και μερικά υπαίθρια μανάβικα. Τότε έμενα στην οδό Φρήμαν κι

έπρεπε να πηγαίνω με τα πόδια ένα ολόκληρο τετράγωνο για να φτάσω στο πόστο

μου. Την πρώτη μέρα σ' αυτή τη δουλειά σηκώθηκα γύρω στις έξι παρά τέταρτο

και φόρεσα το ένα πάνω από το άλλο το δυο πιο ζεστά μου πουκάμισα. Ήτανε

τέλη Σεπτέμβρη και δεν είχα σακάκι. Τελικά έχωσα σε μια τσέπη έ να μπλοκ και

δυο μολύβια, πήρα παραμάσχαλα ένα πλιάν τραπεζάκι και μια μικρή καρέκλα και

ξεκίνησα να στήσω το <γραφείο> μου. Γύρω στις εξίμισι ήμουν έτοιμος να

δεχτώ την εκλεκτή μου<πελατεία>.Ά

-Ο πρώτος πελάτης ήταν ο ιδιοκτήτης ενός μανάβικου· ποντάρισε 10 σεντς στον

αριθμό 013 -το θυμάμαι σαν να είναι τώρα- και με είδε που τουρτούριζα. Έβγαλε τότε το σακάκι του και το 'ριξε στους ώμους μου. Τις επόμενες μέρες συνέχισε να κάνει την ίδια δουλειά. Ερχόταν με το σακάκι του στη <δουλειά>, μου το 'δινε να το φοράω όσο καθόμουν εκεί και μετά το ξανάπαιρνε πίσω πριν φύγει για το σπίτι του. Αυτό κράτησε σχεδόν ένα μήνα μέχρι που αγόρασα δικά μου ρούχα.Ά

-Περνούσα πολλές ώρες καθισμένος μπροστά στο τραπεζάκι μου. Το 'χα διακοσμήσει έτσι ώστε ν α κάνει εντύπωση και είχα ντύσει την επιφάνειά του με μια έγχρωμη φωτογραφία του παλατιού του Μπάγκιχαμ. Κάθε φορά που τέλειωνα τ' άφηνα σε κάποιο από τα μανάβικα για να μη το κουβαλάω μπρος πίσω. Η πελατεία μου απαρτιζόταν από τους υπαλλήλους των γύρω μαγαζιών, από περαστικούς κι από τις νοικοκυρές της περιοχής που έρχονταν τα πρωινά ειδικά και μόνο για ν' αγοράσουν λαχνούς. Απ' όλους τους πελάτες μου ξεχώριζα έναν Ήταν κάποιος κοντούλης, μικροκαμωμένος νέγρος με στραβό ποδάρι. Κάποτε τον ρώτησα τι θα 'κανε αν κέρδιζε. Δε νομίζω ότι πίστευε σε τέτοια τύχη. Παρ' όλα αυτά ερχόταν κούτσα κούτσα κάθε πρωί, έριχνε πάνω στο τραπέζι μου τρία σεντς και μου 'λεγε: <Τι θα γίνει, γιόκα; Θα μου δώσεις σήμερα το τυχερό;> Και κάθε φορά του απαντούσα : <Νομίζω πως σήμερα θα 'ναι η τυχερή σου μέρα>. 'Ομως αλλιώς τα θέλουν οι άνθρωποι, αλλιώς ο Θεός. Μέχρι τη μέρα που έγινα ελεγκτής και παράτησα το πόστο, ο ανάπηρος νέγρος δεν έλειψε ούτε μια φορά.Ά

-Την πρώτη μέρα έβγαλα 100 δολάρια και κάτι ψιλά από τους περαστικούς που πήγαιναν στις δουλειές τους. 'Ήταν η εποχή που ο κόσμος δεν έπαιζε όπως τζογάρει σήμερα. Ποντάριζαν από 1 έως 5 σεντς. Όποιος ποντάριζε κόρι (15 σεντς) θεωρούνταν πολύ γερός παίκτης. Εκείνη την ημέρα έμαθα και κάτι πολύ σπουδαίο: δεν μπορείς να κάνεις τίποτε χωρίς κοντράτο. Το κοντράτο είναι μια συμφωνία για να μπορείς να κάνεις την οποιαδήποτε δουλειά, από το να <λαδώσεις> κάποιο μπάτσο μέχρι φόνο. Η συμφωνία κλείνεται αποκλειστικά και μόνο προφορικά για ευνόητους λόγους. Όμως στην επιχείρηση <'Οργανωμένο Έγκλημα> ο λόγος σου είναι συμβόλαιο! Αν σου δώσω λεφτά και μου δώσεις το λόγο σου πως θα μου τα γυρίσεις μέσα στα χρονικά όρια που θα συμφωνήσουμε, έχω την απαίτηση να κρατήσεις την υπόσχεσή σου. Αν παραβείς το λόγο σου, οι συνέπειες που θα έχεις κυμαίνονται από πολύ κακές μέχρι... πάρε μέτρα για φέρετρο.Ά

-Στις 8 το πρωί εκείνης της πρώτης μέρας -Δευτέρα ήταν νομίζω- ο αστυφύλακας που έκανε περιπολία στην περιοχή, ήρθε μέχρι το στέκι μου και αφού βεβαιώθηκε πως Δε μ' ενοχλούσε κανείς, έφυγε. Ποτέ δεν έμαθα πόσο χρέωνε ο μπάτσος την προστασία ή ποιος τον πλήρωνε. Πάντως από μένα Δε ζήτησε ποτέ δεκάρα. Από εκείνη την ημέρα μέχρι τα σήμερα, αν εξαιρέσεις τον καιρό της θητείας μου στον στρατό, δεν έχω κάνει ούτε μισής ώρας τίμια δουλειά.Ά

-Μικρός ακόμη, εκτός από τους <αριθμούς> ανακατευόμουνα και με χίλια δυο άλλα πράγματα. Ένα φεγγάρι, μαζί με μερικούς άλλους, κάναμε εφόδους στο Γραφείο Διευθύνσεως Τιμών στην 57η Οδό, στο Μανχάταν. Επειδή ήμουν μικρόσωμος, μπορούσα εύκολα να χώνομαι μέσα από τον γκισέ και να βουτάω με το τσουβάλι κουπόνια τροφίμων που περίμεναν εκεί για κάψιμο. Είχαμε αρπάξει από κει μέσα ίσαμε έναν τόνο: κουπόνια για ζάχαρη, κουπόνια για βενζίνη, κουπόνια για κονσέρβες, κουπόνια για ό,τι βάλει ο νους σου. Τα κλέβαμε, που λες, τα φέρναμε στο κέντρο της πόλης και τα πουλούσαμε στους κατά τα άλλα έντιμους και αξιότιμους πολίτες!Ά

-Ένας τύπος που γνωρίζαμε είχε ένα φορτηγάκι μ' ένα βαρέλι στην καρότσα που

χώραγε 50 γαλόνια βενζίνη. Πηγαίναμε λοιπόν και σταματούσαμε δίπλα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και μεταγγίζαμε βενζίνη από τα ρεζερβουάρ τους στο

βαρέλι του φίλου μας. Άλλες φορές πάλι σηκώναμε τ' αμάξια μ' έναν γρύλο και κλέβαμε τα λάστιχά τους. Κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας και φαντάσου ότι στην τρυφερή ηλικία των 11 χρόνων οικονομούσα εβδομήντα με εκατό δολάρια την

ημέρα. Όταν είσαι τόσο φτωχός όσο ήμουν εγώ τότε, έχεις μιαν απλή αρχή: κάνεις οτιδήποτε σου τύχει προκειμένου να επιβιώσεις.Ά

-Το ότι ήμουνα ο ντόπιος <υπάλληλος> της τοπικής οργάνωσης που έπαιζε τους

<αριθμούς> ήταν κοινό μυστικό. Ποιος νόμιζαν ότι τους τσέπωνε τα ωραία τους λεφτά; Η υποκρισία, που μου δίνει στα νεύρα σήμερα, υπήρχε και τότε.Μερικοί

Φαρισαίοι έλεγαν <Δεν είναι τρομερό; Αυτό το παιδάκι, για να πουλάει λαχνούς σίγουρα είναι ανακατεμένο με κακοποιούς>, κι ύστερα έβαζαν το χέρι στην τσέπη για ν' αγοράσουν από μένα τους λαχνούς τους. Χωρίς τις καθημερινές τους συνδρομές, φυσικό είναι πως δε θα υπήρχα ούτε εγώ ούτε το <γραφείο> μου, επομένως θα ήμουν αναγκασμένος να βρω κάποια άλλη απασχόληση. Ποτέ δε θα ξεχάσω αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι τους μου κοπανούσαν το ίδιο μαλακισμένο τροπάρι, <Δεν είναι σωστό να κάνεις αυτή τη δουλειά>, όμως _τι τα θες;_ κανένας δε βρέθηκε να μου πει, <θέλεις, βρε, να σε μάθω μια τέχνη; θέλεις να σε βοηθήσω να βρεις μια δουλειά;>. Μπα! Ποτέ κανείς τους δε μου 'πε κάτι τέτοιο. Έτσι κι εγώ έμαθα τη δικιά

μου τέχνη. Τα δεκατέσσερά μου ήταν ένας πολύ σημαντικός σταθμός στη ζωή μου.

Παράλληλα με την επιτυχία μου σαν λαχνοπώλης είχα και την πρώτη μου σεξουαλική εμπειρία. Την έλεγαν Μάρτζι και ήταν 19 χρόνων. Ένα πολύ καθωσπρέπει κορίτσι Είχε κοντά, καστανά μαλλιά, γλυκό προσωπάκι και τεράστια βυζιά. Απ' ότι έμαθα αργότερα, δεν ήμουνα εγώ προσωπικά που της είχα προξενήσει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Απλώς ήταν η <βίδα> της τέτοια, να τα φτιάχνει με αγόρια που 'χαν τη φήμη του σκληρού καρυδιού. Και να σου πω, υπάρχουν πολλές τέτοιες γκόμενες. Το νταραβέρι με κακοποιά στοιχεία φαίνεται τις γλυκαίνει ανάμεσα στα σκέλια!Ά

-Η Μάρτζι κι εγώ είχαμε βγει κάμποσες φορές έξω, χωρίς όμως να συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Προσωπικά δεν έβλεπα την ώρα να χουφτώσω τις βυζάρες της αλλά βλέπεις λόγω απειρίας δεν ήξερα από που ν' αρχίσω! Ένα βράδυ πήγαμε στο σπίτι της ν' ακούσουμε στο ραδιόφωνο μια εκπομπή με τον Μπομπ Χόουπ. Οι γονείς της έλειπαν διακοπές κι έτσι είχαμε όλο το σπίτι στη διάθεσή μας. Όταν τελείωσε η εκπομπή αποφάσισα να κάνω ένα ντους -βλέπεις ποτέ δεν είχαμε ζεστό νερό στο σπίτι μας- κι όταν βγήκα τη βρήκα να με περιμένει με μια πετσέτα στα χέρια. Ήτανε

η πρώτη φορά στη ζωή μου που κάποια γυναίκα μ' έβλεπε γυμνό, εκτός από τη μάνα μου. Προσπάθησα όσο μπορούσα να μη χάσω την ψυχραιμία μου. Την άφηνα να με πασπατέψει για λίγο. Μετά μπήκε και αυτή στο μπάνιο. Μόλις είχα αρχίσει να ντύνομαι, όταν μπήκε πάλι στο δωμάτιο τελείως γυμνή. Με τη σειρά μου κι εγώ πρώτη φορά που έβλεπα γυμνή γυναίκα, εκτός από τα περιοδικά. Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι κι άρχισε να μου χαϊδεύει ολόκληρο το κορμί. Μέχρι τα τότε ό,τι ήξερα περί σεξ, ήταν όσα είχα ακουστά από δω και από κει. Πάντως τα κατάφερα να μη τα χάσω. Τελικά, έχωσε τη γλώσσα της στ' αυτί μου και τότε άναψα και πήρα φόρα.... Αυτό ήταν.Ά

-Εξακολούθησα να τη βλέπω για ένα χρόνο και... μου 'μαθε πολλά!! Όταν έγινα 15 χρόνων είχα ήδη αρχίσει να βαράω ανθρώπους για το χρήμα. Την ίδια περίπου εποχή είχα γίνει ελεγκτής στους λαχνοπώλες της περιοχής μου και κέρδιζα μια μικρή περιουσία σε σύγκριση με τα λεφτά που οικονομούσα παλιότερα. Δουλειά μου, σαν ελεγκτής, ήταν να γυρνάω και να μαζεύω τις εισπράξεις των άλλων που είχαν στέκια κι έπαιζαν τους <αριθμούς> με τον κοσμάκη. Δίπλωμα οδήγησης δεν είχα, αλλά παρ' όλα αυτά, οδηγούσα ένα ωραίο αμάξι για να κάνω τη δουλειά μου πιο γρήγορα. Εξακολουθούσα να κρατάω τη γερή πελατεία της γωνιάς Τζένινγκς και Γουίλκινς, αλλά είχα βάλει άλλον στο παλιό πόστο μου να μαζεύει τις πενταροδεκάρες. Είχα σαράντα <υπαλλήλους> που δούλευαν για μένα και έπαιρνα το 10% επί των εισπράξεών τους συν 35% από τους δικούς μου πελάτες (τα υπόλοιπα πήγαιναν στον

συντονιστή, τ' αφεντικό της ντόπιας οργάνωσης) _ δηλαδή κέρδιζα γύρω στα 500

δολάρια ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ κι όλ' αυτά στα 15 μου χρόνια!Ά

-Σαν αντάλλαγμα γι' αυτό το 10%, είχα την ευθύνη του <υπαλλήλου>. Έκλεινα συμφωνίες και <λάδωνα> τους αστυνομικούς και στην περίπτωση που τσάκωναν

κάποιον από τους ανθρώπους μου, πλήρωνα φίφτι-φίφτι μ' αυτόν τα έξοδα του

δικηγόρου του. Δούλεψα σαν ελεγκτής περίπου δυο χρόνια και σ' αυτό το διάστημα έκανα και τον νούμερο ένα φόνο μου, για τον οποίο θα σου μιλήσω ύστερα. Μετά η καριέρα μου σταμάτησε ξαφνικά. Τρεις Ιταλιάνοι από το Φόρντχαμ, είδαν ότι τα πήγαινα μια χαρά κι ότι ήμουνα νέος. Ήλθαν λοιπόν μια μέρα κι έτσι στα καλά καθούμενα μου ανακοινώνουν ότι αποφάσισαν να με κάνουν συνεταίρο τους. Δηλαδή να με κάνουν συνεταίρο τους στη δική μου δουλειά!! Βέβαια, μπορούσα να πάω στους πιο πάνω από μένα και να τους πω ότι έχω φασαρίες, αλλά άμα φέρεσαι σαν

χέστης, τ' αφεντικά σε κοιτάζουν με μισό μ άτι κι αρχίζουν να την ψυλλιάζονται πως δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα μονάχος σου και να σε <μετράνε> για μπουνταλά και φλούφλη. Θα καθάριζαν για πάρτη μου, το δίχως άλλο, αλλά οι πιθανότητες προαγωγής μου θα έπεφταν στο μηδέν! Φυσικά ούτε λόγος πως θ' άφηνα να χάσω έτσι άδοξα 500 πράσινα την ημέρα. Δε μου το επέτρεπαν κι οι περιστάσεις, αφού ότι

οικονομούσα τα έκανα άνεμο. Έδινα μερικά φράγκα στο γέρο μου και τα υπόλοιπα τα ξόδευα στον τζόγο ή με όποιο τρόπο μπορεί να βάλει ο νους σου. Έτσι πήγα μια μέρα στους Ιταλούς και τους είπα: <Άιντε να γαμηθείτε, ρε σπαγγετίνες! Δε γουστάρω συνεταιριλίκια>.Ά

-Μου λέει ένας από αυτούς, <Μέλι στάζει το στοματάκι σου>, κι εγώ του τράβηξα μια γροθιά και χάλασα το δικό του. <Ακούστε κάτι>, τους είπα, <όπου σας πετύχω,

θα σας μαυρίσω στο ξύλο. Μη μου κολλάτε. Πάρτε δρόμο και μακριά από μένα>.

Για κακή τους τύχη, δεν πήραν τα λόγια μου τοις μετρητοίς. Μετά από δυο βδομάδες όπως βάδιζα στο δρόμο κατάλαβα πως είχα παρέα. Κάποιοι έρχονταν ξοπίσω μου. Σταμάτησα σ' ένα κατάστημα που πουλούσε είδη σπορ κι αγόρασα ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ που ζύγιζε 32 ουγκιές. Βγήκα από το μαγαζί και τράβηξα κατευθείαν για την απέναντι μεριά του δρόμου, κραδαίνοντας το ρόπαλο. Χωρίς να πω κουβέντα άρχισα να τους κοπανάω όπου έβρισκα. Από πάντα δούλευα το ρόπαλο με μαεστρία κι εξαιρετική δύναμη στ' αριστερά χτυπήματα. Τους έκανα κιμά. Έσπασα χέρια, πόδια, έσπασα παΐδια, έσπασα κεφάλια και έπειτα -για καλή μου τύχη- φάνηκε ένας μπάτσος. Αυτό στη γλώσσα των νομικών λέγεται <εγκληματική επίθεση>. Στο δικαστήριο, τα τρία πουλάκια φυσικά δεν άνοιξαν το στόμα τους, αλλά ήδη είχα πολύ κακή φήμη και οι μπάτσοι με είχαν πιάσει επί τω έργω. Ο δικαστής με δίκασε σαν ανήλικο και μ' άφησε να διαλέξω ανάμεσα σε 4 χρόνια στ ο κρατικό αναμορφωτήριο της Ελμίρα στη Νέα Υόρκη και το στρατό! Κείνη την ημέρα, για ευνόητους λόγους, πήρε τέλος η <παιδική μου ηλικία>.Ά

-Ο στρατός μ' άρεσε γιατί μ' έμαθε να σκέπτομαι υπεύθυνα. Μάλιστα μ' άρεσε τόσο πολύ, που μ' έκαναν τέσσερις φορές λοχία και λέω τέσσερις γιατί άλλες τρεις μ' είχαν ξηλώσει και μ' είχαν κάνει απλό φαντάρο. Συνήθως έτρωγα καμπάνες για τα πιο ηλίθια παραπτώματα. Π.χ. μας έδιναν ένα μακρύ κατάλογο όπου αναφέρονταν τα ονόματα διάφορων οργανώσεων κι ύστερα μας ζητούσαν να συμπληρώσουμε αν ανήκουμε σε κάποια απ' αυτές που 'χαν σαν στόχο τους την ανατροπή της Αμερικάνικης Κυβέρνησης. Εγώ έβαζα, <ναι> και τότε με πήγαιναν καροτσάκι σε κάποιον συνταγματάρχη. Τότε εγώ τους έλεγα: <Σαν ρεπουμπλικάνος που είμαι, φυσικό είναι να θέλω να φύγει ο Τρούμαν από την κυβέρνηση>. Τώρα που το σκέπτομαι, λέω τι μαλάκας που ήμουν, όμως τότε μου φαινόταν πολύ αστείο.Ά

-Όμως πάνω απ' όλα ο στρατός μου 'μαθε ένα επάγγελμα. Ήμουνα τυφεκιοφόρος και με το που πήρα τ' απολυτήριο, ήξερα να χειρίζομαι πολλούς τύπους όπλων. Ακόμα μ' έμαθε να σκέπτομαι: να μην κάνω μια κίνηση πριν έχω καταστρώσει κάποιο σχέδιο. Υπηρέτησα στο Φορτ Ντιξ, στο Φορτ Μπένινγκ και τέλος στην Κορέα. Πήρα το βάπτισμα του πυρός στη μάχη του Τσο-Σιν. Κάναμ σε αντιπερισπασμό για να διευκολύνουμε την απαγκίστρωση της πρώτης ταξιαρχίας των πεζοναυτών. Οι κίτρινοι τους είχαν στριμώξει για τα καλά εκεί πέρα, οπότε ορμήσαμε εμείς και κρατήσαμε τους βρομιάρηδες για πέντε μέρες περίπου, στο Γιουλού, μέχρι που μείναμε από πυρομαχικά. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που μας διέταξαν να τα παρατήσουμε και να πάρουμε μαύρο δρόμο. Μου 'χαν περισσέψει γύρω στις 5 σφαίρες και κοίταζα τριγύρω να βρω κανένα Τόμσον ημιαυτόματο, όταν οι αξιωματικοί μας είπαν να φύγουμε. Το 'βαλα στα πόδια κι άρχισα να τρέχω σαν λαγός. Δε φοβάμαι τη μάχη, αλλά δεν μπορείς να πολεμήσεις κάποιον μ' άδεια όπλα. Έτρεχα του καλού καιρού τραβώντας κάπου νότια, όταν είδα κάποιον πεσμένο φαρδύ πλατύ στην άκρη του δρόμου. Όπως πέρασα τρέχοντας κατοστάρι από πλάι του λαχανιάζοντας κι αγκομαχώντας σαν ατμομηχανή και μ' όλα μου τα μέλη να πονάνε από το πολύ τρέξιμο, τον άκουσα να φωνάζει από πίσω μου: <Έτσι μπράβο, λεβέντη μου. Χάζεψέ τους με την τρεχάλα σου, ώσπου να 'ρθουν ενισχύσεις>. Έβαλα τέτοια

γέλια, που απ' τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκα ξαπλωμένος σ' ένα χαντάκι!Ά

-Ένα άλλο πράγμα που μου 'μαθε ο στρατός, ήταν η πίστη κι η αφοσίωση στη

φιλία. Απ' την αρχή της βασικής εκπαίδευσης, έγινα κολλητός με δυο άλλους. Ο ένας ήταν α πό τη Βοστόνη, επαγγελματίας κλέφτης, κι ο άλλος ένας σκληρός και αμίλητος τύπος από το Οχάιο. Γίναμε τριάδα ομοούσια και αχώριστη. Γυρνάγαμε μαζί, τα βάζαμε μ' όλο τον κόσμο και προσέχαμε ο ένας τον άλλο. Στην τελευταία μας αποστολή ο φίλος απ' τη Βοστόνη σκοτώθηκε από τη σφαίρα ενός κιτρινιάρη. Οποιοσδήποτε άλλος και να 'ταν θα τον είχα παρατήσει εκεί που είχε σωριαστεί, όχι όμως το φίλο μου. Έπρεπε να τον φέρω στη βάση μας.Εγώ και το παιδί απ' το Οχάιο τον κουβαλήσαμε εναλλάξ στις πλάτες 70 μίλια, _ναι, επτά μηδέν μίλια!_, μένοντας κάμποσες μέρες πιο πίσω από τους άλλους. Για μένα, η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμιά ιδιαίτερη αξία, πόσο μάλλον ένα πτώμα, αλλά εμείς οι τρεις είχαμε ξεκινήσει μαζί και μαζί έπρεπε να τελειώσουμε. Στη μάχη δε φοβήθηκα ποτέ, αλλά ήμουν ανήσυχος. Αυτό το συναίσθημα κατάφερα σιγά σιγά να το κοντρολάρω. Έτσι έμαθα να δρω πολύ προσεκτικά, όταν το περιβάλλον γύρω μου δε μου είναι 100% γνώριμο.Ά

-Δεν ένιωθα και πολύ άσχημα στο στρατό. Παραλίγο, μάλιστα, να γινόμουν

<μονιμάς> και τότε... θεούλη μου, τι φρούτο θα 'χανε ο υπόκοσμος! Μια μέρα,

όπως γυρίζαμε μ' ένα φίλο μου από μια επιδρομή, πέσαμε πάνω σ' ένα συνταγματάρχη δικό μας, που τον είχαν στη μέση και τον τραβολογούσαν τρεις

Βορειοκορεάτες. Του 'χαν τσακίσει τα παΐδια στο ξύλο και τον πήγαιναν πιο

κάτω για να τον περιποιηθούν ακόμη καλύτερα. Όμως τους χαλάσαμε τα σχέδια

στέλνοντάς τους στον άλλο κόσμο. Μια κι ο τύπος δεν μπορούσε να σταθεί στα

πόδια του, έπρεπε να τον κουβαλήσουμε στην πλάτη. Ήτανε μια απόσταση 15 μιλίων μέχρι τις γραμμές μας, αλλά μ' όλους αυτούς τους κιτρινιάρηδες που παραμόνευαν κρυμμένοι στους θάμνους και τις ρεματιές κάναμε 6 μέρες. Στο διάστημα αυτό πιάσαμε φιλίες με τον Συνταγματάρχη.Ά

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΔΥΟ :
Η ΑΥΤΗΣ ΜΕΓΑΛΕΙΟΤΗΣ Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ






-Μια μέρα καθόμουν στην πιτσαρία του Sunny και διάβαζα την Νταίηλυ Νιούζ της Νέας Υόρκης, όταν ήρθε και κάθισε στο τραπέζι μου κάποιος γνωστός μου


που έπαιζε τους <αριθμούς> για να με ρωτήσει αν ήθελα να ποντάρω μαζί του.

Η αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.3

18 Γενάρη 1973

-ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΕΝΑ: <ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ>

-<`Ο Νονός'>; (αναφέρεται στην ταινία) Σιγά τη μαλακία!!>

-Χρόνια τώρα ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, τα βιβλία και οι εφημερίδες δεν κάνουν τίποτα άλλο απ' το να δίνουν μια λαθεμένη εικόνα για τους ανθρώπους του υποκόσμου. Αν κάποιος πίστευε έστω και τα μισά απ' όσα έβλεπε στον κινηματογράφο ή διάβαζε στις διάφορες φυλλάδες για μας, σίγουρα θα 'φτανε στο συμπέρασμα ότι ο υπόκοσμος αποτελείται από ένα μάτσο σκληρά παλικάρια που άλλη δουλειά δεν έχουν από το να απειλούν όλη την ώρα κάποιον ταλαίπωρο ιδιοκτήτη ζαχαροπλαστείου, μ' εκείνη τη χαρακτηριστική τους ιταλική προφορά του

Μπρονξ, ν' απαυτώνουν ωραίες γκόμενες, να συναντιούνται με μεγάλα πρόσωπα

και ν' αλληλοσφάζονται. Αυτά όλα απέχουν πολύ από την αλήθεια. Στην ουσία πολύ λίγα μέλη του υπο κόσμου μιλούν με ιταλική προφορά.Ά

-Όσο για τ' άλλα; Ε, ούτε αυτά ανταποκρίνονται τόσο πολύ στην πραγματικότητα. Αρκετοί από τους ανθρώπους του υποκόσμου δεν είναι δα και τόσο σκληροτράχηλοι, πολλές από τις γκόμενες είναι παχουλές και πάσχουν από κυτταρίτιδα, οι άνθρωποι που συναλλασσόμαστε είναι πολύ καθημερινοί, οι πιο πολλοί από μας σκοτώνουμε τις ελεύθερες ώρες μας μπροστά στην τηλεόραση του σπιτιού μας και λύνουμε τους

λογαριασμούς μας με το πιστόλι μόνο όταν τα πράγματα έχουν φτάσει στο απροχώρητο. Στην ουσία η εικόνα που έχει δημιουργηθεί στον κόσμο για μας,

από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, απέχει πολύ απ' την πραγματικότητα. Αυτό το

ξέρω, γιατί επί τριάντα χρόνια δουλεύω στον υπόκοσμο.Ά

-Το Οργανωμένο Έγκλημα βασικά έχει πολύ χαλαρή οργάνωση, αλλά πολύ στερεή

δομή. Έχουμε το δικό μας κοινωνικό σύστημα κι ακριβώς επειδή δεν μπορούμε

να κάνουμε χρήση του παραδοσιακού νομικού συστήματος, έχουμε δημιουργήσει

το δικό μας αστυνομικό σώμα που αναλαμβάνει και διευθετεί τα εσωτερικά μας

προβλήματα. Να λοιπόν κι ο ρόλος που παίζω εγώ μέσα στον υπόκοσμο: είμαι

ένα είδος χωροφύλακα! Κάθε μέλος του οργανωμένου εγκλήματος μπορεί να είναι

ικανό για πολλά πράγματα, πλην όμως, ο καθένας μας έχει μια συγκεκριμένη

ιδιότητα σε κάποιον συγκεκριμένο τομέα. Άλλοι τα καταφέρνουν μια χαρά στη διοργάνωση στοιχημάτων, άλλοι είναι σαΐνια στο λαθρεμπόριο. Εγώ σκοτώνω! Ο

επίσημος τίτλος μου είναι <εκτελεστής> και μέχρι τώρα έχω στο ενεργητικό μου 38 <εκτελέσεις>, 35 επί πληρωμή και 3 για λόγους εκδίκησης. Ποτέ δεν έχω σκοτώσει αθώο άνθρωπο. Μπορεί να 'χω στραπατσάρει μερικούς έτσι για να τους υπενθυμίσω ότι πρέπει να ξοφλάνε τα χρέη τους. Πάντως και οι 38 που έχω καθαρίσει ήταν όλοι τους μέλη του υποκόσμου.Ά

-Υπάρχουν επίπεδα ή κατηγορίες συμμετοχής στη δομή του Οργανωμένου Εγκλήματος. Αν είσαι κράχτης, λόγου χάρη, κλείνεις στοιχήματα. Αυτή είναι η

κατηγορία σου. Ή μπορεί πάλι να έχεις ειδικευτεί στη διάθεση κλοπιμαίων ή στην τοκογλυφία. Εγώ δεν έχω ενδοιασμούς να κάνω το οτιδήποτε γιατί όλοι ξέρουν ότι τραβάω τη σκανδάλη, γεγονός που με <ανεβάζει> σε πολύ ψηλότερη και πιο ευυπόληπτη κατηγορία! Αυτό που κάνω ούτε καν τ' ονομάζω έγκλημα. Για μένα είναι ένας τρόπος να βγάζω το ψωμί μου. Είναι μια δουλειά! Το επάγγελμά μου. Πάντως έχω κι άλλες ασχολίες. Κάνω λαθρεμπόριο ναρκωτικών και τσιγάρων, κλέβω φορτηγά, πουλάω στη μαύρη αγορά αρώματα, δίσκους και μαγνητοκασσέτες, κάνω τον μπράβο, διευθύνω χαρτοπαίγνια, καταχωρώ στοιχήματα, κάνω πορνογραφικές ταινίες, βρίσκω πελάτες για τους τοκογλύφους, πασάρω κλεμμένα αντικείμενα κ.τ.λ..

-Πάντως η ειδικότητά μου είναι να σκοτώνω ή όπως το λέμε στη γλώσσα μας να

χτυπάω ανθρώπους στο κεφάλι. Σήμερα είμαι ένας από τους πιο τρομερούς

δολοφόνους σ' αυτή τη χώρα Έχω τη φήμη ότι κάνω παστρικά και γρήγορα τη

δουλειά μου καταφέρνοντας να ξεπεράσω όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στο δρόμο

μου. Η συνταγή της επιτυχίας μου είναι απλή: τα παίζω όλα για όλα. Δε με νοιάζει αν ζήσω ή αν με φάνε. Αν είναι να ζήσω, έζησα, αν είναι να με φάνε, ε, Θεός σχωρέσ' τα πεθαμένα μου: αυτό είναι όλο. Ύστερα από τόσα χρόνια σ' αυτή τη δουλειά, έχω συνηθίσει. Αυτό που σου λέω δεν είναι λόγια του αέρα κι οι άνθρωποι του σιναφιού μου που το ξέρουν καλά με τρέμουν. Η βία δε μου κάνει καμιά ιδιαίτερη αίσθηση.

Αντίθετα, ύστερα από μια ολάκερη ζωή μου 'χει γίνει δεύτερη φύση. Άρχισα να κάνω αυτή τη δουλειά όταν κατάλαβα πως θα μου εξασφάλιζε αυτά που ζητούσα. Όταν είδα πως θα κέρδιζα τα λεφτά που ονειρευόμουνα να κερδίσω. Γι' αυτό λοιπόν ας μη μιλάμε για τύψεις και πράσιν' άλογα. Το έγκλημα και ο κόσμος του μου 'δωσαν ψωμάκι να φάω. Και μάλιστα τι ψωμάκι; Παντεσπάνι!Ά

-Το έγκλημα αφήνει λεφτά κι όποιος πει το αντίθετο είναι για δέσιμο. Λοιπόν άκου κάτι, αυτή τη στιγμή είναι πολύ περισσότεροι οι κακοποιοί -έτσι δεν τους λέτε;-

που κυκλοφορούν σαν τα λεύτερα πουλάκια με τις τσέπες τους γεμάτες λεφτά από

κείνους που 'ναι στην <ψειρού>.Ά

-Ο τύπος που καταλήγει στη φυλακή -τις περισσότερες φορές- είναι κάποιο χαζοπούλι που προσπάθησε να στριμώξει κανέναν ηλικιωμένο, να βιάσει καμιά γκόμενα ή να ληστέψει κάποιο μπακάλικο της κακιάς ώρας. Προσπαθεί με τα ψέματα να πιάσει την καλή και καταλήγει να το φάει το μαύρο φίδι! Τον επαγγελματία κακοποιό δεν τον στριμώχνεις εύκολα. Γιατί; Επειδή δεν πάμε γυρεύοντας να τα βάλουμε με τον τίμιο και ταλαίπωρο κοσμάκη. Αφήνουμε τους άλλους να έρθουν να μας βρουν!Ά

-Όπως τα υπολογίζω θα πρέπει να 'χω κερδίσει στη ζωή μου ίσαμε 4 εκατομμύρια δολάρια! Μ' άλλα λόγια μια ολάκερη περιουσία. Για την εφορία είμαι ένας φουκαράς πλασιέ γυναικείων καλλυντικών. Με κρατάει στα βιβλία του ένας φίλος μου και κάθε

βδομάδα του υπογράφω ένα τσεκ ανάλογο με το ποσοστό φόρου που προβλέπει ο νόμος για τα έσοδα της υποτιθέμενης δουλειάς μου. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι έχω οικονομήσει τόσα λεφτά και πάνω απ' όλους οι γείτονές μου. Δεν κάνω τη μεγάλη ζωή, δεν κυκλοφορώ μ' αστραφτερές Κάντιλακ. Οδηγώ κάποιο άνετο τελευταίο μοντέλο, δε γυρνάω στα καμπαρέ. Το χούι μου είναι ο τζόγος, δυστυχώς. Ποντάρω με γάλα στοιχήματα και τις περισσότερες φορές έχω χασούρα. Είμαι τρομερός ατζαμής. Είναι ζήτημα αν το άλογο που ποντάρω καταφέρει να τελειώσει την κούρσα στα τέσσερά του πόδια! Έτσι λοιπόν να πού πάει το χρήμα που βγάζω απ' τη <δουλειά> μου. Απ' όλα αυτά τα λεφτά πρόλαβε η γυναίκα μου να βάλει μια γερή μπάζα στην άκρη. Στη δουλειά που κάνω δυο πράγματα έχω μάθει καλά: να φροντίζω τη γυναίκα μου και να μη λέω ψέματα στο δικηγόρο μου, γιατί για μένα -και τους όμοιούς μου- αυτά τα δύο πρόσωπα είναι τα πιο σημαντικά πάνω στη γη. Κάθε φορά που πιάνω ζεστά λεφτά στα χέρια μου, δίνω μερικά στη γυναίκα μου και ξέρω καλά πως κάπου θα πάει να τα καταχωνιάσει. Δεν ξέρω πού θα τα κρύψει, αλλά είμαι σίγουρος ότι κάπου θα βρει να τα κρύψει. Αυτά τα λεφτά είναι σαν ένα είδος ασφάλειας για την περίπτωση που κάποιος θα μου φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι ή θα πεθάνω από γηρατειά. Όταν πηγαίνω κάπου μακριά θέλω να ξέρω πως η κυρά μου είναι ασφαλισμένη. Παράλληλα αυτά τα φυλαγμένα λεφτά θα χρησιμοποιηθούν στη ν

περίπτωση που με τσακώσουν και χρειάζομαι να πληρώσω εγγύηση. Ά

-Καμιά φορά δένεσαι με τον δικηγόρο σου περισσότερο απ' ότι με τη γυναίκα σου. Στα τριάντα χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά, δεν έχω καταδικαστεί ούτε μια φορά. Μ' έχουν τραβήξει για ανάκριση σε δεκαεφτά τουλάχιστον περιπτώσεις φόνου (για την ακρίβεια μόνο στις τρεις απ' αυτές ήμουν μπλεγμένος). Εφτά φορές με έχουν τραβήξει μέχρι το πρωτοδικείο, τέσσερις φορές απαλλάχτηκα και τρεις με κράτησαν για παραπέρα δίκη. Σαν υπόδικος έχω περάσει αρκετό καιρό στις διάφορες φυλακές αυτής της όμορφης χώρας. Ποτέ όμως δεν είπα ψέματα στον δικηγόρο μου κι ούτε έχω καταδικαστεί ποτέ.Ά

-Να λοιπόν γιατί σου λέω πως το οργανωμένο έγκλημα είναι μια όαση για μένα! Αν έπρεπε να ξαναρχίσω από την αρχή, νομίζω πως θα 'κανα τα ίδια πράγματα χωρίς την παραμικρή αλλαγή. Έζησα μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις, ενδιαφέρον και χρήμα.Ά

-Κανένας δε με υποχρέωσε να γίνω αυτό που έγινα. Το 38άρι-μου μου 'δωσε ψωμί και όλα όσα πόθησε η ψυχή μου. Η δουλειά που κάνω με μεταμόρφωσε από αγρίμι που ήμουν στα νιάτα μου, σε ψύχραιμο και συνετό άνθρωπο της βίας.Ά

-Άρχισα τις δοσοληψίες μου με το οργανωμένο έγκλημα απ' τα 11 μου χρόνια. Όχι φυσικά γιατί το επεδίωξα, αλλά γιατί δεν είχα και άλλη εκλογή. Τα παιδικά μου χρόνια δεν ήταν και τόσο σόι. Γεννήθηκα στη Νέα Υόρκη το 1932 και είμαι ο δευτερότοκος γιος μιας οικογένειας μεταναστών από την Ανατολική Ευρώπη. Ο πατέρας μου ήταν ένας αρκετά πετυχημένος μαυραγορίτης κι η μάνα μου ο χαρακτηριστικός τύπος της νοικοκυράς του Μπρονξ. Όταν τελείωσε η ποτοαπαγόρευση, ο γέρος μου άρχισε ν' ασχολείται με τους <αριθμούς> (παράνομος τζόγος, συνδυασμός λοταρίας και προγνωστικών αποτελεσμάτων διαφόρων ομαδικών σπορ). Όταν τα οικονομούσε θυμάμαι που τα πράγματα πήγαιναν μια χαρά στο σπίτι. 'Οταν έγινα τεσσάρων χρόνων ο γέρος μου καθάρισε δυο ανθρώπους του Ντατς Σουλζ που πήγαν να του φάνε το πόστο. Τον έπιασαν και τον έκλεισαν φυλακή κι από τότε τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν την κάτω βόλτα. Τον ξαναείδα μετά από 6 ολόκληρα χρόνια.Ά

-Η μάνα μου δεν είχε δουλέψει ποτέ, αλλά και εκτός αυτού, βρισκόμασταν στα μέσα της μεγάλης κρίσης. Προσπάθησε να βρει κάποια απασχόληση, αλλά στάθηκε αδύνατο. Έτσι άρχισαν οι πείνες γιατί με τα λίγα λεφτά που κατάφερνε να κλέβε ι ο μεγαλύτερος αδελφός μου αραιά και που, δεν μπορούσαμε να τα βγάλουμε πέρα. Έτσι η γριά μου αναγκάστηκε να με στείλει στο κρατικό ορφανοτροφείο. Εκεί μέσα αντιμετώπισα προβλήματα προσαρμογής. Αυτή η περίοδος ήταν η πιο μαύρη της ζωής μου. Το ίδρυμα, ένα κλασικό κρατικό χτίσμα φτιαγμένο από τούβλο, ήταν πήχτρα στα μυξιάρικα που κλαψούριζαν όλη μέρα. Όπου και να γύριζες το κεφάλι σου αντίκριζες κάποιο μικρό να τσιρίζει σαν δαιμονισμένο. Μ' όλη αυτή τη φασαρία τα βράδια δεν μπορούσα να κλείσω μάτι. Μερικά χρόνια αφ' ότου έφυγα από κει γύρισα να δω το κτίριο, αλλά το 'χαν γκρεμίσει και στη θέση του βρισκόταν ένα πάρκινγκ. Πολιτική του ορφανοτροφείου ήταν να φροντίζει για την υιοθεσία από διάφορες οικογένειες όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού παιδιών. Έτσι δεν έμεινα

παρά μόνο οκτώ μήνες εκεί μέσα. Από τότε και μέχρι τα δέκα μου που γύρισα πάλι στο σπίτι μου την έβγαλα από υιοθεσία σε υιοθεσία.Ά

-Το σύστημα της υιοθεσίας λειτουργεί αποδοτικά όταν αναλαμβάνει το παιδί κάποια οικογένεια που έχει στ' αλήθεια καρδιά και όρεξη να το αγαπάει και να το φροντίζει.

Διαφορετικά; γάμησέ τα! Μερικές οικογένειες αναλάμβαναν την υιοθεσία παιδιών μόνο και μόνο για να τσεπώνουν την κρατική επιχορήγηση, οπότε καταλαβαίνεις τι γινόταν. Σε πέντε χρόνια άλλαξα εννιά οικογένειες, άλλες καλές κι άλλες μαύρη συμφορά. Το πρόβλημα ήταν πως το ορφανοτροφείο δεν επέτρεπε την παραμονή ενός παιδιού πάνω από χρόνο στην ίδια οικογένεια, οπότε πάνω που άρχιζες να βολεύεσαι κάπου, τσουπ, σε έκαναν μπαλάκι και σε πάσαραν σε κάποιους άλλους.Ά

-Μια από τις καλύτερες χρονιές της ζωής μου την πέρασα με μια οικογένεια στο 'Απερ Ιστ Εντ του Μανχάταν στη Γερμανική κοινότητα του Γιόρκβιλ. Με είχαν δώσει για υιοθεσία σ' ένα ζευγάρι Γερμανών μεταναστών που 'χαν μια κόρη τα διπλά χρόνια μεγαλύτερή μου. Ο άντρας ήταν καθηγητής μαθηματικών στη Γερμανία και η οικογένεια είχε τον τρόπο της από οικονομική άποψη. Όταν όμως αναγκάστηκαν να φύγουν, κυνηγημένοι από τους Ναζί, τα 'χασαν όλα και με τον ερχομό τους στην Αμερική έπρεπε ν' αρχίσουν απ' το μηδέν. Ο γέρος δεν τα κατάφερνε και τόσο άσχημα. Ήτανε ξύπνιος, δούλευε πολύ κι έτσι τα βόλευαν μια χαρά.Ά

-Όταν καμιά φορά σκέπτομαι πόσο σκατένιοι είναι οι περισσότεροι άνθρωποι, φέρνω στο νου μου αυτούς τους Γερμανούς. Παρ' όλες τις σκοτούρες τους κατάφεραν ν' αναλάβουν και μένα και να με φροντίζουν σαν να ήταν οι πραγματικοί μου γονείς. Μου αγόραζαν ρούχα και παιχνίδια, πράγματα που μέχρι τότε ούτε στον ύπνο μου δεν τα 'χα δει, με πήγαιναν στους αγώνες του μπέιζμπολ και μέχρι η κόρη τους ασχολιόταν και έπαιζε μαζί μου. Μ' αυτούς είχα βολευτεί μια χαρά, αλλά στο τέλος της χρονιάς ήρθε κάποιος της Πρόνοιας και με πήρε από κοντά τους.Ά

-Μεγαλώνοντας κρατούσα κάποια επαφή μ' αυτούς τους ανθρώπους. Προσπάθησα

πολλές φορές να τους ξεπληρώσω τα καλά που μου 'χαν κάνει, όμως ποτέ δεν τα κατάφερα. Όταν ο γέρος έπαθε μια κρίση ενδιαφέρθηκα για τη νοσοκομειακή του περίθαλψη και μόλις βγήκε, φρόντισα να μη του λείψει τίποτα στη διάρκεια της ανάρρωσής του. Για κάποιο διάστημα τους έστελνα δώρα πολύ τακτικά. Ποτέ δεν έμαθαν την πραγματική μου ιδιότητα, αλλά ήξεραν έτσι γενικά και αόριστα ότι είχα πιάσει την καλή. Γι' αυτούς έμεινα για πάντα το μικρό χαριτωμένο παιδάκι που έζησε

κοντά τους ένα χρόνο. Αυτοί όμως ήταν οι καλύτεροι. Οι χειρότεροι ζούσαν σε μια παλιοσυνοικία της πόλης που 'ταν γνωστή με τ' όνομα <Το μαγειριό του Εξαποδώ>. Κρατούσαν ένα διαμέρισμα με μια και μοναδική κρεβατοκάμαρα και μοιραζόμουνα ένα πτυσσόμενο κρεβάτι μαζί με το γιο τους. Την πρώτη μέρα μαζί τους έπιασα τον μικρό να ψαχουλεύει τα ρούχα μου που ήταν και το μοναδικό περιουσιακό μου στοιχείο. Γι' αυτό του ρίχτηκα με μανία και του 'δωσα τόσες, όσες μπορεί να δώσει ένα παιδί 7 χρονών. Εκείνη τη νύχτα ο γέρος του, που δούλευε στο τελωνείο, γύρισε στο σπίτι και έμαθε τα καθέκαστα. Μετά το βραδινό φαγητό μου κράτησε τα χέρια

στην ανάταση κι άφησε το γιο του να μάθει μποξ βαρώντας με γροθιές στο στομάχι. Άρχισα να τσινάω σαν μουλάρι προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά δεν μπορούσα να ξεφύγω. Ένιωσα ένα φοβερό ψυχοπλάκωμα εκείνο το βράδυ Αισθάνθηκα μόνος, αβοήθητος κι απελπισμένος. Το πρωί έπιασα πάλι το μικρό και τον μούρλανα στο ξύλο. Αυτό το βιολί συνεχίστηκε για κάμποσο καιρό: Το πρωί τις έβρεχα στο μικρό και το βράδυ έτρεχα να κρυφτώ για να γλιτώσω από τον πατέρα, μέχρι που με ξανάστειλαν στο ορφανοτροφείο.Ά

-Γύρισα σπίτι μου όταν είχα γίνει πια 10 χρόνων. Δε θυμάμαι ακριβώς, αλλά τόσο πρέπει να 'μουνα. Ο γέρος μου είχε βγει από τη φυλακή αλλά όλη την ώρα γύρναγε. Η γριά μου είχε πέσει άρρωστη. Βρισκόταν στο πρώτο στάδιο του καρκίνου και μέρα με τη μέρα την έβλεπα που έλιωνε σαν το κερί, μέχρι που έσβησε! Κάποτε ήταν μια υγιής γυναίκα με πολύ γερή κράση που ζύγιζε σωστά εβδομήντα τρία κιλά. Όταν πέθανε, ήταν μονάχα τριάντα δυο! Ο τρόμος και η κτηνωδία με συντροφεύουν από μικρό παιδί, αλλά ο θάνατος της μάνας μου, μέσα στους πόνους και την αγωνία, ήταν ό,τι χειρότερο είχαν δει τα μάτια μου. Απ' την ημέρα που κατάλαβε ότι έχει καρκίνο έζησε για τρία ολόκληρα χρόνια, μέχρι που έγινα δεκατεσσάρων. Παρακολουθώντας την να υποφέρει έγινα οπαδός της ευθανασίας. Αν ήμουν λίγο μεγαλύτερος σίγουρα θα την είχα αποτελειώσει με τα χέρια μου. Ένα χρόνο μετά το θάνατό της, πέθανε

και ο πατέρας μου. Είχε αφεθεί στη μοίρα του και λίγο τον ένοιαζε αν θα ζούσε ή

αν θα πέθαινε πολύ πριν τα τινάξει κι έτσι απλώς μια μέρα δεν ξανασηκώθηκε

Ήξερε ότι είχα μπλέξει με τον υπόκοσμο αλλά ποτέ δε σχολίασε το θέμα. Στο κάτω κάτω εγώ συντηρούσα την οικογένεια. Τι μπορούσε να πει; Το μόνο πράγμα που μου είχε πει ήταν <κάνε ότι νομίζεις καλύτερο>. Πεθαμένος δε μου 'λειψε όσο μου είχε λείψει ζωντανός!Ά

-Με τον αδελφό μου συνδέθηκα όταν γύρισα σπίτι. Υπάρχει κάποιο περιστατικό που το θυμάμαι σαν να 'ταν χτες. Ήτανε μι α απ' τις σπάνιες μέρες που 'χαμε κρέας στο τραπέζι μας. Έπεσα με τα μούτρα στο δικό μου μερτικό και το 'κανα μια χαψιά. Ο αδελφός μου είδε πως πεινούσα ακόμα και κόβοντας ένα κομμάτι κρέας από το δικό του, το 'βαλε στο πιάτο μου. <Εδώ μικρέ>, μου 'π ε <εγώ στο κάτω-κάτω δεν πεινάω και τόσο πολύ>. Από κείνη τη στιγμή έγινε ο καλύτερος φίλος μου και από τότε οι

σχέσεις μας είναι πολύ καλές. Μεγαλώνοντας έγινε ένας ευυπόληπτος μικροεπιχειρηματίας και τα φέρνει βόλτα μια χαρά. Ξέρει ότι είμαι ανακατεμένος με τον υπόκοσμο και πολύ πιθανόν να ξέρει και τι ακριβώς κάνω. Ποτέ δεν έχουμε πει κουβέντα πάνω σ' αυτό. Το μόνο που μου είπε ήταν δυο κουβέντες: <να προσέχεις μικρέ>, όταν ένα βράδυ με πήγε ως την εξώπορτα του σπιτιού του. Αυτό ήταν όλο. Μετά το θάνατο των γονιών μας, μείναμε μαζί για ένα περίπου χρόνο σ' ένα μικρό διαμέρισμα. Τότε όμως εκείνος αποφάσισε να παντρευτεί κι εγώ μετακόμισα σ' ένα

επιπλωμένο τριάρι. Για πρώτη φορά ήμουν 100% ανεξάρτητος κι ελεύθερος να κάνω ότι θέλω. Ήμουν τότε 16 χρόνων.Ά

-Στο μεταξύ είχα γίνει ξεφτέρι στους <αριθμούς>, αυθεντία αναγνωρισμένη από την

τοπική οργάνωση. Είχα αρχίσει να δουλεύω από τα έντεκά μου χρόνια. Κάποιος ονόματι Τζό Μπάγκελς που με λυπήθηκε, επειδή η οικογένειά μου εκείνη την

εποχή σχεδόν λιμοκτονούσε, με σύστησε στο μεγάλο αφεντικό, τον Σάμμυ Σλιτζ.

Ο Σάμι με ρώτησε αν ήθελα να δουλεύω στους <αριθμούς> κι εγώ του αποκρίθηκα
πως δε μου είχαν κάνει καλύτερη πρόταση στη ζωή μου.Ά

ह αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.2

αυτής

της περιπέτειας είναι τούτο το βιβλίο.Ά

-Το <βιβλίο του>, όπως συνήθιζε να το αποκαλεί, δεν είχε ποτέ τη φιλοδοξία να γίνει μια ακόμη απ' τις πολλές πυροτεχνικές εκδόσεις που υπόσχονταν ν' αποκαλύψουν πρόσωπα και πράγματα γύρω από τη Μαφία και το Οργανωμένο 'Εγκλημα βγάζοντας δήθεν στη φόρα μέχρι και τα κρυφά σημεία όπου ήταν θαμμένα τα διάφορα θύματα του υποκόσμου. Κι εδώ, σίγουρα, αναφέρονται ονόματα και βίαια περιστατικά, αλλά με μια διαφορετική πλοκή. Στόχος του βιβλίου είναι να δώσει μια εικόνα της καθημερινής ζωής του Οργανωμένου Εγκλήματος. Πώς <στήνεται> φέρ' ειπείν μια χαρτοπαιχτική λέσχη, πώς ποντάρει κανείς ένα στοίχημα, πώς βρίσκει ένα τοκογλύφο, πώς γίνεται το λαθρεμπόριο των ναρκωτικών, πώς κλέβεται ένα φορτηγό, πως <βγαίνει απ' τη μέση> κάποιος. Είναι, όπως το χαρακτήρισε μια φορά ο Τζόι αστειευόμενος, <ένας οδηγός του καταναλωτή>, σ' ότι αφορά το Οργανωμένο

'Έγκλημα και τις καλές υπηρεσίες που προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Είναι

επίσης η ιστορία ενός <επιτυχημένου>, ενός ανθρώπου που πάλαιψε και πρόκοψε

στη ζωή του, τουλάχιστον με την αμερικάνικη έννοια των όρων. Η αυτοβιογραφία

ενός δολοφόνου. Με το που θα τελειώσετε το διάβασμα αυτού του βιβλίου θα

έχετε καταλάβει ίσως πώς δουλεύει το μυαλό του. Θα σας έχει δώσει όλες

τις εξηγήσεις γύρω από το πώς, κατά την κάθε άλλο παρά ταπεινή του γνώμη,

τελικά το να σκοτώνεις επ' αμοιβή τους συνανθρώπους σου, μπορεί να αναγορευτεί απλώς σ' ένα είδος κερδοφόρας επιχείρησης, σε μια επαγγελματική δραστηριότητα με κάποιες _γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;_ ιδιαιτερότητες, που ωστόσο δεν έχει σε τίποτα να κάμει με τις υπόλοιπες κοινωνικές εκδηλώσεις αυτού που το... ασκεί! Σαν να λέμε, ναι μεν δολοφόνος εξ επαγγέλματος, όμως κατά τ' άλλα χρυσό παλικάρι! Κάπως έτσι, φίλοι αναγνώστες.Ά

-Σ' αυτές τις σελίδες ο Τζόι μας δίνει μια λεπτομερειακή περιγραφή του δικού του χτες και σήμερα. Μιλάει γι' αυτά που αγάπησε κι αυτά που του μείνανε, τις αποτυχίες και τις επιτυχίες του.Ά

-Το μόνο που λείπει είναι οι φόβοι του: απ' τη μέρα που τον συνάντησα μου τόνισε επανειλημμένα πως η λέξη φόβος δεν υπήρχε στο λεξιλόγιό του.Ά

-Με την πάροδο του χρόνου, γίναμε φίλοι με τον Τζόι. Κατά καιρούς τον άκουγα να μου διηγείται τις ιστορίες του, <πώς χτύπησα τον άλφα στο κεφάλι>, ή <πώς βούτηξα τον βήτα και τον έκανα σις-κεμπάπ> κι ομολογώ ότι ήταν στιγμές που ένιωθα να χάνω την υπομονή μου και να πνίγομαι σε μια μαύρη θάλασσα φρίκης κι αποτροπιασμού. Αλλά σιγά σιγά άρχισα να ξεχωρίζω τον άνθρωπο που 'χα γνωρίσει και κατά κάποιο τρόπο συμπαθήσει από το βίαιο φονιά, του οποίου την ψυχολογία πάσχιζα να σκιαγραφήσω χωρίς πάθος και προκατάληψη. Παρακολουθώντας τον να παίζει με τα μικρά μου ανίψια, δυσκολευόμουνα να πιστέψω πως ήταν ικανός να κάνει τα τέρατα και τα σημεία που μου διηγούνταν.Ά

-Υπήρχαν όμως και διαφορετικές στιγμές. Σ' ένα ρεστοράν στο Λος Άντζελες,

όπου ήμασταν με μερικούς φίλους μου, ένας απ' αυτούς περίπου στην ηλικία

μου, ρώτησε τον Τζόι πώς θα αντιδρούσε αν κάποιος από την παρέα του 'λεγε

να πάει να γαμηθεί! Χωρίς δεύτερη κουβέντα, ο Τζόι άρπαξε ένα πιρούνι, το ζούληξε στο λαιμό του φίλου μου και του είπε: <Για να δούμε τώρα τι άλλες μαλακίες θέλει να με ρωτήσει αυτός ο κάποιος;> Ο φίλος μου, φυσικά, είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Ήτανε μια απ' τις κακές στιγμές του Τζόι. Αλλά κάτι τέτοια περιστατικά ήταν σπάνια. Άρχισα σιγά σιγά να πιστεύω ότι αυτό το βιβλίο θα χρησίμευε, κατά κάποιο τρόπο, σαν δήλωση μετανοίας του Τζόι για τα κακά που είχε κάνει Αυτός όμως έβλεπε το θέμα από τελείως διαφορετική σκοπιά!Ά

-Μου είχε εξηγήσει πολλούς λόγους για τους οποίους τον ενδιέφερε η έκδοση

αυτού του βιβλίου. Κανένας από αυτούς δεν ήταν αρκετά πειστικός, αλλά συνάμα ούτε εντελώς εκτός πραγματικότητας. <Έχει δημιουργηθεί η εντύπωση, ότι οι άνθρωποι του οργανωμένου εγκλήματος, δεν είναι παρά `ανθρωπόμορφα χτήνη'>, μου 'πε μια φορά, με τη χαρακτηριστική προφορά του Μπρούκλιν, <αλλά στην ουσία δεν είμαστε δα και τόσο απαίσιοι. Ας πούμε ότι είμαστε ένα είδος κοινωνικών λειτουργών. Απλώς και μόνο δίνουμε στον κοσμάκη αυτά που τραβάει η ψυχούλα

του. Δε βγαίνουμε στους δρόμους να πειράξουμε κανέναν έτσι στα καλά του

καθουμένου κι αυτό πρέπει να το καταλά βουν όλοι>.Ά

-Σε μια άλλη συζήτηση, μου διατύπωσε την επιθυμία του ν' αποσυρθεί από το επάγγελμα. <Αρκετά ως εδώ! Θέλω να τελειώνω μ' αυτήν την ιστορία>. Νομίζω

πως υπάρχουν άλλοι λόγοι που τον κάνουν να ενδιαφέρεται για την έκδοση

αυτού του βιβλίου. Ο Τζόι βλέπει να σωριάζεται γύρω του η παλιά δομή του

υποκόσμου. Ο παραδοσιακός <όρκος της σιωπής>, παραβιάζεται κάθε μέρα που

περνάει όλο και πιο συχνά. Έτσι θέλει να επωφεληθεί κι αυτός απ' την αθυροστομία που επικρατεί κι έχει αρχίσει να γίνεται μόδα στους κύκλους του Οργανωμένου Εγκλήματος και να βγάλει τ' απωθημένα του!Ά

-Τελικά αυτό το βιβλίο δεν είναι παρά ένα μνημείο αφιερωμένο στον Τζόι, τα έργα και τις ημέρες του. Μια μαρτυρία ότι υπήρξε εδώ, ανάμεσά μας, και επέζησε. Είναι η ικανοποίηση του <εγώ> του Τζόι, κι' ο Τζόι έχει ένα <εγώ> τεράστιο σαν υπερωκεάνειο!...Ά

-Κάποια στιγμή τον ρώτησα τι θα συνέβαινε, αν μαθευόταν στους κύκλους

του υποκόσμου η πραγματική του ταυτότητα. Δε δίστασε να μου απαντήσει: <Αν

ανακαλύψουν ποιος είμαι , θα με `φάνε λάχανο'. Δεν υπάρχει η παραμικρή

αμφιβολία γι' αυτό>. Ίσως να τα παραλέει, ίσως όχι. Αλλά καλού-κακού έχει πάρει τα μέτρα του, ώστε να μην αποκαλυφτεί η πραγματική του ταυτότητα.Ά

-Σε ορισμένες περιπτώσεις ο χρόνος και ο τόπος έχουν αλλαχτεί για να προστατευτεί ο ένοχος. Αν και στο βιβλίο ορισμένοι από τους μεγαλόσχημους του υποκόσμου αναφέρονται με το πραγματικό τους όνομα και άλλοι με ψεύτικο, ίσως κάποιοι απ' αυτούς προς στιγμή αναγνωρίσουν ορισμένα περιστατικά και μπορέσουν να προσδιορίσουν τον συγγραφέα. Πάντως όχι ο πολύς κόσμος. Αυτοί που μπορεί να καταλάβουν κάτι θα είναι φίλοι και κατά τον Τζόι, οι φίλοι ποτέ δεν <καρφώνουν>.Ά

-Δεν μπορώ να πω ότι ξέρω πολλά πράγματα. Ξέρω μόνο όσα εκείνος ήθελε να

μάθω για την αφεντιά του και τη δράση του. Οι ώρες που πέρασα μαζί του είναι αμέτρητες, παρ' όλ' αυτά, όπως προείπα, εξακολουθώ να μη γνωρίζω το πραγματικό του όνομα, πού μένει, πώς είναι η γυναίκα του ή πού πηγαίνει όταν φεύγει από το

διαμέρισμά του.Ά

-Η γνωριμία μου μαζί του επιτεύχθηκε μέσω ενός δημοσιογράφου του αστυνομικού ρεπορτάζ με μεγάλο κύρος, που γνώριζε τον Τζόι για πολλά χρόνια. Άλλοι ειδικοί του εγκλήματος που κλήθηκαν από τον εργοδότη μου να δώσουν τη δική τους μαρτυρία, μας επιβεβαίωσαν πως, πράγματι, πρόκειται για τον αληθινό <Τζόι>.Ά

-Οπουδήποτε πηγαίναμε μαζί, σκοντάφταμε πάνω σε ανθρώπους που είχαν δοσοληψίες μαζί του. Κάποτε είχα την επίσκεψη ενός φίλου όταν ξαφνικά ήρθε

και ο Τζόι. <Σε ξέρω>, του είπε ο φίλος μου, αλλά ο Τζόι αντιγύρισε πως δεν

τον γνώριζε. Ο φίλος μου επέμεινε και του υπενθύμισε πως πριν από χρόνια ο

Τζόι του <έκλεινε> τα στοιχήματά του. Αυτό ο Τζόι το θυμήθηκε.Ά

-Στην Καλιφόρνια, στην επέτειο των γενεθλίων του, έδωσα ένα μικρό και ήσυχο

πάρτι προς τιμή του και κάλεσα μερικούς στενούς μου φίλους σ' ένα μικρό και

απόμερο εστιατόριο. Μπαίνοντας στο μαγαζί, ο μπάρμαν μόλις αντίκρισε τον

Τζόι ήρθε και τον αγκάλιασε. Ο Τζόι τον είχε βοηθήσει κάποτε τσουβαλιάζοντας και πετώντας στο δρόμο με τις κλοτσιές έναν ταραχοποιό πελάτη.Ά

-Κάποιο απόγευμα επρόκειτο να τον συναντήσω στη γωνία της λεωφόρου

Λέξικγκτον και της 53ης οδού. 'Οπως πλησίαζα, είδα έναν ηλικιωμένο, ασπρομάλλη και πολύ καθωσπρέπει κύριο να κοντοστέκεται, ν' ανταλλάσσει χειραψία με τον Τζόι και να αν οίγει κουβέντα μαζί του για μερικά λεπτά. Κάθε άλλο παρά ο τύπος που θα περιμένει κανείς να τον δει να τα λέει μ' έναν επαγγελματία φονιά. Κάποιος φίλος; Κάποιος πελάτης; Συνεργός; Δεν τον ρώτησα, αλλά ούτε και ο Τζόι έδειξε καμιά διάθεση να μ' ενημερώσει.Ά

-Τα λόγια κι οι σκέψεις σ' αυτό το βιβλίο είναι όλα του Τζόι Έβαλα τα δυνατά μου για να μη παρασυρθώ και βάλω στο στόμα του τα δικά μου συναισθήματα. Σ' αυτές τις σελίδες αναφέρονται πράγματα με τα οποία Δε συμφωνώ. Λέει σ' ένα σημείο π.χ., <ο υπόκοσμος δεν κατασκευάζει πρεζάκηδες>. Βέβαια κάθε άλλο παρά πιστεύω αυτό του τον ισχυρισμό. Συγκεκριμένα λογοφέραμε πάνω σ' αυτό το θέμα, ωστόσο στο βιβλίο μεταφέρω ακριβώς ό,τι μου είπε. Αυτό το βιβλίο είναι δικό του.Ά

-Αν και διαφωνούσαμε σχεδ όν σ' όλα, απ' τις εθνικές εκλογές μέχρι τον πόλεμο

του Βιετνάμ και την οργανωμένη θρησκεία, ένιωθα σιγά σιγά να εντυπωσιάζομαι

απ' αυτόν τον άνθρωπο, τη στιγμή που κανονικά θα έπρεπε να μου φέρνει αλλεργία.

Είναι μια απ' τις πιο σύνθετες προσωπικότητ ες που γνώρισα στη ζωή μου. Αδίστακτος φονιάς, μα και συνάμα, αυθόρμητος, προσιτός, κοινωνικός, εύθυμος,

εγωκεντρικός, καμιά φορά παράλογος, αλλά επί το πλείστον, φιλικός. Σε μια στιγμή που 'χα διάθεση για μαύρο χιούμορ, τον βάφτισα <ο εύθυμος δολοφόνος>. Κι αυτό ακριβώς ήταν. Τα γεγονότα εδώ παρατίθενται όπως μου τα διατύπωσε ο Τζόι. Αρχικά, όπως μου εξήγησε, δεν πίστευε ότι υπήρχε κανείς που να φέρει επάξια τον τίτλο του ειδήμονα στα ζητήματα τα σχετικά με το Οργανωμένο Έγκλημα. <Συμβαίνουν τ όσα πολλά>, συνέχισε <που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τα γεγονότα από πρώτο χέρι. Υπάρχουν πράγματα που ούτε ο Κάρλο Γκαμπίνο δεν τα έχει υπόψη του>.Ά

-<Είμαι ειδικός μόνο σ' εκείνους τους κλάδους του οργανωμένου εγκλήματος που

έχω δουλέψει>, μας λέει ο Τζόι <Λόγου χάρη, ο υπόκοσμος ανακατεύεται με κλεμμένες μετοχές και κλεμμένα χρεώγραφα, αλλά εγώ ποτέ δεν έχω δουλέψει σ'

αυτόν τον τομέα. Ότι κι αν σου 'λεγα θα 'ταν διαδόσεις κι εδώ, σ' αυτό το βιβλίο, δε θα καταπιαστούμε με φήμες και σκόρπια λόγια, αλλά με γεγονότα>. Πάντως εγώ καλού κακού εξέτασα μερικά πράγματα απ' αυτά που μου 'λεγε για να δω κατά πόσο ανταποκρίνονταν στην αλήθεια. Σε μια περίπτωση μου είπε ότι υπήρχε στη Νέα Υόρκη μια <συνεργατική> τοκογλύφων που διακινούσε στην πιάτσα κεφάλαια ύψους πενήντα εκατομμυρίων δολαρίων. Δεν τον πίστεψα. Μερικούς μήνες αργότερα η αστυνομία διέλυσε ένα τέτοιο δίκτυο και βρήκε πάνω τους 75 εκατομμύρια δολάρια. Κάποτε πάλι όταν του είπα ότι πολύ αμφέβαλα κατά πόσο θα μπορούσε να εντοπίσει σε μια μεγαλούπολη κάποιον για τον οποίο δε γνώριζε παρά ελάχιστα πράγματα,

προσφέρθηκε να μου αποδείξει τη μαεστρία του. Ένας φίλος μου θα πήγαινε στο

Ντιτρόιτ να επισκεφτεί την οικογένεια της γυναίκας του. Ο Τζόι κι εγώ βάλαμε

ένα φιλικό στοίχημα. Τον <προσέλαβα> να μου εντοπίσει αυτόν τον άνθρωπο στο

Ντιτρόιτ. Το μόνο στοιχείο που του 'δωσα ήταν η ώρα της άφιξής του στη συγκεκριμένη πόλη. Δεν του αποκάλυψα το πατρικό επώνυμο της γυναίκας του

φίλου, ούτε πού παντρεύτηκαν, ούτε του έδωσα τ ο οποιοδήποτε άλλο στοιχείο

που θα μπορούσε να τον βοηθήσει στην έρευνά του. Ε, λοιπόν, το βράδυ που ο

φίλος μου έφτασε στο Ντιτρόιτ, ο Τζόι τον πήρε τηλέφωνο να του πει ένα <γεια>!!Ά

-Κόντευα να τελειώσω τις σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, όταν έπιασα φιλίες μ' έναν παίκτη του μπέιζμπολ, έναν ανοιχτόκαρδο και ωραίο τύπο. Απ' τον καιρό όμως που έγινε η βεντέτα της ομάδας του, είχε αλλάξει κατά πολύ. Μπαίνοντας στο πετσί του ρόλου του παιχταρά, συμπεριφερόταν λίγο πολύ σαν Σούπερμαν, γιατί έτσι νόμιζε πως τον ήθελαν οι άλλοι. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τον Τζόι. Μπορεί να παίζει τον οποιοδήποτε ρόλο από τον 'Εντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον μέχρι τον Τζωρτζ Ραφτ. Η γλώσσα που χρησιμοποιεί, ανάλογα με τις περιστάσεις, κυμαίνεται από την πιο χυδαία και αλήτικη μέχρι την πιο ραφινάτη και καθωσπρέπει

.Όταν πρωτο-συναντήσει κάποιον φίλο μου, λόγου χάρη, αρχίζει την παράσταση
του <σκληρού καρυδιού>. Το αναφέρω αυτό γιατί, όπως θα προσέξει ο αναγνώστης, το στιλ του βιβλίου <παίζει>. Ο Τζό ι κάποτε γίνεται σκληρός, κάποτε απλώς το χαμίνι του Μπρονξ και κάποτε πάλι γλυκόλογος και πρόθυμος να πιάσει στο στόμα του τα ωραία λόγια τα μεγάλα. Ίσως είναι υπόθεση διάθεσης, ίσως πάλι το ζήτημα να είναι καθαρά υποκειμενικό. Πάντως έτσι μου προέκυψε από την απομαγνητοφώνηση.Ά -Στο χρονικό διάστημα που περάσαμε μαζί, μόνο μια φορά τον είδα βαθιά συγκινημένο. Το καμάρι της ζωής του ήταν ένας σκύλος του Αγίου Βερνάδου, που τον είχε κοντά του περίπου δέκα χρόνια. Κάποτε το ζωντανό αρρώστησε κι ο Τζόι δεν είχε άλλη εκλογή απ' το να το σκοτώσει. <Καρφάκι δε μου καίγεται να πυροβολήσω κάποιον στο κεφάλι και να δω τα μυαλά του να πετιούνται στον αέρα>, μου είπε <όμως σίγουρα να ξαποστείλω στον άλλο κόσμο τον σκύλο μου ήταν η πιο σκληρή πράξη π ου 'χω κάνει στη ζωή μου. Αυτό το τετράποδο, μια ζωή ολόκληρη, άλλο δεν έκανε από το να μ' αγαπάει>. Ο Τζόι για ένα φεγγάρι έπεσε σε βαθιά μελαγχολία. Τον παρατηρούσα να δέρνεται ανόρεχτα από δω και από κει. Τελικά, όταν το ξεπέρασε, ξανάγινε το σκληρό καρύδι που ήξερα.Ά -Δε θέλω να νομίσει κανείς πως προσπαθώ να ξεπεράσω το γεγονός ότι ο Τζόι είναι ένας στυγερός δολοφόνος μ' αυτή μου την αναφορά στο περιστατικό του σκύλου. Ύστερα από τόσον καιρό που πέρασα μαζί του, δεν μπορώ να υποστηρίξω ότι κατάλαβα τα βαθύτερά του κίνητρα ή την ικανότητά του να παραδέχεται αυτό που είναι χωρίς να το φέρει <βαρέως>. Κανονικά, θα 'πρεπε να νιώθω αναγούλα μ' όλα αυτά που μου 'χε εξιστορήσει. Κι όμως δε μου συνέβη κάτι τέτοιο, τουλάχιστον όχι μετά τις πρώτ ες μέρες της γνωριμίας μας. Αντίθετα ένιωσα κατάπληξη όπως, άλλωστε, κι όλοι οι άλλοι απ' τον κύκλο μου που έτυχε να τον γνωρίσουν.

Η αυτοβιογραφία ενός πληρωμένου φονιά Νο.1

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Ο Τζόι είναι «άνθρωπος του μόχθου». Κατά περιόδους άσκησε

διάφορα επαγγέλματα: έκανε τον πλασιέ, τον εισπράκτορα, τον

σωματοφύλακα, δουλεύοντας για λογαριασμό άλλων τόσων «αφεντικών». Σε

γενικές γραμμές οι άνθρωποι της «Οργάνωσης» είναι πολύ ευχαριστημένοι μαζί

του: Τζόι, το υπόδειγμα του φιλότιμου κι άψογου στη δουλειά του

επαγγελματία

-Αλλά ποια είναι η βασική απασχόληση του Τζόι, ο τρόπος με τον

οποίο βγάζει τα προς το ζην; Τα πάντα γύρω από την παρανομία και το

έγκλημα! Με ειδίκευση στις επί πληρωμή δολοφονίες! Δυο απ' τις βασικές

υπηρεσίες που προσφέρει στ' αφεντικά του είναι το ξεπάστρεμα των

ανεπιθύμητων, ο θάνατος και η συμφορά, υπηρεσίες που με λίγα λόγια

θεωρούνται «πρώτης ανάγκης», σ αυτού του είδους τη βιομηχανία.

-Και το σημαντικό στην όλη υπόθεση είναι ότι, όσο ακόμη βρισκόταν στα

επάνω του, ποτέ δεν είχε χρειαστεί να παρακαλέσει για δουλειά. Τ'

αντίθετο μάλιστα· οι ενδιαφερόμενοι σκοτώνονταν ποιος θα τον πρωτοπάρει.

-Συνάντησα τον Τζόι πριν αρκετά χρόνια, σε μια περίοδο που βρισκόταν

μάλλον στη δύση της καριέρας του. Κι' αυτό γιατί είχε αποκτήσει ένα κουσούρι

που δεν άρεσε και πολύ στους εργοδότες του.

-Τώρα πια έχει καταντήσει τζογαδόρος ολκής. πρόθυμος να ποντάρει

σε οποιαδήποτε μορφή στοιχήματος: άλογα, μπέιζμπολ, ράγκμπι, χαρτιά, ζάρια ακόμα και σε κατσαριδομαχίες. Αν πρόκειται για τζόγο ο Τζόι είναι πάντα υπ' ατμόν, και με το χέρι στην τσέπη, πρόθυμος να ποντάρει ακόμα και

τ' άντερά του.

-Σήμερα δεν είναι πια το περιζήτητο εκτελεστικό όργανο που ήταν κάποτε,

και αυτό όχι γιατί έχει πέσει η απόδοσή του. Κάθε άλλο. Εξακολουθεί να

παραμένει αυθεντία στο είδος του. Απλώς έπαψε πια να είναι τόσο συνεπής. O τζόγος έχει την πρώτη θέση στη σειρά των ενδιαφερόντων του, έτσι αν κάποιος του αναθέσει μια «δουλειά», θα πρέπει να περιμένει μέχρι το τέλος μιας ιπποδρομίας και αν είναι τυχερός, γιατί αν ο Τζόι δεν κερδίσει, θα ποντάρει σ' όλες τις κούρσες της ημέρας μέχρι να του κάτσει η καλή _αν του

κάτσει...

-Ύστερα έστω και καθυστερημένα, βάζει πλώρη για τη διεκπεραίωση της <δουλειάς> που 'χει αναλάβει. Όμως για τους ανθρώπους του οργανωμένου εγκλήματος η λέξη καθυστέρηση δεν υπάρχει στο λεξικό. Ο Τζόι τα τελευταία χρόνια έχει αποκτήσει τη φήμη του <ασυνεπούς> ως προς την ακριβή ώρα «διεκπεραίωσης» μιας δουλειάς. Προσφορά, απασχόληση εξακολουθεί να

υπάρχει, αλλά ο Τζόι πιο συχνά προτιμάει να πηγαίνει σε κάποιο κιόσκι στοιχημάτων παρά στο γραφείο του υποψήφιου εργοδότη του. Αν και είχα ακουστά για τον Τζόι από τον καιρό που ήμουνα ντετέκτιβ, τελικά δεν κατάφερα να τον συναντήσω προσωπικά, παρά μόνο όταν παραιτήθηκα από την αστυνομία. Αυτή τη συνάντηση την επεδίωξε περισσότερο εκείνος παρά εγώ.

-Είχε διαβάσει μερικές από τις εκθέσεις που 'χα συντάξει γύρω από την εγκληματικότητα και ειδικότερα το Οργανωμένο 'Εγκλημα. Τις είχε βρει ενδιαφέρουσες και αρκετά καλές, αλλά, όπως μου είπε αργότερα, αυτός γνώριζε πολύ περισσότερα. Και ίσως ακριβώς αυτό το γεγονός κι η επιθυμία του να με εντυπωσιάσει με τις γνώσεις του, στάθηκε η αιτία που επεδίωξε να με συναντήσει.

-Κατά κάποιο τρόπο το θεώρησε προσωπικό του καθήκον να συμπληρώσει τα κενά μου και να μ' ενημερώσει για όσα δεν ήξερα. Αν φέρ' ειπείν το 'φερνε η συζήτηση για τους πουλημένους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης, παρατηρούσε με

σοβαρότητα, «Εντάξει, καλά τα λες σε γενικές γραμμές, , όμως κοίταξε να δεις πώς γίνεται ένα <λάδωμα>», κι άρχιζε να μου κάνει ολόκληρη διάλεξη περί διαφθοράς, αναλύοντας και εξηγώντας τα πράγματα σαν πτυχιούχος οικονομικών επιστημών που ανέλυε την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης. «Δεν έχει σημασία

ποιος πυροβόλησε τον Κολόμπο -έλεγε- αλλά γιατί τον πυροβόλησε». Και δώσ' του πάλι ανάλυση και επεξήγηση του συγκεκριμένου γεγονότος. Με τον καιρό ο Τζόι, έγινε ένας από τους πιο καλούς ειδικούς συμβούλους μου στα θέματα τα σχετικά με το οργανωμένο έγκλημα, ενώ παράλληλα μου 'χε δώσει το δικαίωμα να διασταυρώνω τις πληροφορίες που μου έδινε με άλλες που προερχόταν από

διαφορετικές πηγές. Ήτανε ενήμερος για τα πάντα αλλά, πιστός σ' αυτόν τον άγραφο νόμο που εξασφαλίζει μακροημέρευση στους ανθρώπους του σιναφιού του, ποτέ δεν ανέφερε ονόματα. Αν τύχαινε να του αναφέρω εγώ τ' όνομα κάποιου, αυτός δεχόταν με τον τρόπο του να το επιβεβαιώσει, πλην όμως, ο ίδιος ποτέ δεν κατονόμαζε κάποιον. Ο Τζόι δεν ήταν «πρόκα». Ήτανε εντάξει παιδί. Είχε

όμως μια ιδιοτροπία. Ήθελε, όταν του 'λεγες κάτι, να 'ναι σωστό και κατά τη γνώμη του όλα όσα λέγονταν και φημολογούνταν γύρω από τον κόσμο του οργανωμένου εγκλήματος, ήτανε λαθεμένα. Κι αυτό, για τον Τζόι, ήταν πιο εγκληματικό κι απ' αυτό το ίδιο το έγκλημα. Αυτός απλώς και μόνο δολοφονούσε ανθρώπους, ενώ τόσοι άλλοι αυτοαποκαλούμενοι αυθεντίες στα περί το Οργανωμένο 'Έγκλημα και τους ανθρώπους που το υπηρετούσαν, δολοφονούσαν την αλήθεια και για τον Τζόι το γεγονός ισοδυναμούσε με θανάσιμο αμάρτημα.

-Για τους καθωσπρέπει που αναθεμάτιζαν τις εγκληματικές δραστηριότητες έλεγε: «Εντάξει λοιπόν, σπουδαία, αλλά οι παλιοκουφάλες είναι οι καλύτεροι πελάτες των πορνείων, οι πιο πρόθυμοι ν' αγοράσουν κλοπιμαία - ναι, οι τσόγλανοι, όσο-όσο _ και το ξέρουν καλά πως είναι κλεμμένα».

-Ο Τζόι τώρα έχει σχεδόν βγει στη σύνταξη. Αραιά και πού αναλαμβάνει

κάποια δουλειά, αλλά μόνο όταν χρειάζεται λεφτά, μ' άλλα λόγια, όταν έχει

χάσει περισσότερα απ' όσα του χρειάζονται ή όταν κάποιος φίλος του ζητάει

μια εξυπηρέτηση -κι εδώ μιλάμε για σημαντικούς και σπουδαίους φίλους. Ο

Τζόι ήταν ένα... εκτελεστικό όργανο! Ένας επί πληρωμή φονιάς. Ένας ψυχρός

δολοφόνος. Κι αυτό εξακολουθεί να είναι και σήμερα : ένα τομάρι του κερατά. Δεν

ξέρω πόσους έχει φάει μέχρι σήμερα. Ο ίδιος τουλάχιστον ισχυρίζεται πως

έχει στείλει στον άλλο κόσμο τριάντα οχτώ ανθρώπους. Κι εδώ αξίζει τον

κόπο, πιστεύω, να υπογραμμίσω κάτι: ο Τζόι μπορεί να συγκεντρώνει όλα τα

κακά του κόσμου πάνω του, εκτός από ένα: δεν είναι ψεύτης -τουλάχιστον εγώ

δεν τον έπιασα ποτέ να μου λέει ψέματα. Δεν ξέρω ίσως αυτό να οφείλεται στο

ότι πάντα απέφευγα να του κάνω δυσάρεστες ερωτήσεις, όπως π.χ. «ποιος, που,

πότε». Όταν ο Τζόι είναι στις καλές του, μιλάει για τα παλιά. Αναφέρει

ονόματα, αλλά με τέτοιο τρόπο, ώστε να μη μπορείς να κάνεις υποθέσεις.

«Δουλειά του τάδε ήταν να χτυπήσει τον μπάσταρδο και να τον σακατέψει έτσι

που οι άλλοι να μάθουν το μάθημα και να βάλουν μυαλό». Το μάθημα ήταν το

ίδιο κι απαράλλαχτο κάθε φορά, δηλ. να πληρώνουν τα χρέη τους σε κάποιο

τοκογλύφο της Οργάνωσης ή να μη προσπαθήσουν να πατήσουν πόδι στην

περιοχή που λυμαινόταν κάποιο άλλο αφεντικό του υποκόσμου.

-Ο Τζόι ήταν περισσότερο ελεύθερος επαγγελματίας του συνδικάτου του

εγκλήματος, παρά μόνιμο μέλος κάποιας συγκεκριμένης φαμίλιας. Κι ίσως

αυτή η ανεξαρτησία ήταν που τον έκανε τόσο περιζήτητο. Έτσι καθώς δεν είχε

ταυτιστεί με κάποια συγκεκριμένη συμμορία, είχε όλο το ελεύθερο να δουλεύει

για όλες. Προσέφερε παντού τις υπηρεσίες του, όπου το καλούσαν οι περιστάσεις, από την Δυτική Ακτή μέχρι την Ανατολική, κι από τον Καναδά μέχρι το Μεξικό. Τα σύνεργά του ήταν ένα ραβδί του μπέιζμπολ, ένα στειλιάρι κι ένα πιστόλι. Σαν καλός μάστορας είχε κι αυτός την ιδιαίτερη προτίμησή του σε κάποιο απ' τα εργαλεία του κι αυτό ήταν το 38άρι περίστροφο.

-Τι είναι εκείνο που σπρώχνει κάποιον να γίνει επαγγελματίας φονιάς; Κάντε

την ίδια ερώτηση στον Τζόι και θα σας απαντήσει με 2.000 άσχετες μεταξύ

τους λέξεις. Κι αυτό γιατί ούτε ο ίδιος μπορεί να δώσει μια εξήγηση. Πάντως

παραδέχεται αυτό που είναι, δηλ. ένας φονιάς! Κάποιος που δολοφονεί εν

ψυχρώ έναντι αμοιβής, και που υποστηρίζει πως δεν έχει τύψεις γι' αυτό που

κάνει. Ένα πλουσιοπάροχα αμειβόμενο και τρομερά περιζήτητο, ενεργό μέλος

της βαριά άρρωστης κοινωνίας μας!

-Ο Τζόι είναι κυνικός. Δεν πιστεύει παρά σε ελάχιστα πράγματα κι ένα απ' αυτά τα λίγα είναι η φιλία. Είναι όμως ένας απαιτητικός φίλος. Απαιτεί κατανόηση, ζεστασιά και αποδοχή. Δεν αστειεύεται μ' αυτά τα πράγματα. Αν είσαι φίλος του, για τ' όνομα του Θεού, μη τολμήσεις να του πεις ότι κάποιος σε πείραξε. Τα μάτια του θα σε

κοιτάξουν παγερά, θα σκύψει κοντά σου και θα σου ζητήσει να του πεις τι σου

συνέβη. Αμέσως μόλις μάθει τα καθέκαστα, θ' ανοίξει την πόρτα και θα φύγει.

Μπορεί να τον ξαναδείς μετά από μια μέρα ή μετά από μια βδομάδα, ποτέ όμως

πριν ξεκαθαρίσει μερικούς λογαριασμούς. Αυτός ο κάποιος που είχε την άτυχη

έμπνευση να σε πειράξει, σ' αυτό το διάστημα της απουσίας του Τζόι, είχε

κάποια επίσκεψη που τον άφησε είτε με σπασμένο κεφάλι είτε με κάποιο μέλος

του σώματός του στραπατσαρισμένο. Ο Τζόι δεν παίζει με τη φιλία.

-Μπορεί να πει κανείς, ότι σε διαφορετικό χρόνο και κάτω από διαφορετικές

συνθήκες ο Τζόι θα μπορούσε να είναι ένας γιατρός, δικηγόρος ή διευθυντής

κάποιας επιχείρησης. Προσωπικά δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Δε θέλω να πω ότι

ο Τζόι δεν έχει μυαλό, αλλά να: ο Τζόι είναι αυτός που είναι γιατί κατατρεχόταν πάντα από την επιθυμία να πετύχει, να κάνει λεφτά. Και κάτι ακόμα πιό σπουδαίο, ο

Τζόι είναι αυτός που είναι γιατί στην κοινωνία που ζούμε το πόσο πετυχημένος

είναι κάποιος μετριέται με βάση το λογαριασμό που έχει στην τράπεζα ή τη

συνολική αξία των περιουσιακών του στοιχείων. Ο Τζόι βρήκε τον πιο γρήγορο

τρόπο για να τα οικονομήσει. Τα οικονόμησε και μάλιστα γερά. Παράλληλα έχασε

και πολλά, αλλά, όπως λέει κι ο ίδιος, αυτά είναι περασμένα ξεχασμένα και

είναι πια καιρός να μιλήσει για τη ζωή του. Ακούγοντας τον να μας διηγείται

την ιστορία του θα μάθουμε πολλά γι' αυτόν κι ίσως κάτι για τους ίδιους μας

τους εαυτούς. Στην πορεία της διήγησής του προσπαθεί να εξηγήσει τι έκανε κα

ι γιατί -αν και με κάποια δόση ρομαντισμού και υπερβολής. Πάντως το γεγονός

είναι πως επί 20 ολόκληρα χρόνια ήταν στα μέσα και στα έξω του Οργανωμένου

Εγκλήματος. Μέσα απ' αυτό το βιβλίο προσπαθεί να μας δώσει την προσωπική του

γνώμη για τον υπόκοσμο , τα έργα και τις ημέρες του. Δεν παίρνω όρκο πως ότι

θα διαβάσετε εδώ μέσα είναι εκατό τοις εκατό αληθινά. Ας πούμε ένα ποσοστό

από 80-90 %. Όταν ένιωσε πως μπορούσε να εμπιστευτεί το πρόσωπο στο οποίο

μιλούσε -δηλ. εμένα- τα 'βγαλε όλα στη φόρα. Άνθρωποι σαν το Τζόι δε ζητάνε

κατανόηση ή συγνώμη γι' αυτό που έκαμαν, μια και οι τύψεις είναι γι' αυτούς

ένα άγνωστο συναίσθημα. Η αναγνώριση, η εκτίμηση και ο σεβασμός είναι οι

μόνες κοινωνικές αξίες που τους ερεθίζουν συναισθηματικά κι η μοναδική ανταμοιβή κι επιβράβευση που επιζητούν. Αν ρωτήσεις μερικά απ' τα μεγάλα πρόσωπα του

οργανωμένου εγκλήματος, σίγουρα γνωρίζουν τον Τζόι. Λίγοι από κοντά, οι

περισσότεροι εξ ακοής. Τ' αφεντικά όλα τον ξέρουν, γιατί αυτά συνήθως

αποζητούν τις υπηρεσίες του. Ακόμα τον γνωρίζουν τα πρωτοπαλίκαρα των

διάφορων συμμοριών μιας και ήταν αυτός πάντα που έτρεχε να διορθώσει

τα λάθη τους. Αλλά και οι μικρολωποδύτες του δρόμου τον έχουν ακουστά

γιατί γι' αυτούς αντιπροσώπευε το <κάτι άλλο> _το τσακάλι που <πο υ δούλευε

το σιδερικό>.Ά

-Ποτέ δεν έμαθα το αληθινό του όνομα. Άλλωστε είχε χρησιμοποιήσει τόσα πολλά στη διάρκεια της... λαμπρής του καριέρας που ίσως ούτε κι ο ίδιος να μη θυμάται πια το πραγματικό του όνομα. Ακόμα δεν έμαθα που ζει, ούτε τον αριθμό του τηλεφώνου του. Όταν είναι να συζητήσουμε κάτι, έρχεται εκείνος και με βρίσκει -όχι εγώ αυτόν.Ά

-Στις επόμενες σελίδες, θα μάθετε γι' αυτόν. Θέλησε να μιλήσει. Γιατί; Η απάντηση είναι γρίφος. Ίσως πήρε την απόφαση αυτή για δικούς του λόγους που και πάλι είναι τόσοι πολλοί, ώστε δύσκολα θα μπορούσε κανείς να εντοπίσει τον πραγματικό. Δυο πράγματα όμως είναι σίγουρα: το χρήμα και ο εγωισμός. Το χρήμα κατά πρώτο λόγο γιατί ακόμη και σήμερα έχει το χούι του τζόγου και ένας τζογαδόρος πάντα χρειάζεται χρήματα. Όσο για τον εγωισμό κάθε άντρας που κοντεύει ν' αποσυρθεί από την ενεργό υπηρεσία, θέλει να ικανοποιήσει τη ματαιοδοξία του και να πείσει τον εαυτό του πως στις μέρες του υπήρξε ασυναγώνιστος και -πάνω απ' όλα- θέλει να πείσει του ς άλλους γι' αυτό.Ά

-Λοιπόν ναι Βιρτζίνια, ο Τζόι υπάρχει. Είναι μια οντότητα. Κι αυτό ακριβώς το γεγονός της ύπαρξης του είναι το μαύρο στίγμα της κοινωνίας στην οποία

ζούμε.Ά

-Κρις Μπόργεν

Αστυνομικός ρεπόρτερ του τηλεοπτικού δικτύου C.B.S.

7 Φλεβάρη 1973.

-ΕΙΣΑΓΩΓΗ

-<Σαν φτωχόπαιδο, έμαθε από πρώτο χέρι πόσο σκληρό είναι να μεγαλώνει κανείς χωρίς τα πλεονεκτήματα της μόρφωσης και της οικονομικής ασφάλειας.Ά

Παρ' όλα αυτά όμως, ούτε με το σύστημα τα 'βαλε ούτε κάθισε να μυξοκλαίει

ούτε να αναθεματίζει τη φημολογούμενη αρρωστημένη κοινωνία της χώρας του.

Έκανε αυτό που έκαναν εκατομμύρια συμπατριώτες του πριν και μετά από

αυτόν: δούλεψε για να φτιάξει μια καλύτερη ζωή γι' αυτόν και την οικογένειά

του στην καλύτερη χώρα του κόσμου>.Ά

-Από τον λόγο του αντιπροέδρου των Η.Π.Α., Σπύρου 'Αγκνιου, στο γεύμα που

δόθηκε στη μνήμη του Αλ Σμιθ, το 1972.Ά

-Αυτό το απόσπασμα απ' το λόγο του 'Αγκνιου, μπορεί να χρησιμεύσει μια μέρα, σαν επικήδειος για τον Τζόι. Γεννήθηκε στα μέσα της Μεγάλης Κρίσης.Πέρασε τα παιδικά του χρόνια γυρνώντας από ορφανοτροφείο σε ορφανοτροφείο και τελικά διάλεξε τ ο έγκλημα σαν μέσον για να βγάζει το ψωμί του. Ξεκίνησε σαν εισπράκτορας γραφείου στοιχημάτων και κατέληξε πληρωμένος φονιάς.Ά

-Ο Τζόι σκοτώνει ανθρώπους. Είναι ένας από τους τρόπους που κερδίζει τα

<προς το ζην>. Υπολογίζει ότι στη διάρκεια της ζωής του έχει κερδίσει γύρω

στα 4 εκατομμύρια δολάρια και μάλιστα με μοναδική επιτυχία: δεν έχει

καταδικαστεί ούτε μια φορά. Πριν τον συναντήσω οι γνώσεις μου γύρω απ' το

Οργανωμένο 'Εγκλημα ήταν ένα συνονθύλευμα από γεγονότα και συναισθήματα που

είχα απ οκομίσει απ' την τηλεοπτική σειρά <Οι Αδιάφθοροι>, την ταινία <Ο

Νονός>, τις εφημερίδες, μερικά βιβλία, περιοδικά, φήμες και το δελτίο ειδήσεων των 6 μ.μ..Ά

-Όταν μου πρότειναν να γράψω κάτι για το Οργανωμένο 'Εγκλημα και μάλιστα με

τη συνεργασία ενό ς βέρου εγκληματία, η αλήθεια είναι ότι είχα τις επιφυλάξεις μου. Αλλά το κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η περιέργεια. Ποτέ δε θα μπορούσα να φανταστώ τι πράγμα είναι ένας 100% εγκληματίας κι αδημονούσα να τον συναντήσω.Ά

-O Τζόι έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία στη ζωή μου ή, για να το πω καλύτερα,

όταν τον πρωτοσυνάντησα, με εντυπωσίασε με τον τρόπο που εντυπωσιάζει ένα

παιδάκι μια καλογυαλισμένη ατμομηχανή τη στιγμή που μπαίνει επιβλητική και

γεμάτη μεγαλείο στο σταθμό, ξεφυσώντας ατμούς θορυβώδικα και προκαλώντας το

δέος.Ά

-Στάθηκε στη μέση του δωματίου στητός, ντυμένος στην πένα μ' ένα δερμάτινο

σακάκι και μια άσπρη μπλούζα με λαιμό V. Είχε τα μαύρα του μαλλιά χτενισμένα προς τα κάτω, δηλ. όπως χτενίζονταν οι άνθρωποι της πιάτσας και τα αλάνια τ ης δεκαετία του '50. Ήταν κάπως κοντύτερος από το κανονικό αλλά οι φαρδιοί του ώμοι και το μυώδες κορμί του ανταποκρινόταν στην εικόνα που είχα σχηματίσει γι' αυτόν
στο μυαλό μου.Ά -<Τι γίνεσαι, φίλε;>, μου 'πε με δυνατή φωνή, ενώ ταυτόχρονα άπλωσε τ ο χέρι του προς τη μεριά μου. <Συγνώμη που άργησα, αλλά έψαχνα να βρω κουρέα. Ο δικός μου σκοτώθηκε την περασμένη βδομάδα>. Μ' αυτά που μου 'πε βέβαια, κάθε άλλο παρά άνετα ένιωσα, όμως συνεχίζοντας την κουβέντα του με πληροφόρησε ότι τον μπαρμπέρη τ ου τον είχε <φάει> ένα πρεζόνι πάνω στον καβγά, διασκεδάζοντας έτσι λίγο την αρχική μου τρομάρα.Ά -Κάποτε ο Τζόι στρώθηκε κι άρχισε να μου λέει την ιστορία της ζωής του. Αυτό κράτησε μέρα τη μέρα επί αρκετούς μήνες. Άρχισα να γυρνάω μαζί του συγκεντρώνοντας στοιχεία από δω κι από κει, ταξιδεύοντας πότε στη Νέα Υόρκη, πότε στο Λος Άντζελες, πότε στο Σικάγο και κουβεντιάζοντας μαζί του στη διάρκεια αναρίθμητων γευμάτων και ατέλειωτων μαγνητοφωνήσεων.Ά -Γελάσαμε μαζί, παρακολουθήσαμε πολλές αθλητικ ές συναντήσεις και γενικά ξεσκαλίσαμε κάθε πλευρά του Οργανωμένου Εγκλήματος. Αποτέλεσμα όλης